Gemeente treedt ook toe tot Regionaal Landschap Schelde-Durme

09/09/2015 om 19:40 door Pierre Van Rossem (Het Nieuwsblad!)

Dirk DeCock Foto: pvr

• 
  

Lebbeke - Blijkt dat Lebbeke als enige gemeente in de regio nog geen lid is van het Regionaal Landschap Schelde-Durme. Dat zei Dirk De Cock (sp.a - De Ploeg) tijdens de jongste gemeenteraad. Milieuschepen François Willems (Open VLD) antwoordde dat eraan gewerkt wordt.

Het Regionaal Landschap Schelde-Durme is een samenwerkingsverband tussen verschillende gemeenten en heeft tot doel het landschap in de regio in ere te houden en het karakter ervan te beschermen en te ontwikkelen.

''Anderhalf jaar geleden', zei De Cock, 'stelde een delegatie van Schelde-Durme het samenwerkingsverband in Lebbeke voor. De respons vanuit Lebbeke was positief. Te begrijpen,want toetreding biedt voordelen aan verenigingen, inwoners en het bestuur.'

'Het dossier liep vertraging op ingevolge het zwangerschapsverlof van onze milieuambtenaar', antwoordde milieuschepen François Willems.'We zijn van plan toe te treden. Dat zou ons zowat 6.000 euro kosten, maar ons meer opbrengen.'

 

Het punt dat ik aan de agenda van 3 september 2015 toevoegde luidde als volgt:

 

Gelet op het artikel 22 van het gemeentedecreet voeg ik volgend punt toe aan de agenda van de gemeenteraad van 3 september 2015:

Regionaal landschap Schelde-Durme. Voorstel om de gemeente Lebbeke deel te laten uitmaken van het regionaal landschap Schelde -Durme.

Toelichting:

Van de gemeenten die deel kunnen uitmaken van het regionaal landschap Schelde-Durme zijn er reeds 17 toegetreden. De gemeente Lebbeke trad tot op heden niet toe. Veruit het grootste deel van de gemeenten die tot deze cluster kunnen behoren hebben de stap reeds gezet. Het feit dat de gemeente Lebbeke daar nog niet is op ingegaan is bijna niet te begrijpen. Nochtans bieden de regionale landschappen, en het regionaal landschap Schelde-Durme in het bijzonder, een aantal mogelijkheden en potenties die zowel voor de bevolking als voor het gemeentebestuur erg interessant zijn.

Het doel van regionale landschappen is het behouden en versterken van natuur, landschap, erfgoed, streekidentiteit en recreatie. Regionale landschappen brengen inwoners, verenigingen en overheden samen rond een wervend streekverhaal dat inspireert en voor verbondenheid zorgt.

Regionale landschappen leggen het accent op cultuurlandschappen waarop zowel de natuur als de mens gedurende eeuwen hun invloed op hebben uitgeoefend. De regionale landschappen overstijgen de natuurreservaten, omdat er overal in het landschap natuur aanwezig is, vandaar dat de klemtoon ligt op natuurbehoud en biodiversiteit, op landschapszorg en streekeigen karakter, op wandelen en natuurrecreatie en op het creëren van een draagvlak voor natuur en landschap!

Er zal gevraagd worden naar de zienswijze van respectief de Schepen van Leefmilieu en de Schepen van Landbouw en bij uitbreiding naar het standpunt hieromtrent van het College van Burgemeester en Schepenen.

Er zal gevraagd worden om dit punt te agenderen op de eerstvolgende vergadering van de MiNa-raad en op de eerstvolgende vergadering van de landbouwraad met de vraag aan beide adviesraden om hierover een advies te formuleren.

Het is de bedoeling om het punt opnieuw te agenderen voor de gemeenteraadszitting van eind september om dan beide adviezen te behandelen met het oog op de toetreding van de gemeente Lebbeke tot het regionaal landschap Schelde-Durme.

Meer info: www.regionalelandschappen.be

Dirk De Cock,

gemeenteraadslid sp.a-De Ploeg

 

 

Vrijdag 26 september 2014 stierf mijn goede vriend Willy Bosman.

Hij werd geboren op 13 febr. 1936 te Wieze.

Als jongeman wordt hij beroepsmilitair in het Belgisch leger. Hij wordt gekaserneerd in Duitsland, daar leert hij zijn echtgenote Maria Böckling kennen. 

In 1970 keert hij samen met zijn gezin (ondertussen zijn er drie kinderen)terug naar België, hij woont aanvankelijk in de Baardegemsestraat, naduien koopt hij een huis in de Kakemansstraat. 

Samen met zijn echtgenote, de betreurde Maria Böckling, houdt hij achtereenvolgens Ons Huis, De Bierboom en café ’t Zonneken open.

In staat hij 1988 voor het eerst op de lijst van de Volksunie en wordt hij onmiddellijk verkozen. Willy ontpopt zich als een heel sterk oppositieraadslid. Hij schrijft heel veel brieven naar de gouverneur en krijgt dikwijls gelijk.

Met de verkiezingen van oktober 2000 slagen we erin om de de toenmalige CVP-VLD-meerderheid te breken.

Willy Bosman wordt schepen van Cultuur. Hij zet een totaal nieuw cultuurbeleid op de rails, zoals het nu nog steeds fungeert.

Hij wordt mee de motor van de nieuwe bibliotheek. Ondertussen moet hij een eerste keer vechten tegen een zware ziekte. 

Zijn partij De Volksunie verkeert in een ontbindingsscenario, waarbij hij niet aarzelt om voor de progressieve vleugel te kiezen (spirit). Zijn hele leven blijft hij trouw aan de baseline van de Volksunie: “Sociaal en federaal!”

Na de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2006 wordt hij opnieuw gemeenteraadslid tot 31 december 2012. Ondertussen heeft hij de ziekte waar hij aan leed voor de tweede maal kunnen overwinnen.

In oktober 2012 neemt hij niet meer deel aan de verkiezingen, maar hij steunt "De Ploeg" (de plaatselijke opvolger van spirit) voluit in haar engagement en bleef geëngageerd bestuurslid van "De Ploeg". Hij was ingeschreven voor een activiteit van de Ploeg op 24 augustus laatstleden, maar ’s morgens belde hij dat hij zich niet al te best voelde. Van toen is de eindfase ingezet. Bij onze laatste vergadering, op 16 september, deed hij vanop zijn ziekbed in het ziekenhuis nog een sms naar het bestuur in vergadering. Zo was Willy nu eenmaal.

Willy Bosman was een visionair plaatselijk politicus die meer dan een steen heeft verlegd in de Lebbeekse politieke rivier. Als Eerste-Schepen (2001-2006) was hij de schepen van elkeen, wat ook de gezindheid was van diegene die voor hem stond, steeds handelde hij tot nut van ’t algemeen. Hij was een van de weinige Lebbeekse politici die buiten Lebbeke heel goed gekend was en heel graag gezien werd.

Bij de viering van 1000 jaar Lebbeke in 2003 liet hij alle muziekmaatschappijen over elke ideologisch-filosofische grens heen, samen optreden in het heel erg gesmaakte evenement: “Graalijk”.

Willy was een volksmens die voor de bevolking van Lebbeke zijn hart op de juiste plaats droeg en een vinger aan de pols van die bevolking had.

Willy, we zullen je blijvend missen.

Dirk De Cock.

Als je voor mij stemt, kies je voor een progressief en positief alternatief.
Ik wil werk maken van betaalbare kinderopvang en kwaliteitsvol onderwijs, waar elk kind een plekje vindt.
Ruimte voor groen, oog voor duurzaamheid en cultuur voor iedereen, daar ga ik voor.

8 jaar politieke ervaring in de provincieraad voor plaats 8 op de Vlaamse lijst.

De onheil kraaiers van N-VA over CD&V tot Vlaams Belang beweerden in hun pamfletten voor de verkiezingen van 12 oktober 2012 dat de financiële situatie van de gemeente Lebbeke uitermate belabberd zou zijn. Niets is minder waar. Met 6 miljoen euro overschot in 2012, een pensioenfonds waar in 2004 anderhalf miljoen euro werd in voorzien (loopt tot 2036) heeft de toenmalige schepen van financiën (ikzelf) immers mee de bakens uitgezet voor een gezond financieel beleid. Immers van de laatste 12 jaar is het schepenambt van Financiën en Begroting 11 jaar in handen geweest van mensen van "De Ploeg": Dirk De Cock en François Willems. Dat deze laatste in augustus 2011 (één jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen) overliep naar de VLD, wil niet zeggen dat het financieel beleid van de gemeente van de laatste twee legislaturen niet door "De Ploeg" werd gedicteerd! Wanneer iets goed is, steken veel mensen (en andere partijen) zomaar pluimen op hun hoed. Op de hoed van "De Ploeg" mogen gerust alle pluimen van financiën gestoken worden.

Dirk De Cock.

Mijnheer de burgemeester, collega’s uit het schepencollege, de gemeenteraad en de OCMW-raad, mevrouw het provincieraadslid, mijnheer de voorzitter en de ondervoorzitter van de GRC, mijnheer de voorzitter en leden van de Cel Beeldende Kunsten, beste kunstminnende mensen, dames en heren,

Hoe moeten we ze nu benoemen? Het atelier De Geus? Het kunstenaarscollectief De Geus of het kunstenaarscollectief tout court? Of moet er nog ergens “curieus” tussen? Ik ben benieuwd wat het wordt, want soms lijkt het duidelijk en dan weer gebruikt hij (= Jos Vanhenden) alle termen door elkaar. Van 1996 zijn ze bezig! Al 16 jaar! Met de nadruk op “collectief bezig” ze schilderen alleen, maar ze doen wel inspiratie op bij elkaar; ze wisselen samen ideeën uit en ze schilderen samen naar model, wat op zich al een band schept. Aanvankelijk was er zelfs ook beeldhouwen! Jos zegt eenvoudigweg: “We delen de passie, zo is de maandag ontstaan!” Dat op zich is al een filosofisch traktaat waard! Hoe ontstond de maandag? Ik heb daar in wezen nog nooit bij stilgestaan, er zal wel veel maandenken bij geweest zijn, maar ook enkele afgestudeerden van de academie, die liever niet in hun eentje thuis in hun atelier zaten, en in de vakantie, want zo begon het allemaal, waren er cursisten die het samenzijn met elkaar, met hun schildersezel en met het model niet konden missen, en dan maar boven het volkshuis hun eigen ding begonnen te doen. Tot Clement Vlassenroot daar een curieus sausje overgoot en daar een beetje structuur trachtte in aan te brengen. Toen sloot het volkshuis zijn deuren en in 2001 verhuisde het atelier naar de huidige locatie op de zolder van de Vrije Basisschool!

Dames en heren, Guy Smet, Dendermonde 1954

De dichter André Du Bouchet (Frankrijk 1924) beweerde dat hij niet de indruk had gedichten te schrijven, maar dat hij eerder aantekeningen maakte tijdens zijn lange wandelingen. De verwantschap met diezelfde gedachtegang is eigen aan  de dichter en hij hanteert ongeveer dezelfde werkwijze om zijn ideeën en indrukken te veruitwendigen bij het aanschouwen van de zogenaamde werkelijkheid. Of nog, gebeurtenissen hebben een beetje tijd nodig om in woorden te veranderen, alsof hun betekenis en zelfs hun vorm, een lange innerlijke weg moeten gaan voor er samenhang ontstaat. Of om het met Van ostayen te zeggen: “Ik wil naakt zijn en opnieuw beginnen”, telkens opnieuw! Iets verderop wordt het vrouwenlichaam tot de essentie herleid. De schilder giet zijn lijnfiguren uit over een getegelde constructie. En in een laatste tafereel schildert Guy Smet een vrouw met opgetrokken knie als enige houvast. 

Timo Almgren, Lokeren

Zwart wit en vele soorten grijs een amalgaam van gesmolten materie alsof het een stad betrof op een ochtend na vele bombardementen of beschietingen, waarvan stukken van voorbije structuren in een totaal onzinnig patroon weer zin trachten te verschaffen en weer een soort eenheid trachten te vormen een soort van orde in een algehele chaos, waarin toch nog een stuk rechtlijnigheid vervat zit. Of nog, een soortement langpotige dieren alsof we te maken krijgen met gemuteerde vormen uit het post Fukoshimo tijdperk. Overwegend grijs, groen, grauw waarin een element zwart dreigend die kleine kosmos tracht te verslaan of onderuit te halen. Rood, wit, bruin, zwart: een geordende chaos, een wanordelijk bed van kleuren die enkel accent krijgen door de aanwezigheid van telkens de andere kleur. Het noodlot van de synergie van het samengaan of, indien dat niet het geval is, van het ontbreken.

Peter Reyns, Dendermonde

Naakte torso, het vrouwenlichaam als getekende muze, de realiteit die er geen is, maar waar een ontzettende kracht vanuit gaat, met name: de scheppende kracht van het geschapene! Twee beelden brons metalen beelden op houten voetstuk. Vrouwenfiguren of hoe de metamorfose zich voltrekt vanuit de beperking van de grondstof. Vrouwenfiguur met lange benen; naar welk model of hoe glijden wij af, of versnellen wij de evolutie in dit bepalen?

De denkende vrouw op de trap die haar naaktheid verbergt met veel te weinig armslag en haar gezicht met al haar haren. Vrouw in omgeving van grijs-geel-groen zichzelf omarmend met al de kracht die haar nog rest, haar gezicht bedekt met haar dekmantel van haar, of is het haar denkmantel?; want als camouflage voor het denken, kan dat tellen.

Rik Schelkens, Lebbeke

“De kunstenaar Rik Schelkens is dan ook niet om het even wie. De uitstraling van zijn werken laat werkelijk niemand ongemoeid, wie in contact komt met zijn werk wordt meteen opgenomen in de hogere sferen van de muze van het kunstenaarschap.” Einde citaat van mijn hand zo’n vier jaar geleden. De kunst van Rik Schelkens is heel moeilijk onder woorden te brengen omdat die kunst afglijdt – in de positieve betekenis van het woord, zo die al bestaat -  afglijdt dus, naar vervaging, ontgrenzing, naar het opgaan in het naburige, naar het flexibele, naar het nirwana.

Of nog dat schilderij met eenaantal mannen en een enkel vrouw, waar ogenschijnlijk elk zijn ding doet, los van elkaar en schijnbaar zonder enig verband. En toch zijn die figuren klaarblijkelijk met elkaar verbonden, al was het maar door het naturalisme in hun blik, ze zouden zo uit de romans “Germinal” of “Nana” van Emile Zola geschopt kunnen zijn.

Dan zijn er de typische taferelen, waarin iedereen of alles deel uitmaakt van een of ander menselijk lichaam, dat in al zijn mogelijke deformaties weergegeven wordt, een omgeving waar lichamen deel uitmaken van hun eigen entourage en waar die omgeving op haar beurt opgaat in die lichamelijkheid; we zien zo iemand naakt in een fles, allegorischer kan niet! Dan is er een huiselijk tafereel waar iemand (Lieve) een koffiemolen tekent en daar niet gelukkig mee is. (sic.)  Dan is er een vooraanzicht en een achteraanzicht van telkens een naakte vrouw, die permeke-achtig een beetje de oervorm van de moedergodin trachten na te bootsen en in hun pose de muze ervan  proberen op het spoor te komen, of in elk geval pogen te benaderen. 

Jos Vanhenden, Lebbeke

De zuivere abstractie ten overstaan van wat vroeger werd verwezenlijkt in figuratieve stijl zal menigeen de wenkbrauwen laten fronsen.

Misschien is dit een logisch gevolg van het feit dat het ene uit het andere voortvloeit. Wat weten we over de diepliggende beweegreden, die inhoudelijke en beeldende veranderingen laten ontstaan ?

De dingen zijn voortdurend in beweging en evolueren van een lager naar een hoger niveau maar niet zomaar spontaan of vanzelfsprekend. Een hefboom is noodzakelijk. In hoever is de kunstenaar participant en  bediener in deze beweeglijkheid van de verandering ?

Schilderen moet in al zijn onderdelen zoveel mogelijk een uitdaging blijven. Hoe anarchistisch is het niet de traditionele orde zowel inhoudelijk als vormelijk op de helling te plaatsen. In deze pijnlijke zelfexploratie, komen beleven en creëren gelijktijdig tot ontwikkeling. Een abstract schilderij stelt vragen, en dringt tijdens het proces van het schilderen antwoorden op. Naarmate het schilderij vordert dringt het zijn eigen wil en wetten op. Het is telkens een beetje sterven en opnieuw geboren worden. In de abstractie wordt de schilderkunst op een ondubbelzinnige manier een kwestie van mentaal overleven, een kwestie van leven of dood. Zo definieert Jos Vanhenden zelf zijn evolutie.

Abstracte werken met de diepgaande boodschap: “Hoe ligt/licht de gelaagdheid?” En is ligt daar met een “g” of met “ch”? De triptiek van rood met blauw en groen en wit en geel en grijs, een mens zou denken dat het verkiezingen zijn! Maar hoe denken de kleuren? En in welk verband? En hoe verhoudt hun denken zich tot de realiteit en hoe oefent het denken invloed uit op de kleur of vice versa. Waarom heeft het middenluik geen wit in de overgang van links naar rechts, of is het een triptiek die je op de Arabische manier moet lezen, van rechts naar links?

Wat we nog meer willen, is alles eens rustig bekijken, wat uitleg kunnen vragen aan de kunstenaars, hier aanwezig en het glas heffen op een geslaagde tentoonstelling, proficiat aan de het kunstenaarscollectief voor dit prachtig evenement.

Dirk De Cock,

Schepen van cultuur

28 september 2012

Mijnheer de Bestendig Afgevaardigde van cultuur, mevrouw de Bestendig Afgevaardigde van sport, mijnheer de burgemeester, mijnheer de volksvertegenwoordiger, geachte provincieraadsleden, Geachte leden van het Rijksarchief Gent, geachte restaurateurs, collega’s uit het college, de gemeenteraad en de O.C.M.W.-raad, beste voorzitter en bestuursleden van de GRC, beste  mensen begaan met erfgoed, beste mensen begaan met fotografie, dames en heren,  beste vrienden,

Mij werd gevraagd om het even te hebben over de zorg voor het erfgoed in Lebbeke.  Vandaag is een heugelijke dag, want op vlak van erfgoed worden twee parels aan het patrimonium van de gemeente, afkomstig van Wieze, in gerestaureerde vorm teruggebracht. We hebben ze nu ook voorzien van een passend frame en ze zijn beschermd door UV- werend glas, vandaar dat het een speciale dag betreft vandaag . De aloude gerestaureerde figuratieve kaarten van Wieze en van Wieze kapittel uit het jaar 1766 van de hand van Jan Baptist Peelman en van 1775 van de hand Jan Baptist Segers, twee cartografen met staat van dienst komen hun plaats binnen het patrimonium terug opeisen. Ze hebben een eerbiedwaardige ouderdom van respectief 256 en 237 jaar. Dames en heren, ik heb dat eens even uitgerekend, de genealogen onder u mogen negen generaties teruggaan om bij die voorouders aan te belanden die deze kaarten in hun nieuwe vorm hebben gezien. Vandaag kunnen wij een sprankel van die frisheid van toen opnieuw ter kennis nemen, dank zij het kundige en kunstige werk van de restaurateurs.

 Voor dit publiek, dames en heren, is het een open deur instampen dat erfgoed de nodige zorg behoeft, er is de geslaagde restauratie van de gebouwen, de twee monumentale kerken van Lebbeke  en Wieze, waar de gemeente alsook de provincie meer dan een duit in het zakje deden,ze stonden samen in voor 40% van de kosten. En u weet het beter dan wij, mijnheer de deputé, een bestuur heeft altijd te maken  met het conflict betreffende het  toekennen van de prioriteit van de te besteden geldmiddelen en omdat we weet hebben van de moeilijkheidsgraad daarvan zijn we als gemeentebestuur het provinciebestuur in hoge mate dankbaar. Mijnheer de deputé, om het met een adhortatieve bepaling te zeggen: laat ons dan al eens overkomen als lastige klanten, wij kunnen en willen onze dankbaarheid nadien met des te meer  bravoure te berde brengen.

Samen met  het Land- en Kaartboek van Lebbeke en samen met de restauratie van de figuratieve kaart van Lebbeke vormen de gerestaureerde kaarten van Wieze een ontzettend mooi geschenk aan onze gemeente, aan de erfgoedverenigingen en aan elke burger afzonderlijk, die begaan is met de geschiedenis van zijn dorp. De uitleg over deze cartografische bronnen zal u zeker, met de bezieling, eigen aan hem, door deputé Dauwe in geuren en kleuren worden gebracht. De bezittingen van de kerk, van de privé-personen werden in kaart gebracht, maar naast het optekenen van de eigendommen waren figuratieve kaarten ook ontzettend belangrijk voor het innen van belastingen, het kadaster, voor de juiste ligging van de grenzen, de wegen en de waterlopen, vandaar dat de militairen er ook al heel gauw interesse voor toonden. En we zitten in de laatste fase van de Oostenrijkse periode, maar toch nog onder Maria Theresia, want die heeft geregeerd van 1740 tot 1780.

Als je de kaarten eens bekijkt is er natuurlijk veel veranderd ten opzichte van vandaag, maar de algemene lijnen zijn nog heel goed herkenbaar, ik ben er zeker van mijnheer de burgemeester dat iedereen wel een of ander herkenningspunt vindt, om van daaruit voor de rest van de kaart de toestand van toen te kunnen vergelijken met de situatie van nu!

Zijn we nu goed bezig met erfgoed in de gemeente? Ja, want we verleggen stenen in het landschap van het erfgoed, soms ook letterlijk, denk maar aan restauratie van de kapel van de H. Anna ten drieën in de Kruisveldbaan. Daar hebben we zelfs een oorkonde voor gekregen. Alles opnoemen, zou ons te ver leiden, maar denk toch ook aan de restauratie van de grenspaal tussen Oost-Vlaanderen en Brabant, die dateert uit de Hollandse periode. Denk maar aan het opschonen van de oorlogsmonumenten, waar we mee bezig zijn. Het lijkenhuisje op het kerkhof van Wieze dat volledig opnieuw ingevoegd zal worden. Tal van kleine ingrepen, zoals het bewaren van de roepsteen van Wieze, dank zij de alarmklok van Rik Vermeir, het vervangen van de Vrijheidsboom in Lebbeke en de kunstwerken uit het oude hout! Onze inspanningen voor De Pastorij van Wieze, het Oud Gemeentehuis van Denderbelle, het buurthuis de Brouwerij in Denderbelle; de vele stappen die we al ondernamen in het dossier van het Oud-Gemeentehuis in Wieze , maar die zijn inderdaad nog niet zichtbaar. Het samenwerken met de cel erfgoed en in die cel de erfgoedverenigingen resulteert in het zetten van steeds nieuwe stappen en stapjes, soms met mondjesmaat soms met grotere stappen, zoals vandaag, maar het gebeurt. Maar ook het immaterieel erfgoed van een dorp als Wieze zullen we magistraal in de kijker zetten met een volksvermaak als kaatsen op zift. In een van de volgende edities van Zone C zal daar een heel artikel aan gewijd worden, samen met het nodige fotomateriaal.

Dames en heren, het in de wacht slepen van een – door de Vlaamse regering goedgekeurde – erfgoedconvenant is voorzeker geen klein bier. Daar is heel wat werk aan voorafgegaan en ons dossier was ijzersterk.  Wij hebben daar vanuit Lebbeke ontzettend hard aan de kar getrokken., want we wisten dat er slechts een per jaar wordt goedgekeurd, op voorwaarde dat het dossier voldoende sterk is. Ook hier hebben we veel aan de input van onze heemkringen te danken. Ook voor de herdenking in 2014 van de Grote Oorlog in het Kader van het Europees jaar voor Vrede en Verzoening is al heel wat voorbereid. Immers de gebeurtenissen van 1914 toen de barbarij als een vloedgolf over ons land en onze dorpen heen rolde hebben zo’n diepgaande indruk nagelaten in het collectief geheugen van onze bevolking, dat een herdenking zeker op zijn plaats is.

Dames en heren, ik wil u niet langer ophouden, ik zou zeggen, zet u schrap voor de volgende sprekers, want zij zijn allen erg  ervaringsdeskundig inzake het brede veld van de heemkunde.

Dirk De Cock,

Schepen van cultuur,

 23 september 2012.

Mijnheer de burgemeester, collega’s uit het schepencollege, de gemeenteraad, beste mensen van de Exxen, beste familieleden, dames en heren, beste Francine,

Vandaag is een heuglijke dag, wat begon door toedoen van de Exxen als een eerder ludiek initiatief om het gemeentebestuur erop te wijzen dat er zoiets als genderdenken bestaat met betrekking tot het aanduiden van lieden die in aanmerking kunnen komen voor de eretitel van ereburger? Dat ludiek initiatief, dames en heren,  is uitgegroeid tot een gedragen manifestatie waarbij tal van deelnemers in een vrije verkiezing konden aanduiden naar wie van de onderscheiden geselecteerde dames hun voorkeur uitging. Niet dat over de verdienste van de overige dames enigszins geringschattend moet gecommuniceerd worden,  toch blijft een winnaar een winnaar. Maar toch is winnaar hier misschien eerder op te vatten als wat men in de Klassieke Oudheid aanduidde als : “eerste onder de gelijken, als primus inter paris”.

Een leven als dat van Francine, en het is waar, de kranten hebben erover bericht, lijkt in eerste instantie op de vele levens van moeders van die generatie, die het offer brachten van hun jeugd op het altaar van de opvoeding van hun kinderen, op het altaar van het behouden van de harmonie binnen hun gezin.

Tal van offers zijn ongemerkt voorbijgegaan, de meeste werden in stilte gebracht voor echtgenoot en kroost en het was zaak dat daar niet over gesproken werd; het was met name toen de vanzelfsprekendheid zelve.

Francine Jacops (83) kwam als winnares uit de bus. Zij is niet alleen de stammoeder van een gezin van vijf jongens, één meisje, achttien kleinkinderen en twaalf achterkleinkinderen, maar ze is/was daarnaast bijzonder actief in het sociale leven van de wijk Minnestraat, onder andere in de schoot van KAV, later bij Ziekenzorg en de gepensioneerdenbond. 'Francine staat symbool voor de vele vrouwen voor wie zowel de emancipatie als de democratisering van het onderwijs te laat kwamen', Maar toch demonstreerde ze tal van talenten - opvoeden, organiseren, relativeren, coachen, managen en multitasken - maar die raakten ondergesneeuwd door al wat ze te doen had voor man, kinderen, familie en parochie.' Zo staat het in een krantenartikel van 12 april laatstleden. We kunnen het niet beter formuleren. De maatschappij van toen was er een van stilzwijgende inzet, van doe wel en zie niet om. Men panikeerde ook niet zo vlug als vandaag, een van de bestsellers was: “Zou men armoe lijden om een mondje meer? “ ik zie en hoor het Frans zaliger nog zingen met de aders van inspanning op zijn gezicht. De volgende regel was zo mogelijk in een nog hogere tonaliteit, maar hij zou zich niet gegeven hebben; de inhoud luidde immers: “Vrouw en kind te schragen op mijn stoere jeugd”; maar het gebeurde veeleer vice versa: de moeder was de spilfiguur in het huisgezin en dus de dragende en schragende persoon.

Er waren tal van genomineerden: Mit De Decker, Francine Jacops en Maria Van Nuffel uit de Minnestrat, Annie Baeten, Orpha De Ridder en Gilberte Veireman uit het centrum, Amelie De Weerdt, Monique Esselens en Delphine Van Gucht uit Heizijde, Julienne Van Hove uit Wieze en Ivonna De Wolf uit Denderbelle',

En de winnaar is: Francine Jacops. En wat zegt Francine:'Ik ben blij met de voordracht, wat ik de voorbije decennia deed, sprak eigenlijk vanzelf. Vrouwen als ik waren er meer.' En in die eenvoud dames en heren wil ik dankend besluiten en in onze dank betrekken, de Exxen en de familie Jacops-Verhulst, en voor deze keer plaatsen we Jacops vooraan. Ik dank u.

Dirk De Cock,

Schepen van Cultuur.

Lebbeke, 11 augustus 2012.

Mijnheer de burgemeester, mijnheer de volksvertegenwoordiger, collega’s uit het schepencollege, de gemeenteraad en de OCMW-raad, mevrouw het provincieraadslid, mijnheer de voorzitter en de ondervoorzitter van de GRC, mijnheer de voorzitter en leden van de Cel Beeldende Kunsten, beste kunstminnende mensen, dames en heren,

In een brochure vond ik het volgende:

Geert De Geyter, gepensioneerd leraar wetenschappelijk tekenen en plastische opvoeding en woonachtig te Denderbelle, is een abstract en modern kunstenaar. In zijn werken gebruikt hij kleine accentverschuivingen in een eigen herkenbare stijl, waarin geometrische figuren uit zijn beroep

als leraar wetenschappelijk tekenen geregeld om de hoek komen kijken. In zijn eigen stijl versmelt hij elementen van de abstracte stijl, van het symbolisme en het surrealisme, om vervolgens met kleuren te gaan experimenteren. Af en toe springt een kleur meedogenloos op de kijker af. Welgevormde rode lippen, foutloze ogen, insecten en vegetatie geven reliëf aan een ijle ruimte van kleurschakeringen en lijnen.

Alles wat de mens intrigeert, boeit en fascineert spreekt ook hem aan als kunstenaar: “Ik vind het belangrijk dat ik kan tonen dat ik ‘métier’ in huis heb”,  zegt de kunstenaar. Geert De Geyter huldigt immers nog steeds het principe dat de kunstenaar een vakman is, wat hem niet belet op een moderne manier te schilderen qua thematiek en iconografie. “Ik schilder op mijn manier en laat kritiek en modetrends aan mij voorbijgaan als lege treinen”  dat is zowat zijn adagio.

Graag voeg ik er ook nog aan toe:

Denderbellebroek: Impressionistische landelijke taferelen, herkauwende koe, in de groene beemden van Bellebroek. De kleurvolumes stormen op je af. Dit is een beeld met bomen, een waterpartij en alle kleuren gras tussen geel en gifgroen, maar ik ben dat vleugje bruin-rood vergeten of is het rood-bruin? Wie zal het zeggen? En de waterspiegeling heeft de kleur van de koe. En het is late lente of vroege zomer, want het groen is erg intens en geeft onrechtstreeks heel veel licht weer! En aan het stukje horizon, daar waar geen bomen staan, raakt de lucht de weide, worden beide in de einder één in hun scheiding! Het betreft een heel vroeg werk, dat de kunstenaar al talloze keren had kunnen verkopen, maar zo’n werk verkoop je niet, dat is de ziel van je jeugd, die hou je bij. Die herinnert je aan wie je was, in de Chiro, op het College en in het regentaat. Dat is als de genetica van de landrassen waarmee je de latere kunstrassen mee tot leven wekt.

Naar een onbekende omhelzing: Wie was het eerst? Het ei of de levensvorm van waaruit het voortkwam? De kunstenaar geeft ons een inkijk in het ei, terwijl men van binnen in het ei een uitkijk heeft op de wereld. Het is alsof de kunstenaar  de filosofische vraag van daarnet weerkaatst op het publiek. Geeft de kunstenaar ons inkijk in het ei, of geeft hij juist uitkijk op de wereld aan wie zich in het ei zich bevinden? Een microwereld of een macrowereld? Zoveel vragen!? Vormen wij een deel van de uitkijk en worden we begluurd?

De eerste lente: Een bloedende traan en een gele bloem in een ruit (trouwens een door de kunstenaar geprefereerde voorstellingsvorm!)

De bloem staat als het ware geschilderd tussen gelijnd muziekpapier, in welk gedicht van Hugo Claus staat ook alweer die versregel? En de bloem die met haar meeldraden die ogenschijnlijke notenbalk schijnt te raken. Klaarblijkelijk wekt dit een macabere vertedering op bij de vrouw, in deze vruchtbare constellatie menstrueert zij via het oog! En de lippen vormen zoveel stamper, dat de meeldraden der bloem op de notenbalk hun vruchtbaarheidslied laten trillen. Wie krijgt van zoveel voorjaarspathos geen veeg uit de pan van het kunstenaarslibido!?

Liefde: Het symbool van de lippen verwerkt in hogere wiskunde; het geruite papier wordt doorvlinderd en een touw verbindt het vlindergevoel met de vrouw via een wiskundige pijl! Waar is Amor? De god die de pijl van het verbinden en van de verbintenis afschoot? Wellicht nam hij ergens de wiskundige gedaante van een onooglijke punt aan. De pijl deelt de vlinder en dus ook het vlindergevoel in twee. Is het niet de beste van alle mogelijkheden om een vlindergevoel te delen om verbondenheid uit te drukken? Het thema van het oog en de vlinder met de bloedrode lippen komt meermaals aan bod in het werk van Geert de Geyter.

De laatste zuurstof: Een oog in visvorm, komt niet alle leven uit het water? En hoe is het oog ontstaan? Uit lichtgevoelige cellen, die door eeuwen evolutie tot een oog zijn geworden waarvan enkel de pulpil van het mensenoog en het vissenoog door de schilder  nog identiek wordt voorgesteld, al de rest is onderhevig aan de genetische wijziging van millennia. Maar het menselijke oog heeft op zich ook die visvorm en zit het niet vervat in de laatste luchtbellen van die vis of zijn het spreekballons als in een stripalbum? En zo ja, wat staat er dan geschreven? Staat er niet geschreven dat het slecht gaat met de aarde en met het milieu, Is het niet de vis van het begin, van de oorsprong die ons doet nadenken over het verdwijnen van de soorten? Is een evolutie niet onomkeerbaar voorbij wanneer van een soort nog slechts één exemplaar overblijft om dan uiteindelijk in eenzaamheid te sterven als “lonsome George”, de laatste schildpad van zijn soort op de Galapagos eilanden.

De eerste warmte: En deze irreële wereld, waar een bergmassief een deel van de zon aan het oog onttrekt. En waar tussen de stralen van de zon een spinnenweb hangt met de spin erin, overweldigd door een veel te grote vangst. De andere helft van het schilderij wordt ingenomen door een ernstig kwart van een gezicht, dat het sneeuwgletsjergrijs van het massief overdraagt op het gezicht en geheel in contrast staat met het geel en het roodgele van de zon. En waar de top van de berg het heelal schijnt te raken daar gebeuren kosmische zaken. Daar glijdt natuur op een onnavolgbare manier over in cultuur. Dat is de handtekening van Geert de Geyter.

De laatste vis: De laatste vangst: Een waarschuwing: het net van de overbevissing hangt als achteloos omheen de laatste vis; is het ons toegestaan om roofbouw te plegen op de oceaan? Tienduizend jaar geleden daagde het bij onze voorouders dat we niet konden blijven leven van jacht alleen en zo ontstond de landbouw. Kunnen we mateloos blijven jagen in de oceanen en zeeën van deze wereld? Moeten we niet stilaan, nee, niet stilaan maar spoorslags gaan voor andere oplossingen. En de ogen die als pars pro toto voor de gehele mens staan en angst doordrongen tot deze conclusie komen. Immers wanneer het ecosysteem van de zee blijvend is verstoord, dan heeft dat repercussie op de algehele kringloop van het aardse leven!

De eerste lente:  het prille groen met de zomer toch al in ’t verschiet door het zich aankondigende geel van een bloeiende bloem en een oog dat zacht afwacht en toch vol vragend verlangen de dingen naar zich toe laat glijden met iets van weemoed voor het voorbije en boordevol hunkering naar wat komen gaat. Hier geen kevers die bedreigen, maar de horizontale vrouwelijke lijnen die de verticale mannelijke lijnen lijken op te slorpen in de harmonie van een wordend koppel.

Het laatste woord: Een o-zo-mooi-gezicht, van waaruit de aders als laatste woorden lijken weggevlucht naar de zijkant van het ruiten paneel. De rode aders die de groene woorden wegduwen naar de uitwaarden die aanvankelijk bevolkt leken met natuurlijke taferelen van grassen en klavers drie en vier. Zit er in de komende stilte toch nog enig geluk verscholen, of zijn de spinnenwebben er om de laatste vluchtige woorden af te vangen en staat de rode kever met gifgroen middenstuk als scheidsrechter tussen de visuele wereld en de wereld van het woord en vormen de intens rode lippen juist geen contrast met die omgeving of zijn zij eerder medeplichtig aan het keverdenken? Of betreft het hier toch een ander rood?!

Dat en de andere werken hier aanwezig dames en heren heeft mij een beetje beziggehouden en ik heb getracht even een voorzet te geven bij het aanschouwen van deze heel geslaagde tentoonstelling. Proficiat Geert De Geyter en echtgenote Marie-Jeanne Van Hove. Dank aan de cel Beeldende Kunsten aan Willy Van Ransbeeck, de voorzitter, aan Frans Lefever en Raymond Heremans en aan secretaris Ann Cami. Ook dank aan de cultuurdienst, aan Wendy Van den Abeele, Elien De Roo en Nathalie Van Belle voor de ontvangst en de bediening.

De andere schilderijen hebben in mijn geest, net als kevers in wording, nog een incubatieperode nodig.

Dirk De Cock, Schepen van Cultuur.

Lebbeke, 10 augustus 2012.

Ik heb fundamenteel iets tegen die term, "De Groote Oorlog", omdat groot meer dan een betekenis heeft, en omdat een oorlog NOOIT groot(s) kan zijn. Een oorlog is altijd smerig, vuil, gaat gepaard met ontmenselijking en gaat steeds ten koste van de gewone mensen.

Maar, van twee zaken één, de herdenking van de “Grote Oorlog” is gepland voor de augustus- en septemberdagen van 2014. De gemeente Lebbeke is onder impuls van de schepen van cultuur en toerisme, Dirk De Cock, ingestapt in een project van “Toerisme Scheldeland” met betrekking tot de herdenking van die oorlog. “Toerisme Scheldeland” doet dat onder de auspiciën van “Toerisme Vlaanderen”, dat op zijn beurt werd uitgenodigd door de Europese Unie om van 2014 een Europees Vredesjaar te maken.

De heemkringen van Lebbeke, Denderbelle en Wieze hebben op uitnodiging van de schepen van cultuur de locaties bepaald waar calamiteiten hebben plaatsgevonden in de septembermaand van 1914. Die inventaris per gemeente is samengebracht bij “Toerisme Scheldeland” alwaar men bezig is met de opmaak van fiets- en wandelroutes die een aantal van deze plaatsen zullen aandoen. Op de geselecteerde plaatsen komt dan overal in hetzelfde straatmeubilair de uitleg te staan, wat er op die plaats gebeurde in september 1914. Waar mogelijk komt er een zitbank en op bepaalde plaatsen zal de gemeente een bijkomende groenvoorziening inrichten.

Ook de locatie van de Veldekens staat opgenomen in de inventaris van de heemkring Lebbeke en is doorgespeeld aan “Toerisme Scheldeland”. Het is dan ook ongepast om voor die plek een andere aanpak te vragen. Het lijkt ons verstandiger om de globale situatie van toen, waarin het voorval in de Veldekens een belangrijk deel zal zijn, onder de aandacht te brengen.

Dit alles en het bedrag dat ervoor nodig is staat genoteerd in de notulen van het College van Burgemeester en Schepenen en wel geruime tijd vóór het voorstel voor een Vredesbos in de Veldekens in de gemeenteraad door de N-VA werd geformuleerd. Het is nogal makkelijk om eerst de notulen te lezen en dan een fragment ervan als punt op de agenda van de gemeenteraad te brengen.

Het komt mij voor dat hier een  dubbele agenda voorligt, met name om het RUP Gurstenveld te doorkruisen. Een RUP waarin nota bene een gedenksite voor bovengenoemd voorval is voorzien.

Dat de vereniging VOS (=Vlaamse Oud-Strijders) hier wil tussenkomen en gewoon een partijpolitiek standpunt inneemt (omdat een zogezegd een goede vriend dat vraagt), en zonder zich eerst te informeren bij het gemeentebestuur van Lebbeke, zegt veel over hoe men vandaag bij VOS ogenschijnlijk de “Godsvrede” van het IJzertestament gewoon aan zijn laars lapt. Het schepencollege zal dan ook de brief van VOS aan haar gericht, in die zin beantwoorden. De schepen van cultuur die zelf jarenlang lid is van die vereniging zal in een brief hierover zijn standpunt te kennen geven.

Dirk De Cock

Schepen van cultuur en toerisme,

26 juli 2012.

Perstekst:

Schenking schilderij aan de gemeente Lebbeke door kunstschilder/ereburger Tuur De Rijbel.

“Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan”, moet iemand wel gedacht hebben toen hij kunstschilder/ereburger Tuur De Rijbel voor zijn electorale kar spande. Onder het mom wat inlichtingen te willen inwinnen omtrent de vreselijke oorlogsgebeurtenissen te Lebbeke op 4 september 1914 aan de “Kazeirekes”, waar 14 jonge mannen door de Duitse aanvaller brutaal werden afgeslacht en waarbij drie ooms van ereburger Tuur De Rijbel om het leven kwamen, haalde men  - 98 jaar na de feiten - de 84-jarige Tuur De Rijbel naar de vermoedelijke plaats van het onheil, zogezegd om zijn versie van de feiten te vernemen en informatie te verzamelen.

Groot was zijn verbazing, toe hij ineens op de foto moest met mensen van wie hij er een aantal zelfs nog nooit had ontmoet. Nog groter zijn ergernis toen hij nadien  krantenartikels zag verschijnen, waarvan de inhoud niet met hem was afgetoetst. Een krant  voerde hem zelfs op “als peter van een nog op te richten monument” en dat alles was georkestreerd door diezelfde partij. 

Tuur De Rijbel: “Ik heb hier nachten van wakker gelegen, en toen heb ik een aantal mensen opgebeld om uit die onverkwikkelijke situatie te geraken. Ik ben een overtuigde Vlaming, daar gaat het niet om, maar ik voel mij misbruikt, want ik heb nooit aan partijpolitiek gedaan. Ik had en ik heb vrienden bij alle politieke geledingen en dat moet zo blijven. Ik ben een kunstenaar en ik wil via die kunst een boodschap van schoonheid brengen, laag gekonkelfoes en misbruik van vertrouwen horen daar niet bij. Ik heb op mijn leeftijd geen nood aan gemanipuleer. Daarom heb ik besloten om een kunstwerk aan de gemeente Lebbeke te schenken als symbolisch gebaar en om uiting te geven aan mijn opvatting dat ik de ereburger wil zijn van elke inwoner van Lebbeke, Wieze en Denderbelle.  

Hiertoe heb ik de Schepen van Cultuur, de heer Dirk De Cock en de voorzitter van de Gemeentelijke Raad voor Cultuurbeleid, de heer Isidoor Colson gevraagd om mij een bezoek te brengen. Tijdens dat bezoek heb ik te kennen gegeven dat ik tegenover het gemeentebestuur van Lebbeke mijn erkentelijkheid wil uitdrukken omwille van het feit dat ik ereburger van de gemeente ben kunnen worden en heb ik tevens beklemtoond dat ik als politiek neutrale Vlaming mijn kunstenaarschap wil beleven in minzaamheid met iedereen, maar zonder dat ik mij schatplichtig hoef te voelen aan een enkele partij.”

Intussen heeft de Gemeentelijke raad voor Cultuurbeleid een unaniem advies gegeven aan het College van Burgemeester en Schepenen en aan de Gemeenteraad om dat schilderij als schenking te aanvaarden. Het aanvaarden van de schenking zal dan ook op de agenda van de gemeenteraad staan.

Dirk De Cock.

Schepen van Cultuur.

Donderdag,  21 juni 2012.

Dames en heren,

De “Werdegang”, het ontstaan van het concept  van deze wegwijzer tot de ultieme verwezenlijking ervan heeft heel wat voeten in de aarde gehad. In de schoot van de Oudheidkundige Kring, HH. Salvator, meer bepaald bij monde van de vorige betreurde voorzitter Gilbert De Wolf ontstond de idee om de belangrijke plaatsen van Wieze via een centrale wegwijzer op een eerder toeristische manier “den volke kond te doen”.

Er werden een aantal denksporen bewandeld en net toen de diensten van de gemeente ongeveer wisten, welke richting de heemkring uit wilde, besloot men om het geweer van schouder te wisselen en het heft in eigen handen te nemen, zoals dat doorgaans heet. Herman De Wolf zou zijn deskundig ambachtsmanschap en vakmanschap als meubelmaker ter beschikking stellen van de oudheidkundige Kring om tot de realisatie van die stilaan met hoge verwachtingen omgeven wegwijzer te komen.

De besturen van De Ploeg en van sp.a hebben reeds enkele bijeenkomsten achter de rug met het oog op de voorbereiding van de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2012. In het steeds maar rechtser wordend Vlaanderen gaat onze bezorgdheid uit naar de bundeling van progressieve krachten. Er moet immers een krachtige dam opgeworpen worden tegen toenemend egoïsme en asociaal of antisociaal gedrag. De mandatarissen en de besturen van beide politieke families zijn tevreden met de samenwerking zoals die de voorbije vijf jaar op gemeentelijk vlak plaats vond. Er is heel veel gerealiseerd, op cultureel vlak geven de Biekorf en de bibliotheek de nodige uitstraling aan Lebbeke. Alle generaties vinden hun gading in deze symbolen van culturele ontvoogding. In het licht van de komende vergrijzing betreft het hier  beleidsdaden die nog generaties lang op de juiste manier hun vruchten zullen afwerpen. Het is dan ook van onschatbare waarde dat we hierin geïnvesteerd hebben.  Op het vlak van jeugdwerking en met betrekking tot het lokaal  sociaal beleid scoren we de laatste jaren ver boven de middelmaat. Onze inwoners voelen aan den lijve de grotere betrokkenheid met de uitgewerkte projecten. PARTICIPATIE is voor ons geen ijdel woord, wij schrijven het woord met hoofdletters. De gemeente heeft de voorbije jaren een reuzensprong vooruit gemaakt en heel veel van die vooruitgang is aan onze inbreng te danken.  De goede samenwerking met de coalitiepartner is daar niet vreemd aan. Goede afspraken maken goede vrienden. De laatste kwarteeuw van vorige eeuw was onze huidige coalitiepartner gelinkt aan een andere partij en die twee partijen hielden elkaar in een dodelijke wurggreep van immobilisme ten nadele van de Lebbeekse bevolking. De huidige mandatarissen van sp.a en De Ploeg hebben dat neerwaartse mechanisme ontkracht,  omgedraaid en laten evolueren naar een elkaar verrijkende samenwerking, want waar in een bestuursploeg teamspirit heerst, werpt dat zijn vruchten af ten voordele van de bevolking. Dat resulteerde onder meer in de realisatie van het buurthuis Denderbelle, de verfraaiingwerken in de Pastorij van Wieze, de renovatie van de kerken van Lebbeke en Wieze, de aanleg van de dorpskernen van de Minnestraat en Heizijde.

Wie progressief denkt, is niet bang van vernieuwing en verandering. Wie progressief denkt, is begaan met de problemen in de wijk, in de deelgemeente, maar ook begaan met het lot van mensen als gevolg van ongelukken of natuurrampen hier en elders in de wereld.  De wereld is een dorp en wij doen daar vanuit onze visie op ontwikkelingssamenwerking een serieuze duit in het zakje. Solidariteit komt voor ons in de plaats van egoïsme; klimaatverandering, overstromingen, verstikkende mobiliteit, het zijn aspecten die ook op microniveau tot bestuursdaden moeten kunnen leiden, daarom doen wij ook een oproep aan mensen van Groen! of van groene signatuur om toe te treden tot onze lijst met open karakter. Wij laten dus de deur open voor samenwerking met progressieve individuen en groepen met respect voor ieders eigenheid. We doen tevens een oproep voor opmerkingen, ideeën en voorstellen die inspiratie kunnen zijn voor de opmaak van ons programma. Wil a.u.b. problemen aankaarten, we luisteren naar u, zeg het ons. Ook jonge mensen kunnen op onze lijst hun steentje bijdragen en in ons programma hun ideeën spuien. Wanneer wij er op die manier in slagen om ervaring te koppelen aan jeugdig dynamisme, dan zijn we op weg naar de symbiose die nodig is, om wat goed is te behouden en om wat aan verandering toe is, te wijzigen. Daarvoor is daadkracht en visie nodig en het bewaken van de kwaliteit. Met de gemeentelijke fiscaliteit moet nauwgezet worden omgegaan. Elke euro moet zo duurzaam mogelijk besteed worden en de uitgave moet aan zoveel mogelijk inwoners ten goede komen.De sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen.

De huidige mandatarissen en de bestuursleden van sp.a en De Ploeg zijn het erover eens om heel wat activiteiten samen te organiseren en/of om elkaar uit te nodigen op hun wederzijdse evenementen. Ze zullen ook de ruggengraat vormen voor de lijst bij de komende gemeenteraadsverkiezingen. Hun specialistische kennis zal het jeugdige enthousiasme in goede banen  leiden. De kernwoorden van onze werking zijn: kwaliteit, samenwerking, werkkracht, visie, vastberadenheid en daadkracht. Wij zijn klaar voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012, wat in ons programma zal staan zal realistisch en haalbaar zijn. Wij zullen niet beloven wat we niet aankunnen. Wij respecteren de kiezer te veel om loze beloftes te maken.

Met vriendelijke groet,

Dirk De Cock,                                                                                      Ronny Heuvinck,

Eerste schepen                                                                                  schepen.

Gewezen Vlaams volksvertegenwoordiger.

Myriam François,                                                                               Willy Bosman,

O.C.M.W.-raadslid                                                                             gemeenteraadslid

                                                                                                              ereschepen

Fons De Geest                                                                                    Goedele De Cock

Provinciaal secretaris sp.a Oost-Vlaanderen                                                provincieraadslid

Filip Dierickx,                                                                                      Danny Ost,

O.C.M.W.-raadslid,                                                                            secretaris sp.a - Lebbeke

Voorzitter De Ploeg

Johny De Clerck,                                                                                Andrea De Cock,

Secretaris De Ploeg                                                                           Bestuurslid De Ploeg

Yahya Ouafi                                                                                         Alle bestuursleden van sp.a-Lebbeke

De toespraak die ik hield ter gelegenheid van het slotmoment van AquArt in het buurthuis: "De Brouwerij" in Denderbelle:

Mijnheer de burgemeester (ik verontschuldig de burgemeester en de schepen van cultuur  van Dendermonde en Buggenhout vanwege andere verplichtingen), collega’s schepenen,  gemeenteraadsleden en O.C.MW.-raadsleden,  mevrouw het provincieraadslid, beste voorzitters, ondervoorzitters en bestuursleden van de onderscheiden Raden voor Cultuur,  beste voorzitters en leden van de onderscheiden cellen Beeldende Kunsten, beste leden van de cultuurdiensten van de drie gemeenten, beste kunstenaars, beste jonge kunstenaars, leerlingen van de plaatselijke school van Denderbelle, beste deelnemers in het algemeen, dames en heren in al uw hoedanigheden en functies, beste mensen uit Dendermonde, Buggenhout en Lebbeke en daarbuiten, beste minnaars van cultuur, beste genodigden.

Vandaag sluiten we AquArt. We  verlegden we met AquArt alweer een steen in de rivier van de kunst en van het water en we deden dit in het midden van een vakantieperiode en in twee maanden  waar de weergoden ons niet zo gunstig gezind waren, er is overvloedig voor water gezorgd met  Aqua. De Dender kreeg bij de Kelten de naam Tanara of Tanera, wat zoveel betekent als de 'woelige' of 'bruisende'. Het bruisende, het woelige water en het betreft dat water van de Dender, dat in de Schelde uitmondt in Dendermonde en die Schelde die Buggenhout mee bindt en verbindt met Lebbeke en Dendermonde, zo had je een gemeenschappelijkheid om U tegen te zeggen en hoe kan je die gemeenschap beter tot haar recht laten komen dan door kunst. Kunst vestigt de aandacht op het water als belangrijk ontspanningselement, onmisbare schakel in de natuur, maar soms ook bedreigend bij stormweer,  bij ontij of bij overstroming. En de kunstenaars die hier wonen lieten de voorbije maanden hun kunst aan het water, om de vele dagjestoeristen,  wandelaars en fietsers, ja zelfs om de varenden deelgenoot te maken van hun muze. Het past iedereen die heeft meegewerkt van harte te danken.

Er waren de binnententoonstellingen in het oud Gemeentehuis van Denderbelle, de mensen, ik vermeld: Willy Van Ransbeeck, Frans Lefever, Raymond Heremans en anderen; zij dus die daar voor de opstelling van de wisseltentoonstellingen gezorgd hebben, van harte dank je wel. De aquarellen, marines, fotografie, de grafiek en de tekeningen, telkens opgefleurd met het hardere werk, zoals daar zijn: juwelen, constructies, beeldhouwwerk, mixed media en keramiek. Het was een schot in de roos, er waren vele bezoekers. Zij brachten een bezoek aan de talrijke kunstuitingen van de kruim van onze plaatselijke kunstenaars.

Het uiterst omvangrijke gedeelte in open lucht waarvan Frank Steyaert uiteindelijk de veerman werd die de bezoekers overzette naar het land van de kunst heeft ondanks de barslechte zomer heel veel bezoekers gekregen, zoveel dat we op een bepaald ogenblik nog folders moesten laten bijdrukken.; er zijn de totems van de hand van Enric Vermeir, Staf Vinck, Martin Claessens en Kris De Ruysscher,  de gecodeerde, waterflessen van Willy Van Ransbeeck, Emma, de grote zeemeermin nam met tal van verschillende, maar samenhorende werkjes plaats in de,  door de leerlingen van de plaatselijke basisschool, prachtig versierde knotwilgen.

De veerkracht van de verskracht van de gedichten aan het Veerhuis verheffen het Veerhuis blijvend tot Gedichtenhuis en die gedichten vechten met het contrast van hun zwarte letters de witte herbemaagding van het Veerhuis aan. Frank Steyaert bracht gedichten van Christina Guirlande, Claire vanden Abbeele, Kris De Ruysscher,  Jean Heymans, Lut Cami, Rita Roels, Maria Mertens en van mijn hand aan. Alle gedichten werden met de hand geschreven in kunstschrift door Frank Steyaert zelf.  Achter der ramen van het veerhuis staan keramische sculpturen opgesteld van scheepswrakken. Bloemsierkunstenares Marie-Christine Dubois zorgde voor de fleurige toets met bloemstukken om en aan het veerhuis waar de keramiek en tevens de heel mooie vogelnestkastjes van het jeugdatelier “Wij” uit Dendermonde, niet ontbreken. Het volgende vogelbroedseizoen zullen ze hun intrinsieke waarde zeker bewijzen. Ik neem aan dat de site van het veerhuis nog eventjes in al zijn glorie zo blijft voortbestaan.

De waslijn was niet onomstreden, daar werd veel over gepalaverd, dat is een goed teken. Wie er in zijn tuin wil, kan zijn licht opsteken bij het Kinderatelier “De Geus” van Lebbeke en bij het Collectief “Wij” van Dendermonde; Linda Cockuyt, Ria Moens en Piet Van San zullen de uitleg graag verstrekken.

De driekantige pancarte met de reproducties van de kaarten van graaf de Ferraris uit de tijd van ons aller Oostenrijks-Habsburgse Keizerin Maria-Theresia en de foto van het veerhuis van 1922 zullen misschien ook nog even blijven.

Het project “Artstones” kreeg gestalte door de kunstenaars: Ann Cami, Carla Heuvinck, Herwig Teck, en de keramiekclub van Buggenhout onder leiding van Guido Van Keer. De dallen werden door de kunstenaars bewerkt met betrekking tot het thema “water”.

Gedragen schoenen aan in of op het water, Kunstenares Rita Roels vindt water sterk, want het draagt boten. Op het stilstaand water tussen het steiger  en de oever bevond zich dit gedragen kunstwerk. Ik weet niet wat het woelige water ondertussen met dat kunstwerk heeft uitgericht.

De  “Kunstrail”, daar hebben tal van wieler– en andere toeristen zich letterlijk aan vergaapt. Luc Vermeir, Jos Vanhenden, Jo Pien, Guy Smet, Miek Van Hemelrijck, Peter Goossens, Klaus Closse, Lieve Maes, Walter D’Hoogh, Jeugdatelier De Geus, Enric Vermeir, Rik Schelkens, Linda Cockuyt, Julia Verloeelen, Chantal Tramasure, Roger Van den Eede, Frieda Buelens,Anne Van Achter, Josée Van Den Eede, Germaine Vandermeiren, Maria Tierens, Eric Van Riet, Herwig Teck, Carla Heuvinck, Kris de Ruysscher, Claire Vanden Abbeele, Ben Moens, François Cardon, Regina Van Goethem, Tuur De Rijbel en André Callebaut. De kunstwerken van jullie hand hebben de tand des tijds en twee maanden regen, vlekkeloos overleefd. We zijn jullie dankbaar voor de bijdrage in dit project.

Dames en heren, ik wens namens de collega’s een hartelijk woord van dank te richten aan de Technische Diensten van de gemeente Buggenhout, Dendermonde en Lebbeke, want ook die samenwerking heeft banden gesmeed en is vlekkeloos verlopen. En ook het gras werd kort gehouden, dat was zeker geen eenvoudige klus, met al de artefacten.

Wij wensen de drie Raden voor Cultuurbeleid en de respectieve cellen Beeldende Kunsten in onze dank te betrekken. In hun schoot ontstonden mee de ideeën, die achteraf in de werkgroep “AquArt” verfijnd en uitgediept werden om ze nadien klaar te stomen voor realisatie.

Onze dank gaat uit naar alle kunstenaars die hun beste beentje hebben voorgezet en hier vanaf vandaag de vrucht van hun inspiratie toetsen aan de scherpste aller deliberaties, met name de toetssteen van het publiek. Geef hen een hartelijk applaus!

Dames en heren, Yoko Van Praet en vóór haar Wendy Van den Abbeele (nu met ouderschapsverlof), Dimitri Beeckman en Henk Vande Velde, de cultuurbeleidcoördinatoren en of cultuurdeskundigen van de drie gemeenten, samen met de cultuurmedewerkers: Greet Vandemarliere en Natalie De Smet hebben bergen werk verzet. Geef ook hen - en Gunther die zorgt voor de hapjes - een hartelijk applaus!

Dames en heren, kunst is het scheppende laken waarmee mensen zich een tweede huid aanmeten om zich te beschermen tegen de kou van de barre realiteit daarbuiten en in die zin was het escapisme van AquArt hier aan de Dender gerechtvaardigd, want kunst en ontspanning brengen heling, soelaas en houvast in de gekwetste wereld van menselijke verhoudingen. Het zijn ankers voor de ziel.

Dames en heren, in naam van de verschillende besturen  verklaar ik de tentoonstelling voor gesloten en daarmee de receptie voor geopend.

Ik dank u,

Dirk De Cock,

Schepen van cultuur,

Denderbelle, 11 september 2011.

Hieronder vindt u de verwelkoming van de genodigden bij de onthulling van de gerestaureerde figuratieve kaart van Lebbeke.

Mijnheer de Bestendig Afgevaardigde van cultuur, mevrouw de Bestendig Afgevaardigde van sport, mijnheer de burgemeester, tevens voorzitter van de fotoclub “Ontspanner”,  mijnheer de volksvertegenwoordiger, geachte provincieraadsleden, Geachte leden van het Rijksarchief Gent, geachte restaurateurs, collega’s uit het college, de gemeenteraad en de O.C.M.W.-raad, beste voorzitter en bestuursleden van de GRC, beste  mensen begaan met erfgoed, beste mensen begaan met fotografie, dames en heren,  beste vrienden,

Mij werd gevraagd om de verwelkoming te doen, en ik doe dat met graagte. Welkom aan alle genodigden. Vandaag is een heugelijke dag, het is kermis en naar aloude gewoonte worden er in het kader van “Lebbeke beweegt”  een aantal tentoonstellingen geopend, maar vandaag is toch wel heel speciaal, de aloude gerestaureerde figuratieve kaart uit het jaar 1713 van de hand van cartograaf Van Acoleijen is welgeteld 298 jaar oud komt even terug naar een van haar voormalige verblijfplaatsen, met name naar het gemeentehuis van Lebbeke, dat zelf in jaren jonger is, het dateert van 1872. Nadien zal ze opnieuw een vaste stek vinden in het Rijksarchief van Gent. De onthulling van de gerestaureerde kaart vindt hier en nu plaats.

Voor dit publiek, dames en heren, is het een open deur instampen dat erfgoed de nodige zorg behoeft. Er is natuurlijk altijd het conflict betreffende het  toekennen van de prioriteit van de geldmiddelen en omdat we weet hebben van de moeilijkheidsgraad daarvan zijn we als gemeentebestuur het provinciebestuur in hoge mate dankbaar. Mijnheer de deputé, om het met een adhortatieve bepaling te zeggen: laat ons dan al eens overkomen als lastige klanten, wij kunnen onze dankbaarheid nadien met des te meer  bravoure te berde brengen.

Samen met  het Land- en Kaartboek van Lebbeke vormt de restauratie van de figuratieve kaart een ontzettend mooi geschenk aan onze gemeente, aan de erfgoedvereniging en aan elke burger afzonderlijk, die begaan is met de geschiedenis van zijn dorp. De uitleg over deze cartografische bronnen zal u zeker, met de bezieling, eigen aan hem, door deputé Dauwe in geuren en kleuren worden gebracht. De bezittingen van de kerk, van de privé-personen werden in kaart gebracht, maar naast het optekenen van de eigendommen waren figuratieve kaarten ook ontzettend belangrijk voor het innen van belastingen, het kadaster, voor de juiste ligging van de grenzen, de wegen en de waterlopen, vandaar dat de militairen er ook al gauw interesse voor toonden.

Als je de kaart eens bekijkt is er natuurlijk veel veranderd ten opzichte van vandaag, maar de algemene lijnen zijn nog heel goed herkenbaar, ik ben er zeker van mijnheer de burgemeester dat uw collega van destijds veel minder last had met het NIMBY-syndroom, (not in my backyard) al was het maar, omdat toen de “backyard” zich in handen van heel wat minder families bevond.

Dames en heren, een verwelkoming hoeft niet lang te duren, ik zou zeggen, zet u schrap voor de volgende spreker, die naast deputé ook ervaringsdeskundige inzake het brede veld van de heemkunde is.

Dirk De Cock,

Schepen van cultuur,

 10 september 2011.

Toespraak ter gelegenheid van de opening van de tentoonstelling van Heemkring Lebbeke: "De school van vroeger".

Mijnheer de burgemeester, collega’s uit het college, de gemeenteraad en de O.C.M.W.-raad, mijnheer de voorzitter, beste Bestendig Afgevaardigde, mevrouw het provincieraadslid, beste bestuursleden en -leden van de Heemkring van Lebbeke, dames en heren,  beste vrienden,

Eerst en vooral past het even stil te staan bij een van de bezielers van de Heemkring van Lebbeke, ereburger Achilles Vermeiren, die wij vanmorgen ten grave droegen.  Zijn bijdragen op het vlak van de heemkunde werden alom gewaardeerd en in hem verliest de heemkring en de gemeente Lebbeke een groot man en de bezieler van tal van evenementen.

Ik herinner mij zijn schetsje naar aanleiding  van een 11-juliviering in de zaal “Ons Huis”, zeker vijfentwintig jaar geleden, waar hij het had over “ne stijve spoëssom”, dames en heren, zo kunnen we naadloos aanknopen bij het thema van vandaag, want waar had je “ne spoëssom” anders nodig dan in de klas. De Bibliotheek is erop in gegaan en organiseert op 1 september telkenmale een dag of twee om de kinderen en hun ouders te helpen om de schriften te kaften, vroeger gebeurde dat met van dat specifieke blauwe kaftpapier, en geloof het of niet, ik sta terug halftijds in het onderwijs, nadat men de voorbije decennia meest uiteenlopende motieven de revue heeft zien passeren is het nu terug de beurt aan het eenvoudige donkerblauwe kaftpapier, waarmee wij onze geschreven en gedrukte tijd op de banken in de respectieve dorpsscholen van onze gemeente doorbrachten. Misschien, zo dacht ik,  zit daar in deze permanente pre-electorale periode onze burgemeester voor iets tussen. Misschien wordt dat na vanavond aan een of andere toog wel verteld, ze laten in het programma “Koppen” zelfs vertellen dat de twintowers niet door een aanslag aan hun einde kwamen, nu tien jaar geleden, maar dat het allemaal opgezet spel was. Een ander onderwerp was de moderne onderwijsvormen, ik loop er niet al te hoog mee op, maar het brengt ons wel bij het thema van de tentoonstelling van dit jaar, de foto’s die hier liggen zijn evenveel gestolde momenten voor de eeuwigheid. Op zo’n foto blijft iemand zoals hij toen was. Niks verouderingsproces, geen zorgen achteraf, dat ligt allemaal nog in een toekomst die het kind op de foto nog niet kent, maar die wij ondertussen ondergaan en achteraf ondergaan hebben. Wij kunnen niet even zoals die foto’s een beetje roerloos in een of andere lade gaan liggen en de tijd aan ons laten voorbij gaan. Dat is de verleden toekomende tijd van de historische fotografie, een heel belangrijk onderdeel daarvan was de schoolfoto, het siert de Heemkring van Lebbeke dat ze elk jaar opnieuw een boeiend thema  in kaart te brengen. De medewerking van de bevolking is dan ook groot. Welk gezin koestert de schoolfoto’s van de kinderen niet? En, bij oudere foto’s tracht men de gelijkenissen te vinden met de recentere aanwinsten in de familie. Men tracht als het ware het DNA van de oudere foto’ te laten matchen met de kinderen die  vandaag in die familie opgeld maken.

Mijnheer de burgemeester, al deze foto’s vormen evenveel historische documenten en een niet te onderschatten bijdrage met ruime heemkundige waarde. De vele foto’s zijn stille getuigen van zoals de beroemde Duitse historicus Leopold von Ranke het formuleerde: “bloß zeigen wie es eingentlich gewesen” . Gewoon tonen zoals het ooit was. Alles wat je erbij schrijft of zegt, is interpretatie en  dus gecontamineerd door een later wereldbeeld dat ten tijde van de opname nog niet bestond.

Toonkasten vol met foto’s van kinderen die toen school liepen en voor de gelegenheid, “de fotograaf kwam naar school” waren ze wat mooier uitgedost dan gewoonlijk, het haar bij het verlaten van de woning nog gauw met wat water in de juiste vorm gedrukt om de weerbarstige weerborstels te vlug af te zijn. De moeders hun laatste goede raad voor onderweg nog formulerend , stonden nadien nog een half uur of soms wat meer te praten met de buurvrouwen, allemaal nog in peignoir, tot een hunner de ochtendlijke samenscholing verbrak met de boodschap, dat ze nu toch “haar dingen ging aandoen”. “In de tijd mijns vaders toen de dagen trager waren”, dichtte Karel Van de Woestijne,  maar ik ben geneigd te zeggen in de tijd der moeders toen de dagen trager waren.  We zijn de laatste generatie  die de negentiende eeuw nog in de twintigste hebben beleefd. Alles in een dorp had zijn orde. Zo ook in de dorpsschool, zo ook toen de fotograaf naar de school kwam. Een klasfoto van toen was heel stereotiep, de onderwijzer of de zuster keek steevast met streng gelaat  naar de lens, alsof de graad van gestrengheid rechtstreeks afstraalde op de leerlingen en rechtevenredig was met de kwaliteit van het geboden onderwijs.

Voor de kinderen was het kind “an sich” vaak niet voldoende om de foto te sieren, het leek te veel verspilling om al dat zilvernitraat te in te zetten voor slechts een enkele foto met slechts een kind. Dikwijls werden uit besparingsoverwegingen broertjes of zusjes samen op de foto gedwongen, of brachten de fotografen een pony of zelfs een kameel of een dromedaris mee. Veel kinderen zitten dan ook met een van angst vertrokken gezicht op een dergelijk dier, alsof het een eerste repetitie betrof in een circusschool. Eén dier heb ik die fotografen nooit weten meebrengen, dat was een ezel, nochtans kan je van een ezel mooie foto’s maken, maar ik vrees dat een ezel met een te groot deel van de klas vereenzelvigd kon worden en dat de tekenen des onderscheids te gering waren.  Dat wist onze grote meester Breughel de Oude reeds, immers schilderde hij niet in zijn werk de “spreuken” een ezel in de klas bij de meester, daaronder stond in zijn sierlijke handschrift:”al vaert enen esele ter scolen om leeren, is ’t enen esele, hi en sal gheen peerd weder en keren.”

Dames en heren, wat je op die foto’s niet kan zien is, of de leerling in kwestie die maand met een goed, dan wel met een slecht rapport naar huis kwam. Soms moet je de dingen kunnen inkleden en sommige leerlingen waren daar goed in.

Mijnheer de voorzitter, dames en heren de heemkring van Lebbeke heeft ook dit jaar weer  haar tentoonstelling prachtig ingekleed. Proficiat aan de initiatiefnemers en aan de uitvoerders en aan de hele vereniging en op naar een geslaagde kermis met een groot aantal bezoekers van de tentoonstelling.

Dirk De Cock, schepen van cultuur en onderwijs.

Toespraak ter gelegenheid van de opening van de Boekegemroute.

Mijnheer de burgemeester, collega’s uit het college, de gemeenteraad en de O.C.M.W.-raad, beste leden van de sportraad, de GRC en van het Beheersorgaan van de Bib., beste personeelsleden van de sportdienst, de Bib. en de cultuurdienst, mijnheer en mevrouw, De fauw, beste leden van Wandelclub “De Denderklokjes”, dames en heren,  beste vrienden,

“Boekegem” ligt al geruime tijd achter ons, maar we dachten toch dat we de naam en  al het moois en het waardevolle van de uitstraling van die gebeurtenis op een of andere manier moesten bestendigen. We opteerden voor een “Boekegemroute”.  Dat was makkelijker gedacht dan gedaan, te meer omdat we ons tot doel hadden gesteld om elk pand in Lebbeke wat de voorbije eeuw maar enigszins als bibliotheek had dienst gedaan, in kaart te brengen.

Van het een kwam het ander en ook de sportdienst was vragende partij voor een 10.000-stappenroute in Lebbeke, naar analogie met die in Denderbelle en Wieze.  Daarenboven was er ook zowel in het cultuur- als in  het sportbeleidsplan de idee opgenomen om een route met gedichten  uit te werken.  Om geen inflatie aan routes te creëren besloot het schepencollege met de sportdienst,  de cultuurdienst, de milieudienst  en de Bib. om de handen in elkaar te slaan, vandaar het  gecombineerd concept.

Naast het sportieve traject kwam er ook een historisch-literair aspect. De “Boekegemroute” zou de meeste sites aandoen, waar vroeger een bibliotheekactiviteit onder welke noemer of filosofisch/ideologische strekking dan ook had plaatsgevonden. Met vroeger bedoelen we de late 19e en bijna de hele 20e eeuw. Bijna, want tijdens de laatste kwarteeuw van net die 20e eeuw gebeurde er veel, heel veel. De brochure getuigt hiervan op een schitterende wijze. Wij danken de heer Danny De fauw voor het opzoekingwerk en de redactie. De luchtige  tekst en de vele historische documenten vormen een niet te onderschatten bijdrage met ruime historisch/heemkundige waarde. De vele foto’s zijn stille getuigen van zoals de beroemde Duitse historicus Leopold von Ranke het formuleerde: “bloß zeigen wie es eingentlich gewesen” . Deze Duitse historicus was een aanhanger van de historisch-filologische methode, deze brochure volgt in opmaak dit stramien, reden waardoor zowel de bibliothecaris (historica) als de schepen (filoloog) hier hun gading in vinden. De hoop en de verwachting is, dat nog vele mensen  met ons het een gedegen onderzoeksdocument vinden. Het historisch gedeelte getuigt van diepgaand bronnenonderzoek, aan elk huis of gebouw dat vroeger een voormalige bibliotheek huisvestte, komt een gedenkplaat met een kleine historische duiding. Genoeg over de plaatsen waar ooit bibliotheek activiteit plaatsvond en ook niet al deze plaatsen worden door de “Boekegemroute” aangedaan.  Dat kan ook niet, 10.000 stappen, weet je wel,  toch krijgen al deze sites   een gedenkplaatje. Dus later komen er ook infoborden  in Wieze, Denderbelle  en de Minnestraat).

De dimensie van de schone letteren kan op een dergelijke project niet ontbreken, wie bibliotheek zegt, denkt daarbij onder meer aan literatuur en wie literatuur zegt, denkt aan de superlatief van literatuur en die bestaat natuurlijk in en door de poëzie. De gedichten zijn aangebracht aan de rand van het tracé van de 10.000-stappenroute die de “Boekegemroute” eveneens is. Om de link met het sportieve voor honderd percent in te vullen, viel de keuze op gedichten die met “sport” te maken hebben. Er bestaat heel wat scepsis over het in contact brengen van sport en poëzie;  betreft het hier niet echt twee soorten van mensen die daarmee zijn begaan? Toch zijn er heel wat aanzetten gegeven onder meer door Herman De Coninck, Tom Lanoy en zelfs door de meester Hugo Claus in zijn : “Op de fiets naar de eeuwigheid”. De bloemlezing, “Ook wij waren winnaars, 150 sportgedichten uit Nederland en Vlaanderen.” van Pascal Delheye en Willy Verhegghe deed de rest  en veegde elke denkbare tegenstand weg.  Ze maakte de baan vrij voor …. initiatieven als dat van vandaag.

Je merkt het beste lezer, wij zijn niet bang voor vernieuwing, wij verleggen onze bakens op voor ons soms onbekende terreinen, maar we laten ons bijstaan en coachen om veilig de eindstreep te bereiken, veilig, want na 10.000 stappen hebben we bewogen en misschien werden we wel bewogen door de emotie van de sport in een of ander gedicht.

Aan iedereen die meewerkte: gemeend dank je wel!

Dirk De Cock, schepen van de Bib. en van cultuur.

9 september 2011.

Collega’s cultuurschepenen Meremans en Jacobs, mijnheer de volksvertegenwoordiger, collega’s schepenen, gemeenteraadsleden en O.C.MW.-raadsleden,  mevrouw het provincieraadslid, beste voorzitters, ondervoorzitters en bestuursleden van de onderscheiden Raden voor Cultuur,  beste voorzitters en leden van de onderscheiden cellen Beeldende Kunsten, beste leden van de cultuurdiensten van de drie gemeenten, beste kunstenaars, beste jonge kunstenaars, leerlingen van de plaatselijke school van Denderbelle, beste deelnemers in het algemeen, dames en heren in al uw hoedanigheden en functies, beste mensen uit Dendermonde, Buggenhout en Lebbeke en daarbuiten, beste minnaars van cultuur, beste genodigden.

Betreft restauratie van café “Het Oud-Gemeentehuis” te Wieze op het Wiezeplein.

In de pers mochten wij vernemen dat de gemeente Lebbeke omzeggens niets gedaan heeft ter bescherming van dat prachtige gebouw. Wanneer te elfder ure nog andere mensen zich inzetten om dat prachtige gebouw te (helpen) beschermen is dat op zich goed nieuws, alleen is het volgens de deontologie niet fair dat ze alle pluimen op hun eigen hoed steken. Immers de luidste roepers hebben niet altijd het grootste gelijk. Binnen het schepencollege was schepen Dirk De Cock, als schepen verantwoordelijk voor erfgoed en steeds in overleg met de Oudheidkundige Kring van Wieze samen met de burgemeester en schepen Rosseel een van de drijvende krachten achter dit dossier.

Een kort overzicht:

-          Het schepencollege van 21 augustus 2006 beslist om een brief te schrijven naar Brouwerij Palm, de eigenaar van “het Oud-Gemeentehuis”, om “dringend renovatiewerken uit te voeren”. (notulen punt 56);

-          Notulen schepencollege punt 57 van 23 april 2009: de secretaris krijgt opdracht om een schrijven te richten naar Brouwerij Palm, eigenaar van het “Oud-Gemeentehuis” om “… renovatiewerken uit te voeren, rekening houdend met de wetgeving op de beschermde dorpsgezichten”;

-          Het schepencollege van 4 juni 2009 maakt melding van een brief van Diepensteyn (Brouwerij Palm), waarin ze aangeven bezig te zijn met het dossier en waarin ze “… ondanks het investeringsniveau, toch op korte termijn hopen om tot een oplossing te kunnen komen”. (punt 56 van de notulen);

-          Op 23 maart 2010 (punt 115 van de notulen) krijgt de secretaris opdracht om contact op te nemen met de Dendermondse Volkswoningen met de vraag of er interesse is om in het pand een aantal sociale woningen in te richten; (De Dendermondse Volkswoningen konden op die vraag niet ingaan, omwille van tal van factoren.);

-          In punt 53 van de notulen van het schepencollege van 29 april 2010 kan men de vraag lezen van NV Diepensteyn aan de gemeente om het gebouw te kopen. Aangezien de aankoopprijs geschat wordt op € 300.000,- en de renovatiekost op 1 miljoen euro beslist het college om hier – omwille van budgettaire redenen niet op in te gaan;

-          Tijdens het schepencollege van 14 oktober 2010 (punt 74 van de notulen) beslist het schepencollege om een brief te richten naar de Vlaamse overheid, dienst Ruimte en Erfgoed, waarin zal gewezen worden op de erbarmelijke toestand van het Oud-Gemeentehuis te Wieze. Tevens zal het gebouw opgenomen worden in de lijst van leegstaande bedrijfsgebouwen.

-          Op 29 april 2011 (inschrijvingsnummer 1401) ontvangt de gemeente Lebbeke een brief van de heer Philip Van Damme (dd 27 april 2011) , Legal Manager van de NV Diepensteyn, waarin hij meedeelt: “ … In deze context kan ik u bevestigen dat op korte termijn instandhoudingwerken zullen uitgevoerd worden, uiteraard voor zover wij nog eigenaar zouden blijven”.

Al het voorgaande vond plaats (ruim) vóór de datum van 17 mei 2011, waar op het kabinet van minister Bourgeois een samenkomst was belegd met betrekking tot de renovatie van het “Oud-Gemeentehuis”. Uit de brief van NV Diepensteyn van 27 april 2011 blijkt duidelijk dat de kogel toen al door de kerk was en reeds tot restauratie was besloten door de NV Diepensteyn. Het College van Burgemeester en Schepenen heeft gedurende meer dan drie jaar onafgebroken dit dossier op de agenda geplaatst.

De kogel is door de kerk. Diepenstein (brouwerij Palm), de eigenaar, wil het Oud-Gemeentehuis restaureren. Dat zal het dorp van Wieze nog fraaier maken. Immers de pas gerestaureerde San Salvatorkerk is op zich een ook heel geslaagde restauratie. Het heeft lang geduurd, maar wanneer dan beslist wordt om te restaureren, is iedereen daar verheugd over. Het beschermde dorpsgezicht van Wieze verdient dat!

Denk vooral niet dat het gemeentebestuur niets in dit dossier heeft ondernomen! Het komt mij voor alsof sommige mensen deze indruk willen laten ontstaan. Er zijn de laatste twee jaar twee brieven vertrokken naar de eigenaar (Diepenstein) om erop aan te dringen om het pand aan te pakken. Er is vanuit het College van Burgemeester en Schepenen hierover contact geweest met Monumenten en Landschappen, er is zelfs een denkspoor bewandeld met een sociale huisvestingsmaatschappij en er is (informeel) overleg geweest met de député van Cultuur van Oost-Vlaanderen, de heer J. Dauwe. Provincieraadslid Goedele De Cock heeft hierover eveneens informeel van gedachten gewisseld met de député. Over dit alles heb ik steeds nauwgezet en nauwkeurig informatie verstrekt tijdens de respectieve vergaderingen van de cel Erfgoed van de Gemeentelijke Raad voor Cultuurbeleid.

Toen vorige week de uitnodiging kwam van het kabinet van minister Bourgeois, heeft het College van Burgemeester en Schepenen, schepen Rosseel aangeduid om samen met de hoogste ambtenaar van de gemeente, de secretaris, daar de belangen van de gemeente te behartigen. Zelf kon ik op dat moment niet op die vergadering aanwezig zijn, vanwege arbeidsverplichtingen, maar onmiddellijk nadien (nog op de middag) ben ik (nog in Brussel) de betreffende schepen en de secretaris gaan opzoeken om mij uit eerste hand te kunnen vergewissen van de situatie. Het gemeentebestuur is echt wel in zijn nopjes dat het pand gered wordt van de ondergang. De gemeente draagt zelfs 7,5% van de kosten van de restauratie. 

Dat neemt niet weg dat de mensen die zich daar de laatste tijd op een andere wijze hebben voor ingezet, hier geen verdienste zouden hebben, wel integendeel!

Ik wil enkel aanduiden dat andere mensen die evenzeer met dat dossier begaan zijn op een wat meer "diplomatieke" manier te werk gaan.

Het resultaat is er en dat is wat telt.

Proficiat aan iedereen die daaraan heeft meegewerkt.

Dirk De Cock.

Schepen van Cultuur.

Keukenpieten in de dop

• Uit "Het Nieuwsblad" van dinsdag 15 maart 2011
• 
  
• Auteur: (PVR)

Gisteren werd de zo begeerde "Cultuurprijs" van de gemeente Lebbeke uitgereikt aan de "Koninklijke Harmonie Sint-Cecelia van Lebbeke". Zij vierden dit jaar met hun feestprogramma hun 225e jubileumjaar. Van harte proficiat aan de vereniging, haar leden en haar bestuursleden.

Hieronder de toespraak die ik hield net voor de winnaar bekend werd gemaakt:

Gemeenteschool "Het Puzzeltje" en "De Puzzel" krijgen een welverdiende 1 vanwege de doorlichting. Dat is de hoogste score.

Beste mevrouw de directrice,

Namens het College van Burgemeester en Schepenen wensen wij u en het volledige schoolteam van harte te feliciteren met het puike resultaat van de doorlichting.

Het is een opsteker voor de gemeente dat het gemeentelijk onderwijs op een dergelijke kwaliteitsvolle wijze deel uitmaakt van, en een volwaardige plaats inneemt in, de opvoedkundige traditie binnen onze gemeente.

Wij zijn dan ook heel trots op het bereikte resultaat, dat de vrucht is van heel veel werk en vooral van heel veel samenwerken. Ook de kinderen van de school en hun ouders zullen dit bereikte resultaat met vreugde vernemen.

Proficiat en doe zo voort!

Gisteren was er de viering van de verdienstelijke leden van de Lebeekse verenigingen, hieronder vindt u de toespraak die ik naar aanleiding van deze viering hield:

Volgend jaar vindt "AquArt" plaats aan het veer aan de Dender in Denderbelle. AquArt is een veelzijdig kunstenaarsinitiatief, waarbij kunstenaars (alle disciplines) van Lebbeke, Dendermonde en Buggenhout hun beste beentje zullen voorzetten. Het is de opvolger van Brouw-Art (Buggenhout) en van LOCO-Art (Dendermonde). Het veerhuis in Denderbelle is zo'n mooie locatie (de beeldend kunstenaar Frank Steyaert woont er) en er komt een gedicht op het huis zelf en tevens komen er een paar in de omgeving van dat pand.

Mijn inzending vind je alvast hieronder. 

                  Het Veerhuis

Als eigenste altaar, zo staat het veerhuis                  

sacrale offergave aan de riviergod,                             

getuige van hard labeur in het geruis                         

van een in vergetelheid berustend lot.                        

Langsheen dijkweg en rivier staat wit het huis        

in wig van wind en water alsof het later tot              

stappen bewogen wil worden; ultieme verhuis                     

naar een of andere overkant, of naar een god                      

die anders is en milder omspringt met een rieten   

kraag of die kan lachen als een kind en speelser is.

Maar doorheen tijd en nukken van natuur              

leert zelfs het oude veerhuis dat als buur                  

van wind en water, geen plek zaliger is,                                             

dan waar margrieten wit en buigend nagenieten.   

Dirk De Cock,

Denderbelle, 3 juni 2010

Beste persmedewerkers,

De plaatselijke Lebbeekse politieke partij “De Ploeg” heeft (nationaal) lang in woelig politiek vaarwater gezeten, de stap naar Groen! van SLP-nationaal in december van 2009 was voor de plaatselijke geleding een brug te ver. Het bestuur van “De Ploeg” besloot toen om als autonome gemeentelijke Lebbeekse partij verder door het leven te gaan. Sedert we in 2007 in kartel met sp.a en als kartel in coalitie met Open VLD voor de tweede legislatuur mee het beleid bepalen, is in Lebbeke het een en ander toch wel heel grondig ten beste veranderd.

Ook met de verkiezingen van 13 juni in het vooruitzicht zijn we niet bang om engagement op te nemen. GOEDELE DE COCK, provincieraadslid sedert december 2006 heeft haar strepen in de Oost-Vlaamse provincieraad al meer dan verdiend. Door haar gedegen dossierkennis en haar gevatte en doordachte tussenkomsten wordt ze als een van de best werkende provincieraadsleden beschouwd en krijgt ze, zowel in kringen binnen de meerderheid als bij de oppositie, heel veel respect. Dat is niet onopgemerkt voorbijgegaan. Ze werd aangezocht om kandidaat te zijn op de Kamerlijst van sp.a in Oost-Vlaanderen.

Als onafhankelijke kandidaat kreeg ze de tiende effectieve plaats op Kamerlijst nummer 10 sp.a.

Ze heeft naar eigen zeggen de uitdaging vooral aanvaard, omdat ze – in tijden van crisis - drie jaar van stilstand en politiek cynisme binnen de federale meerderheid meer dan beu was. Als zelfbewuste jonge Vlaamse vrouw, wars van enig Vlaams inferioriteitsdenken, wil ze voluit gaan voor een sociale, progressieve en groene samenleving met een sterke inbedding in Europa.

Met haar jeugdig dynamisme en met drieënhalf jaar intensieve politieke ervaring kan ze bogen op sterke troeven en heeft ze in elk geval méér politieke ervaring dan menig (B.)V. met al te late politieke roeping die nu nog denkt een politieke (fin-de)carrièresprong te moeten maken.

Haar leuze: Maak je huiswerk goed, haal 10 op 10: stem Goedele De Cock!

Met vriendelijke groet,

 Filip Dierickx,
O.C.M.W.-raadslid en voorzitter van “De Ploeg”

en

Dirk De Cock,
Eerste schepen,
Schepen van Cultuur, Bibliotheek, Basisonderwijs, Land- en Tuinbouw en Toerisme,
Torrestraat 5
9280 Lebbeke
Mobiel: 0478/45.28.15

www.dirkdecock.be

Vorige vrijdag begon WAK (= de Week van de AmateurKunsten). Dit jaar dingen wij in finale mee naar de titel: "WAKkerste gemeente van Vlaanderen" tegen Lommel.

Op 8 mei zullen we weten wie de titel: "WAKkerste gemeente van Vlaanderen" in de wacht sleept.

 Hieronder mijn toespraak ter gelegenheid van de workshopavond in De Biekorf.

Toespraak ter gelegenheid van de opening van de retrospectieve huldetentoonstelling van Kunstschilder Juul Keppens.

Dirk De Cock, schepen van Cultuur.

Geachte heer burgemeester, collega’s uit het schepencollege, de gemeenteraad en de O.C.M.W.-raad, mijnheer de voorzitter en de ondervoorzitter en leden van de GRC, Mijnheer de voorzitter van de Cel beeldende Kunsten, geachte familie Keppens, beste medewerkers van de dienst cultuur, dames en heren,

Gisteren hoorde ik hier op de achtergrond een gedachte aanwezig zijn. Het was de gedachte aan de honderdste geboortedag van Juul Keppens, echtgenoot, vader, onderwijzer, kunstenaar, levensgenieter, sociaal bewogen man en ereburger van onze gemeente. Vandaag gedenken wij hem in een huldetentoonstelling, een retrospectieve zoals dat heet. Dames en heren, Juul Keppens was van alle markten thuis en toen hij dertig jaar geleden van deze gemeente het eerste ereburgerschap kreeg aangeboden was de gemeente zelfs al een beetje laat met haar laudatio, want toen oogstte Juul Keppens reeds geruime tijd daarvoor erkenning voor zijn kunstenaarschap op tal van andere echelons, ik noem er maar enkele: de stad Dendermonde, de prille tv, de radio, de stad Brussel, de gemeente Bornem en de Belgische staat. Nadat hij het ereburgerschap en de daarbij horende gouden medaille van de gemeente Lebbeke ontving, kreeg hij nog blijken van erkenning door de provincie Oost-Vlaanderen, de culturele verenigingen “Open kring” uit Gent en “Hof te Puttens” uit Lede en last but not least door de Senaat!

Dames en heren op Goede Vrijdag beginnen we misschien het best met het stilleven van brood en vis en eieren, wat generaties lang het dieet uitmaakte op zo’n sacrosancte dag, Maar ook de kerkinterieurs kunnen refereren aan een dag als vandaag, talloze malen heeft Juul Keppens die kerkinterieurs op doek gebracht, in zijn vroege periode als realistische weergave, die wij met een litteraire term zelfs een beetje “naturalistisch” zouden noemen, alhoewel dat geen stroming is in de schilderkunst; ik wil maar zeggen: met de lichtinval bereikt de schilder dat we ons als toeschouwer in de kerkganger kunnen verplaatsen en tegelijkertijd de boodschap van het algoede opvangen, alsmede door de schaduwen toch ook een zekere vorm van wat met in het Duits noemt “Ungemeinlichkeit” ervaren. Een soort onbehagen waarbij “Das Ewige an sich” zich toont in het eeuwig goede, maar waarbij toch ook de onderstroom en de bedreiging van het eeuwig kwade daarmee quasi inherent verbonden is. In de latere periode laat hij beide gevoelens botsen in de kleuren, de dualiteit van het mens-zijn, van het geloven, van het ervaren komt tot uiting het botsen, het overlappen en het in elkaar opgaan van kleuren.

De schilder brengt de kleuren aan met het paletmes en de kleuren ondersteunen elkaar, zoals het ritme in de verzen van een gedicht, de regels en de gedachten dragen. Wanneer we zijn marines bekijken, en bijvoorbeeld daarin de haventaferelen, waarbij hij toch nog dikwijls zeilschepen weergeeft, en dan ineens op een ander doek de compactheid brengt van de moderne mastodontboten en het ene staat niet in contrast met het andere, het is complementair in de zin van ondergedompeld in een conglomeraat van kleuren en waarbij je vanuit het licht en tegenlicht, als toeschouwer gewoon weet, dit is valavond en dit is ochtend of nog: dit is het toppunt van de dag! Zo’n lichtvirtuoos is Juul Keppens, dat het als het ware natuurlijk op ons afstraalt.

Of nog: de oogsttaferelen, waarbij de oogstende buitenmensen eigenlijk maar deel uitmaken van het landschap, er als het ware in opgaan en enkel als kleurvlekjes schijnen aan te geven dat ze misschien atypisch zijn in het geheel, of toch juist niet, want tracht maar eens het aantal veldwerkers te tellen; het is schier onmogelijk. Maar ook de dorpstaferelen zijn atypisch, waar je zou verwachten dat het dorp zijn activiteit concentrisch rondom zijn bewoning bepaalt en laat uitdeinen, daar draait Juul Keppens dit automatisme gewoon om, hij laat de akkers akker zijn en geel van oogst en tast het stroo en het hooi zo op de wagen, dat het dorp als het waren midden in die gele zee wegzinkt, alsof het in en latere fase ook geoogst kan worden.

Ook de landelijke taferelen met kerk, kapel of het kerkje van Vlassen broek spreken tot de verbeelding, die gebouwen maken deel uit van hun omgeving. Je kan ze er zomaar niet uit  wegdenken, vermits ze door flarden van kleuren opgaan in de natuur ernaast, en de boom- of struikpartijen belendend aan kerk of kapel groeien in één kleuradem door tot in de structuur van de gebouwen. Het suggestieve, de kracht van het opwekken in de geest, speelt hierbij een niet te onderschatten rol!

Maar ook de vele schilderijen, waar water en strand, water en land samenkomen, elkaar ontmoeten, branding vormen, waar het vrouwelijke element van het water, het flexibele, het plooibare, het rekbare als het ware stoot op het land, op het vaste, het stugge, het mannelijke en waar die twee elkaar ontmoeten en in elkaar op- en overgaan, met name in de branding, daar laat hij dikwijls mensen lopen, onder wolken van hoop, als om te zeggen: zie, hier staan wij, hier gaan wij, vrucht van de evolutie en geboren uit het schuim der golven, van hieruit vormen wij het oerbegin en bevolken wij de aarde.

Maar ook de kermissen fascineren de schilder, omdat ze als contrast anders opgaan met met het coloriet en de kleur van hun statische omgeving; soms buigt het kerkgebouw zich als dominant over het tafereel en legt het de nadruk op de etymologie van het woord kermis, dat ontstond uit kerkmis, het jaarlijkse herdenken van het ritueel van de inauguratie van de kerk door verre voorouders, maar ook daar is er de ontsnappingsroute vanuit de lichte kleur van de woonwagens van de trekkende bevolking die het zich losrukken  verzinnebeelden van de dagelijkse sleur en de gewenning. Maar ook de voorstelling van winterlandschappen in combinatie met woonwagens duidt op een stilstaan van de tijd in het stilstaan van die wagens alsof de wereld wacht op andere kleuren om verder te kunnen gaan en bij de haard wacht het boerenvolk en houdt de wacht bij het vuur op een zodanige manier dat ze allen één worden met de haard  met als enig contrast, het Delfts blauw  van de borden boven de schouwbalk nog fungeert.

De optochten in de regen met de paraplus en met de omhooggetrokken vesten ter bescherming tegen striemende regen en wind en de kleurenpracht waarmee hij de onweders opnieuw laat losbarsten bij elke blik op het schilderij, het is alsof zoveel jaren na het ontstaan, dat onweer zich telkens opnieuw losrukt en zijn natte en bedreigende vracht  loost. De vier elementen, water lucht, aarde en vuur komen nergens zo goed aan bod als in die taferelen.

Dames en heren, ik sluit af  met een gedicht bij het schilderij, waarvan u de abeelding ziet in het midden van het overzicht van de retrospectieve, onderaan links. Het tafereel inspireerde mij tot volgend gedicht:

Machteloos

Machteloos bij dreigend onweer

staan zij in de oogst en weten:

dit moeten wij:

de aren droog bewaren

binnen de hoppers

en voelen toch:

dit lukt ons nooit,

hier is geen ontkomen aan,

maar harken en slaan en vergaren

als gek,

tegen tijd en donkere luchten

en vloeken binnensmonds

terwijl ze bidden:

- maak de luchten helder, -

maken ze hun hopen hoger

met de kracht  van wanhoop

en de gelatenheid

van hen die ondergaan.

Dirk De Cock,

Schepen van Cultuur,

Vrijdag, 2 april 2010

Op zaterdag 20 februari 2010 van 17u. tot 22u. verzorgt "de ploeg" haar jaarlijkse pensenkermis in het Gemeenschapscentrum "De Biekorf".

Het secretariaatspersoneel van het Deeltijds KunstOnderwijs vergaderde vrijdag 29 januari 2010 in "De Biekorf"

Als schepen van cultuur werd ik uitgenodigd om het slotwoord te spreken.

Geachte mijnheer Meert, directeur van Agodi, mevrouw de schepen, dames en heren medewerkers van het DKO van overal te lande,

Als schepen van cultuur met in mijn bevoegdheidspakket basisonderwijs, cultuur, bibliotheek, toerisme en land- en tuinbouw ben ik uitermate verheugd om tot u het woord te mogen richten. Ik zal kort zijn, dat heeft de organiserende instantie mij opgedragen. Ik ben gepokt en gemazeld als onderwijsmens, maar ik stond ook altijd al met een been in de politiek. De laatste tien jaar kon ik mij volledig aan de politiek wijden, maar het onderwijs liet mij niet  los. Twee legislaturen heb ik in het Vlaams parlement mijn beste beentje voorgezet in de onderwijscommissie, deels als secretaris en deels als ondervoorzitter van die commissie. Samen met collega’s heb ik er heel wat bakens verlegd.  Vergis u niet, die onderwijscommissie was en is  de minst politieke commissie binnen dat parlement, omdat al die politici in de eerste plaats onderwijsmensen zijn. De goede onderwijscommissarissen hadden omwille van bepaalde onderwijsdossiers soms meer conflicten binnen hun eigen partij, dan met de collega’s van andere partijen in de schoot van de commissie. Kortom, onderwijs drijft boven! Daarom wil  ik graag een boompje opzetten over het snijpunt tussen onderwijs, en dus opvoeding met cultuur en dus met kunst. Precies op dat snijpunt is het kunstonderwijs actief. Precies in dat snijpunt zitten de grote uitdagingen. Gaan we voor de kunst en dus voor het ontwikkelen van talent, of gaan we voor een zo breed als mogelijke vorming voor zoveel als mogelijk (jonge) mensen, zodanig dat de muzische vorming in onze samenleving globaal genomen een hoger echelon bereikt! Met andere  woorden vormen we de cursisten in de diepte of in de breedte?

Het doet heel raar aan, maar vanuit misschien onverwachte hoek kampt men met hetzelfde parallellisme, met name in de sport stelt zich een gelijkaardig probleem; de onderscheiden sportclubs hebben dikwijls de moeilijke keuze om zoveel leden als mogelijk te laten participeren (ook, en wellicht niet in het minst, omwille van de lidgelden), maar daartegenover staat de dwang van de competitie die wil dat de besten de plaats krijgen in de teams, wil men als team of als club kans maken om te winnen. De teams en de clubs met de beste prestaties trekken immers ook de meeste potentiële nieuwe leden aan.

Toch wil ik een lans breken om beide componenten, de breedte zowel als de diepte, met mekaar te verzoenen. Als onderwijsmens is het mijn hoogste overtuiging dat iedereen het recht heeft om opgeleid te worden tot op het niveau dat hij of zij aankan. Als cultuurmens weet ik dat sommigen uitmunten in één of meer of zelfs slechts in één bepaalde  discipline en dat zij op de tocht naar de eenzame hoogte van hun talent en/of creativiteit, professionele begeleiding meer dan broodnodig hebben.  

Daar, in de combinatie van beide aspiraties  ligt de uitgebalanceerde taak en opdracht van de lesgever in de kunstacademie. En dat is slechts mogelijk, omdat je in de kunstacademies die wonderbaarlijke mix van mensen hebt, een mix van leerkrachten, die volkomen anders is dan in andere onderwijsbranches. Daar ontmoet je een mix waarbij eenieder volgens een allerindividueelste legering de onderwijsmens in zich combineert met de kunstenaar, en elk van die legeringen is apart en met een andere samenstelling in het percentage van de interactie tussen de onderscheiden componenten, en al die allerindiviudeelste legeringen samen vormen een groepsdynamiek, die zo sterk en telkenmale uniek is en die de klankkleur bepaalt van de desbetreffende muziekacademie.

Waarom heb ik die mix zo graag, en waarom heb ik het kunstonderwijs zo graag, omdat het de onderwijsvorm is, die het verst afstaat van het Angelsaksische model, waarbij onderwijs en opleiding onlosmakelijk gelinkt worden aan tewerkstelling. Tewerkstelling is belangrijk, zeker in deze tijden van crisis, maar onderwijs moet ook kunnen bestaan omwille van het onderwijs zelf. “Der Unterricht an sich” is vanwege het  vormende en het zelfrealiserende karakter van zo’n opleiding in die mate belangrijk dat het gevoel van welzijn hier primeert op het gevoel van welvaart. Ik weet wel, het ene gaat niet zonder het andere, maar waar men binnen de Angelsaksische invloedssfeer het ‘levenslang leren’ promoot, promoot men niet meer nog  minder dan het zich vervolmaken binnen de skills  en de challenges, dus binnen de competenties en de uitdagingen, van de eigen werksfeer.

De meer Europese visie heeft het over het levensbreed leren, dat opleiding voor ogen heeft binnen de interessesfeer van elk individu, ongeacht of die interesse zich binnen de werksfeer bevindt. ‘Levensbreed leren’ sluit je als mens niet op binnen de soms te enge beleving van de werkomgeving, maar zorgt ervoor dat individuen zich ook kunnen toeleggen op interesses daarbuiten, waardoor ze als persoon op een meer evenwichtige wijze deel kunnen uitmaken van de complexe sociale en maatschappelijke interactie tussen alle omgevingsfactoren die de leefwereld van de moderne mens omvatten.

Ik dank u.

Dirk De Cock,

Schepen van cultuur

Mijnheer de burgemeester, collega’s uit het schepencollege, de gemeenteraad en de O.C.M.W.-raad, mijnheer de voorzitter en bestuursleden van de GRC, beste voorzitter en bestuursleden van de Cel Beeldende Kunsten, dames en heren,

Marijke Theuns voorstellen, misschien is het een open deur intrappen. “Wanneer ze met klei bezig is, dan hoor ik haar niet”, zegt haar vrouw. Voor de rest moet Myriam toch heel wat melodieuze, licht Antwerpse klanken over zich laten gaan, want een spraakwaterval is Marijke zeer zeker. Achter elke succesvolle vrouw staat, in dit geval, een sterke vrouw om het succes mee waar te maken. De symbiose van deze relatie zit hem voor een deel in de kunst, de kunst onder meer van het voorbereiden, dat dikwijls al door Myriam wordt gedaan.

Zondag 22 november 2009 was er een plechtige academische zitting ter gelegenheid van 25 jaar Oudheidkundige Kring "Allerheiligste San Salvator" te Wieze. Bij die gelegenheid werd de licentiaatsverhandeling: "Inventaris van het Dialect van Wieze", van wijlen de heer Paul De Wolf, de latere professor in de linguïstiek, prachtig uitgegeven.

De inenting tegen het H1N1-virus gemeentelijk organiseren voor de risicogroepen is een heel goede zaak. Proficiat aan de organisatoren en de gemeentelijke personeelsleden die daarbij betrokken zijn. Dat de gevaccineerde patienten het bedrag volledig terugkrijgen, lijkt me niet meer dan normaal in een welvaartstaat. De risicogroepen zijn immers al diegenen die sowieso meer kosten hebben voor geneeskundige vezorging. Dat de huisartsen die de inenting verrichten hiervoor een vergoeding krijgen, is nationaal vastgelegd en zeker geen materie voor een plaatselijk schepencollege. Integendeel, elke burger van dit land (en dus ook elke huisarts van dit land) heeft recht op eenzelfde behandeling. De plaatselijke organisatie van de inenting gebeurde nauw in samenspraak met de diensten van de provincie en door de vergadering van de huisartsen van Lebbeke.

Dat een plaatselijke N-VA-afdeling ineens de spreekbuis wordt om de belangen van de ziekenfondsen te verdedigen, lijkt mij wat betreft zeggenschap over lokale gemeentelijke materie meer dan een brug te ver. Hier geldt het aloude spreekwoord: schoenmaker blijf bij je leest. Trouwens dat de ziekenfondsen nog reserve hebben, bewijst hun mededeling van eind september aan de federale regering dat ze gerust een paar percenten wilden besparen (lees: inleveren) om de federale begroting mee in evenwicht te brengen en de minister van begroting een helpende hand te reiken.

Volksgezondheid is vooralsnog een federale materie, geen gewestelijke en al zeker geen gemeentelijke. De inentingscampagne voor de risicogroepen wordt in kaart gebracht door griepcommissaris Van Ranst, de gemeente Lebbeke is hier enkel uitvoerder volgens het door het griepcommissariaat ter hand gestelde draaiboek.

Wanneer elk bestuurlijk niveau zijn taak nauwgezet en naar behoren vervult, komt goed bestuur stapsgewijs dichterbij.

Dirk De Cock.

Donderdag was er, voor de jeugd, in de Bib. een dag om kennis te maken met China. Twaalf kinderen van 10 tot 12 schreven in om via de weg van een menu meer van China te weten te komen. De gedreven manier waarop Günther Van Lierop didactisch de kinderen wist te boeien, toen hij met heel veel hulp een tableau maakte van van een idyllisch Chinees landschap, compleet met vulkaan en vulkaankratermeer, waarin hij een soort currysaus deponeerde, imponeerde mij meteen. Als geoefend didacticus wist ik onmiddellijk dat hij alle snaren juist had geraakt. De blije gezichten, de ontdekkingsreis in de keuken van de Biekorf en het enthousiasme van de jonge cursisten sprak boekdelen. Een prachtig initiatief van de Bib. in deze Europalia/China-tijden. Dank aan de jeugddienst, de academie en het Biekorfteam om personeel af te staan voor deze mooie culturele en educatieve samenwerking. Dank je Ruth, Leen, Sarah en Günther.

Dirk De Cock,

een gelukkige schepen van Bib., Cultuur en Onderwijs.

Vandaag werd door de Oostenrijkse ambassade een receptie met toespraken gegeven naar aanleiding van de Oostenrijkse nationale feestdag. Als "befreundeter Belgier" krijg ik al een aantal jaar hiervoor een uitnodiging. Het gastland was Burgenland, dat als meest oostelijke Oostenrijkse deelstaat ook de lange grens met Hongarije deelt, waar tot 1989 het ijzeren gordijn, tevens de grens tot het toenmalige oostblok was. Het was Hongarije dat twintig jaar geleden, in augustus van het jaar 1989, voor het eerst de grens opende, waardoor talrijke Oost-Duitse "toeristen" de vlucht naar het Westen ondernamen. (Tegelijkertijd zat de ambassade van West-Duitsland in Praag boordevol Oost-Duitsers, die naar het Westen wilden.) Het was een spannende tijd, de slinger kon alle kanten uit, de meest weerbarstige regimes waren het Oost-Duitse van Walter Ulbricht en het Roemeense van Nicolae Ceausescu. Wanneer we terugdenken aan Tien An Mien (iets later in de tijd), dan weten we dat de omwenteling (die Wende!) ook met heel veel bloedvergieten had gekund. Gelukkig bleef ons dat in Europa bespaard.

We leefden toen op de mespunt van de geschiedenis. Als leraar Duits heb ik gewoon een heel jaar hierover les gegeven en mijn handboek gelaten voor wat het was. Ik bracht gewoon al mijn Duitse kranten en tijdschriften mee naar de klas of we keken naar het nieuws op ARD of ZDF. 

Zoals gezegd, alle drie de Oostenrijkse sprekers van vanavond refereerden in de "cercle gaulois" in Brussel waar de "Empfang" plaatsvond, aan die woelige maar o-zo-boeiende periode. Vooral de Landeshauptmann van het Burgenland Hans Niessl sprak met een mengeling van zichtbaar genoegen en ontroering over de eerste hulp die toen geboden werd aan de armlastige vluchtelingen, door de inwoners van het Burgenland. Hij dankte hen daarvoor en wist dat nog heel vele van die vroegere vluchtelingen het warme Oostenrijkse onthaal niet zijn vergeten. Het geheel werd opgeluisterd door een kwartet dat muziek vanJoseph Haydn speelde, de Oostenrijkse componist die 200 jaar geleden overleed.

Dirk De Cock.

Ja, de aanleg van een geboortebos was in het VRT nieuws op zondag. In Gent waren jonge ouders met het aanplanten van een geboortebos gestart. Flink voor Gent en schepen Balthasar.

In Lebbeke zijn wij ermee gestart in 2005 - ik was toen schepen van leefmilieu -, in Denderbellebroek. Dat perceel was vorig jaar, na drie jaar, vol. Nu werd een nieuw perceel aangesneden in de Duivekeetstraat. Streekeigen bomen voor 105 kindjes werden door de gelukkige ouders, grootouders, broers en zussen aangeplant. Het was feest, omdat de mensen zo gelukkig waren. Met het "Speelbos" in de Baasrodestraat erbij zijn we nu al het vijfde jaar heel veel bomen aan het aanplanten. Een groene long zijn we misschien nog lang niet, maar een stukje van onze longen wordt toch al beter voorzien van groene kwaliteitslucht. We zeggen "neen" aan het fijn stof en we planten bomen aan. Nu nog onze ecologische voetafdruk kleiner maken.

Proficiat voor de milieudienst, de MiNaraad en de milieuschepen van Lebbeke.

Ja, we hebben het gehaald, de drie uitdagingen, die ons werden opgelegd, zijn tot een (heel) goed einde gebracht. Normaal vind ik (vanop afstand bekenen) zo'n Fata Morgana gedoe maar niets hebben. Het is zo déjà vu.

Maar eerst gingen we voor Boekegem. An Heirbaut en ik we hadden er een paar gesprekken over, of we dat wel zouden doen. Ik zei haar dat we met het gemeentebestuur honderd procent zouden steunen, maar zij moest er met haar team moest voor gaan, en dat het vooral veel extra inzet, werk en inspanning zou kosten. Ze hebben ervoor gekozen en ze zijn ervoor gegaan. De bibliothecaris met haar team, met haar volledige team. Toen we de trofee binnen hadden zijn we voor de uitdagingen nog veel verder gegaan. Heel veel personeelsleden van de gemeente kwamen spontaan meehelpen. Heel veel mensen boden hun hulp aan. Zelf heb ik me volledig ondergedompeld in de roman-schrijf-opdracht. Mijn echtgenote dacht dat ik zelfs in de Bib sliep, maar dat was niet waar . Die opdracht was niet eenvoudig. We hebbben er met een aantal mensen toch wel hard aan gezwoegd en door het crashen van de server, zijn we met vier en dan nog met drie en dan nog met twee mensen de nacht moeten ingaan. (Op een PC werk je niet in groep!) Rond 02.00u. vrijdagmorgen was de opdracht die we anders wellicht om 21.30u. van de avond ervoor hadden geklaard, eindelijk tot een goed einde gebracht. 's Anderendaags vond de deurwaarder dat ook, al had hij toch een opmerking dat de leeftijd van één van de auteurs onder diens tekst op 54 jaar stond en in de begeleidende lijst op 55 jaar. Bij nazicht bleek dat die persoon tijdens de Boekegem week jarig was. Hij schreef het stukje voor zijn verjaardag en bij controle van de lijst was hij al een jaar ouder. Om maar te zeggen dat de deurwaarder wel echt heel goed zijn werk deed.

Morgen, donderdag 28 mei 2009, staat het gemeentelijk reglement m.b.t. het plaatsen van "schotelantennes" op de agenda van de gemeenteraadsvergadering van Lebbeke.
Zo'n vier maanden geleden vroeg ik tijdens de vergadering van het College van Burgemeester en Schepenen aandacht voor dit probleem. Er dreigt immers een wildgroei aan schotelantennes op de voorgevels van de huizen.
Wij herinneren ons nog levendig de schreeuwlelijke antennes in de jaren zestig en zeventig van vorige eeuw, daar kwam pas een einde aan met de opkomst vam de kabeltv. De liberalisering van de markt zou tot ongewenst neveneffect kunnen hebben dat de voorgevels van tal van huizen ontsiert worden door een dergelijke schotelantenne.
De collega's van het schepencollege hadden oor naar mijn bezorgdheid en onze administratie kreeg tot taak om een goed gemeentelijk reglement op te stellen. Het reglement komt er grosso modo op neer dat de schotelantennes niet zichtbaar mogen zijn vanop de openbare weg.

Het reglement is een goed evenwicht tussen het recht van de burger m.b.t. de vrijheid van meningsgaring en de bezorgdheid om het esthetisch uitzicht van de straatkanten te vrijwaren. Voor meergezinswoningen is er een apart artikel: aan de achterzijde van appartementsgebouwen kan een groepering van drie schotelantennes geplaatst worden.

Onze dienst stedenbouw heeft rekening gehouden met de opmerkingen gemaakt tijdens de vergadering van de gecoro. Alle adviezen waren positief.

Sint-Gillis Dendermonde is een vredig dorp dat met de fusies in 1976 bij Dendermonde kwam. Er is ooit nog sprake van geweest om Lebbeke en Sint-Gillis te fusioneren. De mentaliteit is echt wel gelijklopend. Mijn grootmoeder was van Sint-Gillis, ik heb er mijn oudtante nog bezocht. Ik heb er familie wonen en dan gebeurt zoiets! Je kan het met geen woorden omschrjven. Ik was er vrijdag de hele dag niet goed van. Het houdt mij nu nog elke minuut bezig. Dat zijn zo van die ogenblikken waar je jaren nadien nog precies van weet: ik was dáár, op die plek, toen ik dat vreselijke nieuws vernam. Zelf vernam ik het nieuws in het secretariaat van de school, de Puzzel, bij mijn wekelijks bezoek als schepen. De politie belde net alle scholen op om de poorten en deuren hermetisch af te sluiten, want de dader was toen nog op de vlucht. Zo'n later zou hij gevat worden in de Kleine Snijdersstraat door onze wijkagent van Heizijde. Proficiat voor diens koelbloedigheid en professionalisme.

Maar hoe moeten ouders en kinderverzorgsters en grootouders en zusjes en broetjes en neefjes en nichtjes en ooms en tantes en buren en dorpelingen en stedelingen hiermee omgaan. Hoe leg je zoiets aan jonge kinderen uit. Amerika ja, en zelfs Finland of Noorwegen, vanuit de afzondering in de lange poolnacht of iets dergelijks, maar hier in Vlaanderen? De globalisering slaat wel heel hard toe: de wereld mijn dorp! Ons buurdorp ligt opeens in het oog van de storm en in het wereldnieuws. We mochten met z'n allen willen dat het nog even onbekend was, als twee dagen geleden. Maar niemand kan de tijd terugdraaien, wij zullen met de wonden moeten leven en ouders zullen de littekens moeten leren liefhebben, en de littekens van het gemis, ze zullen nooit helen. Hoe kan een maatschappij een kinderverzorgster danken die haar eigen lichaam als buffer opwierp tegen de zinloze haat van een kindermoordenaar.

Op gedichtendag (29 januari) hebben de gemeentelijke academie, de cultuurdienst en de bibliotheek een handvol poëzie in petto. Op de agenda staan ondermeer het uitdelen van speciale gadgets met gedichten en een jeugdactiviteit rond de “gruwelijke rijmen” van Roald Dahl. De afsluiter van gedichtendag is de theatervoorstelling “Een fijne avond met meneer en mevrouw Olman” in C.C. De Biekorf waarvoor we u 2x gratis kaarten aanbieden om aan uw lezers of kijkers te verloten.

GADGETS: IJSKRABBERS EN POTLOODDOOSJES MET GEDICHTEN
Speciaal voor gedichtendag zochten de drie gemeentelijke diensten dit jaar naar originele gadgets: poëtische ijskrabbers voor de volwassenen en potlooddozen met gedichtjes voor de schoolgaande jeugd in Lebbeke. Een ludieke keuze volgens Dirk De Cock, schepen van cultuur en bibliotheek: “De vorige drie jaar deelden we zowel voor de volwassenen als voor de kinderen aangepaste bladwijzers met gedichten uit. Dit jaar inspireerden de koude temperaturen van de voorbije weken ons tot een ander voorwerp met gedichten. Iedereen die van poëzie houdt, kan een ijskrabber komen afhalen in de academie, bib of cultuurdienst. Ook de handelaars krijgen enkele exemplaren om uit te delen aan hun klanten. De gedichten zijn een selectie uit de ingezonden poëtische sprokkels van Lebbekenaren. Natuurlijk vergeten we ook de jongeren niet. Alle klassen uit Lebbeke krijgen potlooddoosjes met daarop korte rijmpjes die op naam staan van de leerlingen uit het vierde leerjaar van de Vrije Basisschool Lebbeke”.

JEUGDVOORSTELLING: “ GRUWELIJKE RIJMEN VAN ROALD DAHL”
Speciaal voor de 3e leerjaren van alle Lebbeekse scholen brengt actrice Katelijne Billet een voorstelling gebaseerd op het boek ‘De gruwelijke rijmen’ van Roald Dahl. Alle voorstellingen zijn al volzet (10.30u en 13.40u). Gruwelijke rijmen is een bundel van gedichten, geschreven door Roald Dahl. De auteur zet hierin bestaande sprookjes zoals 'de drie biggetjes' geheel naar zijn eigen hand door elementen in de sprookjes toe te voegen, met een verrassend en soms hilarisch effect. Gruwelijke rijmen is een vertaling van de Engelse bundel 'Revolting Rhymes en in de Nederlandse vertaling is het rijmschema gehandhaafd. Onderaan dit persbericht geven we u alvast een voorsmaakje uit dit speciale boek.

AVONDTHEATER: “EEN FIJNE AVOND MET DE HEER EN MEVROUW OLMAN”
Om gedichtendag theatraal af te sluiten, hebben we de “Heer en Mevrouw Olman” uitgenodigd. Zij doen een greep uit de liederenschat van de Nederlandse dichter en cabaretier Speenhoff (1869-1945). Liederen uit de tijd dat ‘De purperen heide’ en ‘Daar bij die molen’ nog oprecht ontroerden. We hadden voor sex kunnen kiezen want dat verkoopt altijd maar dat sluit niet direct aan bij het thema van dit jaar (“op zoek naar de nieuwe dichter des vaderlands”). Bovendien zijn de Olmans niet de eersten de besten. De heer Olman kent u beter als Frank Cools van ondermeer Radio 1 en Theater Malpertuis. Hij liet met “Een klein beetje Annie” op gedichtendag in 2007 Lebbeke al proeven van een gesmaakte voorstelling rond Annie MG Schmidt. Ineke Nijssen (van ondermeer Ketnet en Canvas) is de perfecte mevrouw Olman. Met doorleefde weemoed bezingen ze de meest ellendige, lamentabele, deerniswekkende en smartelijke geschiedenissen. Het rijt een gemiddelde ziel zo aan flarden. Alléz, in 1908 in elk geval toch nog. Het is cabaret uit vervlogen tijden maar wel in het HUMORISTISCHE en IRONISCHE LICHT van het jaar onzes Heren 2009. En dat in een regie van Raf Walschaerts, de helft van Kommil Foo. Niet te missen!
Waar en wanneer: Donderdag 29 januari om 20.00 in CultuurCentrum ‘De Biekorf’ Stationsstraat 23 in Lebbeke. Toegangsprijs: 6 euro.

GRATIS TICKETS: Als u graag 2x twee gratis tickets ontvangt voor deze voorstelling voor uw lezers of kijkers, kan u een seintje geven aan cultuurbeleidscoördinator Wendy Van den Abbeele op Dit e-mailadres wordt beschermd tegen spam bots, u heeft Javascript nodig om het te bekijken

MEER INFO:
Academie Lebbeke, Christine De Greef, Dit e-mailadres wordt beschermd tegen spam bots, u heeft Javascript nodig om het te bekijken , 052/41.11.21
Cultuurdienst Lebbeke en CC De Biekorf, Dit e-mailadres wordt beschermd tegen spam bots, u heeft Javascript nodig om het te bekijken , 052/25.08.13
Bibliotheek Lebbeke, An Heirbaut, Dit e-mailadres wordt beschermd tegen spam bots, u heeft Javascript nodig om het te bekijken , 052/41.34.41

Vandaag breken we een lans voor de smaak. Het getuigt immers van heel goede smaak wanneer een combinatie van een zowel gezond als zoet initiatief als de peperkoek met acticoa chocolade, het levenslicht mag aanschouwen. Dit na wat we een aangename conceptie mogen noemen én na een liefdevolle en koesterende dracht.

De gelukkige ouders zijn niet minder dan onze twee plaatselijke lekkere reuzen, met name de paradepaarden van onze gemeente: het chocoladebedrijf Barry-Callebaut met internationale renommee en het peperkoekbedrijf Vondelmolen, dat ook volop de Europese markt bespeelt. Het bureau voor partnerbemiddeling en relationele toenadering was de gemeente zelf. De gemeente heeft daarbij géén inspanning onverlet gelaten, ze stuurde als relatieteam de bibliothecaris mevrouw An Heirbaut, de burgemeester en uw dienaar uit.

De aankondiging van de geboorte valt als bij toeval samen met de Week van de Smaak en de plaatselijke Statiestraatreuzen dienen zich trots aan als peter en meter. Onze meters en peters zijn zo gelukkig en zo passend aangekleed door het personeel van onze Bib, dat de zwangerschap van ons lekker reuzenpaar niet lang verborgen kon blijven. Op strategische plaatsen in onze gemeente hebben de Statiestraatreuzen bij onze inwoners het verwachtingspatroon voor deze geboorte aangescherpt en verder opgebouwd.

De vrucht van dit alles is het gezond product van de liefde van beide ouders en het is een zoetje van jewelste. Bij wijze van geboorteattentie hebben de gelukkige ouders geen suikerbonen klaarstaan, maar een echte suikerbakkersvrucht namelijk: peperkoek met stukjes ananas, sinaasappel en pompelmoes, dat stuk peperkoek krijgt als couverture een heerlijke acticoachocolade. Ervan proeven is smelten van geluk, het is een engeltje dat op je tong plast.

Minister Anciaux, de bezieler van de Week van de Smaak, heeft laten weten dat hij ook wil proeven. Hij wenst de initiatiefnemers heel intens te feliciteren. Acticoa en couverture, ’t zijn moeilijke woorden, maar in de Bib. kan je die woorden opzoeken, je kan ook meer vernemen over deze twee bedrijven Barry-Callebaut en Vondelmolen, die samen met de gemeente de grootste plaatselijke werkgevers zijn.

In deze tijden van crisis zorgen wij samen voor het aangename en tevens smaakvolle interval. De culinaire kruisbestuiving met medewerking van de Bib, toont aan dat de Bib niet enkel een verzameling van boeken is, maar dat ze in onze moderne maatschappij nog via vele andere kanalen de functie van informatieverstrekker vervult.

Ik hoop dat u één dezer dagen de kans krijgt om te genieten van deze Lebbeekse boreling. Ik beloof u dat op het smaakvolle ogenblik, op het moment waarop de ogen en de blik, de smaakzin en de reukzin gefocust zullen zijn op de culturele synesthesie. Een synesthesie is een verwarring, een interactie, een overdracht van gewaarwordingen, het op een dwaalspoor brengen van de zintuigen die teveel prikkels ineens moeten verwerken, zodat onze hersenen in trance geraken! Om nog maar over de cultuur van de smaak en de cultuur in de Bib te zwijgen...

 ... slaan de handen in elkaar voor de ‘Week Van De Smaak[1]’ (15 tot 23 november)  

·         De Bib Lebbeke introduceert multimediale informatiestanden over Barry Callebaut en Vondelmolen
·         Barry Callebaut en Vondelmolen pakken uit met unieke én gezonde chocoladepeperkoek, gratis te proeven door alle Lebbekenaren
·         15 en 16 november tussen 10 en 12: chocoladefontein en proeverij in de bib

Lebbeke doet actief mee met de ‘Week Van De Smaak’. De bib van Lebbeke presenteert als lokale initiatiefnemer een reeks van informatieve en lekkere activiteiten waaronder: een informatieavond, een proeverij met chocoladefontein en multimediale informatiestands over chocoladeproducent Barry Callebaut en peperkoekexpert Vondelmolen. Deze lokale, lekkere reuzen produceren ter gelegenheid van de ‘Week Van de Smaak’ een unieke, gezonde chocoladepeperkoek. Dit vezelrijke en natuurlijke product met ACTICOA™ chocolade is niet alleen een streling voor de tong: het is ook goed voor de gezondheid.  

Informatieavond op 14 november.
Genodigden maken tijdens de informatieavond op 14 november kennis met het programma van de ‘Week Van De Smaak’ en de nieuwe, unieke chocoladepeperkoek.  Via een postercampagne, aangevuld met ‘flyer’acties en een aankondiging in Kramiek wordt het programma aan de Lebbekenaren bekend gemaakt. De reuzen van de Stationsstraat voeren mee campagne vanaf 25 oktober. Ze zijn te vinden op vier gemeentelijke diensten: de bib, het cultureel centrum De Biekorf, het sportcentrum en galerie De Fontein naast het gemeentehuis. 

Lekkere én gezonde chocolade peperkoek – gratis voor alle Lebbekenaren.
Lebbeke huisvest twee wereldvermaarde voedingsproducenten: chocoladeproducent Barry Callebaut en peperkoekexpert Vondelmolen. Zij slaan de handen in elkaar en pakken uit met gezonde chocoladepeperkoek. Dit unieke product, rijk aan vezels en natuurlijke ingrediënten bevat ACTICOA™ chocolade. Deze chocolade is rijk aan antioxidanten en heeft een wetenschappelijk bewezen werking. Het houdt de natuurlijke weerstand intact, zorgt voor een gezond hart en een gezonde bloedsomloop, beschermt de hersenactiviteit en zorgt voor een algemene gezonde uitstraling. De lekkere chocoladepeperkoek is een verwennerij voor jong en oud. Alle Lebbekenaren kunnen met een bon uit Kramiek (verschijningsdatum 31 oktober) een gratis staal ophalen in de bib van Lebbeke.

Chocoladefontein en proeverij op 15 november en 16 november.
Om zoveel mogelijk Lebbekenaren te laten proeven van de nieuwe lekkernij, 100% van eigen bodem, pakt de bib uit met een gratis proeverij. Een chocoladefontein is de kers op de taart. Deze activiteit gaat door op zaterdag 15 en zondag 16 november tussen 10 en 12 in de bib van Lebbeke. 

 Multimediale informatiestands over Barry Callebaut en Vondelmolen in de bib van Lebbeke
De bib introduceert 2 nieuwe informatiestands: één over Barry Callebaut, één over Vondelmolen. De stands bestaan uit een archief, publicaties over de bedrijven en boeken rond chocolade of peperkoek. Ze zullen in de toekomst permanent aangevuld worden met nieuwe materialen.  De bib van Lebbeke wil met de informatiestands dé uitgelezen plek worden voor publieke informatie over deze lokale bedrijven.

De revue “De sjap es droeëg” bewijst hoe een gezonde mix van inbreng vanuit 12 verenigingen onder de regie van de culturele poot van het gemeentebestuur tot een verbluffend resultaat kan leiden.
Dat de hele gebeurtenis in zijn ontstaansgeschiedenis niet van een leien dakje liep, is bijna de evidentie zelf. Je brengt als schepen van cultuur mensen samen vanuit heel verschillende verenigingsculturen. Het verwachtingspatroon van de auteurs is heel anders dan dat van de regisseur. Je werkt met vier totaal verschillende culturele disciplines, die ten opzichte van elkaar nog moeten beginnen met een eerste aftastende fase. Dans en toneel volgen een heel andere artistieke lijn dan koor en muziek. We hebben ook heel wat geleerd hierdoor. Wanneer de wil er is om samen te werken, wanneer een culturele discipline zich niet superieur gedraagt ten opzichte van de andere, wanneer de mensen die het beste van zichzelf geven op het vlak van decor en van kledij op dezelfde wijze gewaardeerd worden als alle anderen, wanneer de deelgemeenten en wijken evenveel inbreng krijgen dan het ‘centrum’, dan kan de samenwerking echt ‘boomen’ naar fantastische intermenselijke solidariteit die zo’n prachtproductie mogelijk maakt.

Dirk De Cock,
Een heel tevreden schepen van cultuur.

Ook tickets voor andere voorstellingen gaan vlot over de toonbank

Met vier opvoeringen van De sjap es droeëg opent cc De Biekorf officieel het culturele luik van zijn allereerste werkjaar. De revue, geschreven en gespeeld door Lebbekenaars, serveert de toeschouwers een brok fantasierijke historiek.

'Deze productie brengt de geschiedenis van de site waarop het cultureel centrum in de Stationsstraat gebouwd werd: de ex-peperkoekfabriek Van den Abbeele, in de volksmond beter bekend als de Suikerbakkers', zegt cultuurschepen Dirk De Cock (VlaamsProgressieven). Auteurs van het stuk zijn André Lissens en Eddy Du Bois. Humor en ironie zijn hun niet vreemd.

Op de scène verschijnen acteurs van diverse groot-Lebbeekse toneelkringen. 'Alle gezelschappen kregen de vraag om medewerking, maar de acteurs en actrices beslisten zelf over hun deelname. Ook de koren Belside en Bellecantorij doen mee.' Voor de regie tekenen Frank Hofmans en Steven De Beule.

Eddy Aelbrecht en Bob Van der Strieckt arrangeerden de muziek van Eddy Du Bois, Chris Caudron en Petra Hanskens namen de choreografie voor hun rekening. Het decor is van de hand van Rudy Robberecht en Wendy Wesemael verzorgde de kostuums. De muziek wordt live uitgevoerd. Het gemeentelijk brandweerkorps verzorgt een gastoptreden en in de revue zit zelfs een Miss Maria-verkiezing verwerkt.

Maar hoe zit het met de belangstelling voor deze eerste productie? 'Er zijn nog plaatsen voor vrijdag en zaterdag', aldus De Cock. 'En ook op zondag en maandag is er nog voldoende plaats. Geïnteresseerden kopen hun kaartje het best in De Biekorf zelf of reserveren telefonisch. Via internet is het te laat. Het ticketingsysteem sloot de reservatie voor de revue vorige maandag immers al af.'

De kaartenverkoop voor het komende jaar loopt over het algemeen goed. Het optreden van Els De Schepper is zo goed als volzet en ook de jeugdvoorstelling Prinsesje is uitverkocht. Wanda Joosten kan al rekenen op 212 geïnteresseerden, Stash op 107. Het nieuwjaarsconcert van de Rotary zit vol. De club zorgt zelf voor de distributie en de verkoop.

'Tot de jaarwisseling zitten we tamelijk goed', besluit De Cock. 'Wat betreft de producties na Nieuwjaar moet de kaartenverkoop eigenlijk nog op gang komen. Normaal eigenlijk, want die planning is voor de meeste geïnteresseerden nog een ver-van-mijn-bed-show.'

BRON: TV Oost, 10-01-08

Pas in 2010 krijgen de bewoners van de Klein-Antwerpenstraat degelijke trottoirs. Ze hadden uitleg gevraagd in een petitie aan het college van burgemeester en schepenen.

'Er lag ons nog meer op de lever', zegt Sofie Van Nuffel namens de bewoners. 'Zoals de hoge snelheid van het verkeer en het zware vrachtverkeer naar en van het bedrijf De Saedeleer in de Fabrieksstraat.' In zijn antwoord kondigt waarnemend burgemeester Dirk De Cock (Vl.Pro) een aantal maatregelen aan.

'De politie kreeg al de opdracht om geregeld snelheidscontroles uit te voeren. Het vrachtverkeer kunnen wij, vanwege de functie van de Klein-Antwerpenstraat als verbindingsweg, jammer genoeg niet omleiden.'

Wat de trottoirs betreft is er beterschap in zicht. De Cock: 'In 2010 wordt een groot deel van de Klein-Antwerpenstraat, van de Heesterstraat tot de spooroverweg op de lijn Dendermonde-Brussel, volledig vernieuwd. Deze heraanleg past in collectorwerken door Aquafin. Daarnaast zullen we in de begroting 2009 de nodige kredieten inschrijven om het resterende deel van de straat, van de Heester- tot de Opwijksestraat, een nieuwe asfaltlaag te geven en de bestaande trottoirs grondig te herstellen. In dat gedeelte wordt immers niet aan de riolering gewerkt.'

'Of we tevreden zijn? Ik denk dat we de zaken realistisch moeten bekijken', zegt woordvoerster Van Nuffel. 'Wat het schepencollege aankondigt, is vandaag het hoogst haalbare. We weten nu toch waar en wanneer er wat zal bewegen.’

BRON: Pierre Van Rossem, Het Nieuwsblad, 18-09-08, p. 22.

De gemeenteraad aanvaardde een schenking van kunstboeken en foto's aan de openbare bibliotheek van de overleden kunstschilder Georges Teugels. De Lebbekenaar had zijn atelier in de Potaardestraat en was vooral bekend om zijn schilderijen die het landelijke leven verheerlijken. Cultuurschepen Dirk De Cock (Vl.Pro) kondigt voor het najaar 2009 een huldetentoonstelling Georges Teugels aan in de openbare bibliotheek en cc De Biekorf.

Vlaams minister van Sport Bert Anciaux heeft opnieuw  middelen vrijgemaakt ter ondersteuning van het Vlaamse jeugdvoetbal. Voetbalclubs konden een aanvraag indienen om in aanmerking te komen voor de subsidiëring van projecten die de kwaliteit van hun jeugdvoetbal verbeteren. 176 clubs dienden zo’n aanvraag in en 155 van hen kunnen nu op de nodige middelen rekenen, goed voor in totaal 1.435.000 euro. Vorig jaar maakte de minister al een gelijkaardig budget vrij voor de ondersteuning van infrastructuurwerken.

Een zeer diverse groep voetbalclubs, aangesloten bij zowel de Koninklijke Vlaamse Voetbalbond (KVV) als de Koninklijke Belgische Voetbalbond (KBVB) en actief in de hoogste tot de laagste afdelingen, dienden een jeugdbeleidsplan en een kwaliteitsverbeterend project in ter optimalisering van hun jeugdwerking.

Vlaams volksvertegenwoordiger en schepen Dirk De Cock (VlaamsProgressieven): "Met deze projectsubsidies, wil minister Anciaux verder de randvoorwaarden invullen om duizenden jonge voetballertjes in Vlaanderen in de best mogelijke omstandigheden te laten sporten. De focus lag ditmaal op kwaliteitsverbetering. Mogelijke projecten zijn onder andere de aankoop van sport- en didactisch materiaal, de opleiding of bijscholing van jeugdtrainers en de verbetering van de communicatie binnen en buiten de club.”

Ook KSK Lebbeke diende een dossier in. De Lebbeekse voetbalclub moest in een beleidsplan hun jeugdwerking voorstellen aan de hand van onder meer de visie, de begroting en het opleidingsprogramma van hun jeugdafdeling. Een adviescommissie jeugdvoetbal beoordeelde dit plan op basis van verschillende criteria.

“Ik kan met tevredenheid meedelen dat KSK Lebbeke bij de gelukkigen hoort en dat voor een bedrag van 9.220 euro. KSK Lebbeke krijgt deze financiële ondersteuning voor het opleiden van hun trainers, voor vergoedingen voor hun trainers om extra trainingen in te lassen en voor de huur van extra accommodatie. Dit is opnieuw een leuke tegemoetkoming voor het Lebbeekse jeugdvoetbal na de subsidies die Rapide Lebbeke begin dit jaar kreeg voor de aanleg van een bijkomend voetbalterrein", aldus nog Dirk De Cock. 

Toegangsprijzen cc De Biekorf onder vuur

N-VA vindt de toegangsprijzen in cc De Biekorf een stuk duurder dan in andere centra. Schepen van Cultuur Dirk De Cock (Vl.Pro) verwijt de N-VA bewust de waarheid te verdraaien.

Eind september opent cc De Biekorf zijn eerste werkingsjaar. 'De Lebbekenaar betaalt tweemaal', reageert N-VA na inzage van de toegangsprijzen. 'Een eerste keer door mee in te staan voor de kost van het prestigeproject dat De Biekorf is en een tweede keer door voor gelijkaardige producties hogere inkomgelden te moeten betalen dan in andere centra. Tot zelfs het dubbele.'

'Voorbeelden? Een optreden van Stash kost in Lebbeke 14 euro, in Opwijk was dat vier euro minder. Eva De Roovere aan het werk zien kost hier 14 euro, in Overpelt kan dat voor de helft van deze prijs. Voor het theaterstuk Prinsesje en de beer vraagt De Biekorf 8 euro, in Hamme volstaat vier euro.'

'Daarom vragen wij dat alle geïnteresseerde Lebbekenaars van cultuurcheques kunnen genieten, waarmee ze een stuk van de inkom kunnen betalen. Op die manier promoten we De Biekorf en krijgen belastingbetalende Lebbekenaars een directe return.'

'Ze kozen hun voorbeelden selectief', reageert De Cock, ook lid van de Raad van Bestuur van het autonoom gemeentebedrijf (AGB) dat De Biekorf beheert. 'Een optreden van Els De Schepper kost bij ons 22 euro, in Waregem en Turnhout drie euro meer. Voor Jean Blaute en Eric Melaerts vragen we 14 euro, in Meise is dat 18 euro. Conclusie? De ene keer zijn we duurder, de andere keer goedkoper. We zitten op het gemiddelde. Feit is ook dat productiehuizen kortingen geven aan trouwe klanten. Van die status kan je moeilijk genieten, wanneer je pas het eerste werkjaar opstart.'

'In de Raad van Bestuur van het AGB zijn alle politieke strekkingen vertegenwoordigd en daar heb ik geen bezwaar gehoord tegen de prijsvoorstellen van de culturele dienst. Het sociaal aspect van cultuur ligt me na aan het hart. Sinds 2003 krijgen weduwnaars, wezen, invaliden en gepensioneerden al cultuurcheques van de gemeente. Voor de scholen is er onder andere vanuit de bibliotheek een volledig gratis aanbod. Veel van die zaken gebeuren in De Biekorf. Voor het eerste jaar zal De Biekorf bovendien geen busvervoer aanrekenen voor de Lebbeekse scholen.'

Op zondag 14 september vindt in Vlaanderen de 20e Open Monumentendag plaats, met als passend jaarthema: de 20e eeuw. 210 gemeenten doen mee. Meer dan 600 monumenten openen hun deuren. Een 550-tal activiteiten laten de bezoeker kennismaken met het 20ste-eeuws bouwkundig erfgoed. Het programma is een weerspiegeling van wat de 20ste eeuw heeft teweeg gebracht.

Dirk De Cock (VlaamsProgressieven), schepen van Cultuur, opteerde om ook in Lebbeke voor de eerste maal mee te doen met de Open Monumentendag: “Open Monumentdag valt altijd samen met de grote septemberkermis van de gemeente Lebbeke. Dat heeft ons de voorbije jaren tegengehouden om deel te nemen.  We voelen echter de toenemende cultuurbeleving in Lebbeke. Bovendien geraken meer en meer mensen geïnteresseerd in onroerend erfgoed. Niet alleen het succes van Open Monumentdag in andere gemeenten, maar ook het canvasprogramma Monumentenstrijd bewijst dit. Bovendien ligt het thema ‘typisch twintigste-eeuwse gebouwen’ onze gemeente wel. We stellen maar liefst drie gebouwen open voor bezoek.”

Ten eerste is er het kleine, landelijke stationsgebouw van Heidzijde (1907). Het station is een voorbeeld van een architecturaal verzorgd station van het 'haltetype', zoals er in ons land een 150-tal werden opgetrokken in die periode, een belangrijke fase in de spoorweggeschiedenis. Nu heeft het Rode Kruis er zijn lokaal.

Ook het gemeentelijk administratief centrum kan bezocht worden. Dit gebouw bevindt zich deels in een vleugel van de voormalige Vrije Vak- en Beroepsscholen van Lebbeke (1926), volgens de literatuur opgericht naar plannen van aannemer-architect Edmond Van den Heule, stichter van en leraar aan de vakschool. Aanpalend is er een nieuwbouw.

En tenslotte opent mevrouw Callebaut enthousiast de deuren van de villa ‘De Olmen’. Deze villa uit 1926 is gebouwd naar een ontwerp van de Gentse Sint-Lucasarchitect Carlos Malfait (1891-1975), een leerling van Valentin Vaerwyck. Als residentiële woning van brouwer L. Callebaut is ze een van de laatste getuigen van de brouwnijverheid in Wieze. In de villatuin zijn er nog resten van een tuinpaviljoen met kunstgrot, volgens het kadasterarchief van 1925. Deze kleine chalet zou vóór de villa zijn gebouwd op het buitengoed van de familie Callebaut.

BRON: TV Oost,

zie ook vorig jaar: "Kinderen kaften boeken in bibliotheek."

Gisterochtend (donderdag 28 augustus) vertrok in Voeren voor de tweeëndertigste maal een groep fietsers om zaterdag op de vooravond van de IJzerbedevaart aan te komen in Diksmuide.  

De ‘Vredesfietseling’ werd in 1976 opgestart door de VU-Jongeren. De organisatie ligt thans in handen van L² (jong-VlaamsProgressieven), Jong N-VA en VOS Vredesvereniging.  Zoals steeds staat de Vredesfietseling in het teken van de positieve boodschap van Vrede, Vrijheid en Verdraagzaamheid. De Vredesfietseling in uniek in haar soort omdat ze staat voor zowel een sportief, een pacifistisch als een sociaal evenement. Of beter uitgedrukt: zweet, idealen en plezier. Dit jaar wordt, in samenwerking met het Verbond VOS - Vlaamse Vredesvereniging, halt gehouden aan een aantal Vlaams-pacifistische monumenten. De Vredesfietseling houdt in iedere provincie halt bij dergelijk monumenten en houdt daar een speciaal vredesmoment. 

Ook dit jaar houdt de Vredesfietseling halt in Lebbeke. Voorgaande jaren werden de fietselingen ontvangen op het gemeentehuis. Dit jaar heeft de organisatie gekozen voor Wieze. De vredesfietsers worden vrijdag rond 16u ontvangen door schepen en Vlaams volksvertegenwoordiger Dirk De Cock (VlaamsProgressieven). Dirk De Cock is tevreden dat ook dit jaar de Vredesfietseling halt houdt in de gemeente:  “We ontvangen de fietselingen toch al enkele jaren op rij. Ik zal ook dit jaar met plezier een korte toespraak houden bij hun bezoek aan het monument van de gesneuvelden aan het kerkhof van Wieze. Het gemeentebestuur voorziet ook in een wafel, appel en drankje voor de deelnemers in het ontmoetingscentrum van Wieze.” 

Diezelfde dag overnachten de sportievelingen in Laarne. Zaterdag wordt de Vredesfietseling verwacht in De Pinte en aan het militair kerkhof van Langemark-Poelkapelle. De tocht wordt dan verder gezet naar Diksmuide, waar de deelnemers de volgende dag aan de vernieuwde IJzerbedevaart kunnen deelnemen.

De gemeentelijke bibliotheek van Lebbeke heeft er een hoop boeken bij. Het gaat om werken die in het bezit waren van de vorig jaar overleden kunstschilder Georges Teugels. Zijn erfgenamen besloten om de boeken te schenken aan de Lebbeekse bibliotheek.

De gemeenteraad van Lebbeke ging akkoord met de schenking, zodat de boeken nu officieel bezit van de bieb zijn. «Het gaat vooral om kunstboeken en boeken met prenten van paarden in», zegt schepen van Cultuur Dirk De Cock (Vlaams Progressieven). «Er is een inventaris van de werken opgemaakt en ze zijn voortaan in de bibliotheek te raadplegen.» 

Als wederdienst plant de gemeente binnenkort een tentoonstelling om de figuur van Georges Teugels in de kijker te zetten. De expo zal plaatsvinden in de bibliotheek en cultuurcentrum De Biekorf. 

BRON: Nele Dooms, Het Laatste Nieuws, 26-08-08, p. 17

De gemeente Lebbeke plant belangrijke werken in de gemeenteschool De Puzzeltje. De centrale verwarming wordt vernieuwd in zowel de turnzaal als het schoolgebouw zelf. Verder wordt er nog geïnvesteerd in nieuw sanitair en een betere verluchting van de klaslokalen. De totale kostprijs wordt geraamd op minimum 250.000 euro.

“Momenteel wordt de school nog verwarmd met drie oude stookketels op stookolie. De turnzaal wordt al verwarmd op aardgas, maar wel met een stookketel die al dateert van 1978”, vertelt schepen van Onderwijs Dirk De Cock (VlaamsProgressieven). “De werken zijn dan ook broodnodig.”

De geplande werken zijn omvangrijk. In de turnzaal moet de oude installatie en de stookolietank reglementair worden verwijderd. Een nieuwe gasketel, een luchtgroep, nieuwe radiatoren met thermostaatkranen, een branddeur en scheidingswanden moeten worden geïnstalleerd. Voor de nieuwe centrale verwarmingsinstallatie in het schoolgebouw wordt een  andere locatie voorzien dan de huidige – niet waterdichte – kelder. Toch moet ook de kelder leeggemaakt worden en dient in het nieuwe lokaaltje een aantal infrastructurele ingrepen te gebeuren. Ten slotte wil de gemeente naast de werken met betrekking tot de centrale verwarming ook de sanitaire blok in de turnzaal vernieuwen. De bedoeling is een sanitaire blok met 6 kindertoiletten, 3 toiletten voor volwassenen en 4 automatisch gespoelde urinoirs te hebben.

Het gemeentebestuur van Lebbeke organiseert de jaarlijkse Guldensporenviering dit jaar op zaterdag 12 juli. Het feest vindt plaats op de Grote Plaats in Lebbeke.

De Muziekkapel van chiro Krikojo opent om 19.30 uur de viering. Om 20 uur houden burgemeester François Saeys en schepen van Cultuur Dirk De Cock hun welkomstwoord. Vanaf 20.20 uur betreedt Ontpopt het podium. Deze nieuwe covergroep brengt de sterkste Nederlandstalige hits van de voorbije decennia. Daarna is het de beurt aan Hans De Booij.

Topper van de avond zijn De Romeo's. Davy Gilles, Gunther Levi en Chris Van Tongelen vormen een levende jukebox en brengen de grootste hits en de leukste covers.

'Een drievoudige win-win-situatie', zegt cultuurschepen Dirk De Cock (VlaamsProgressieven). 'De buurt krijgt haar kapel terug, de VDAB-cursisten mogen hun kunnen demonstreren en de gemeente doet financieel een goeie zaak.' De Cock kreeg nog een extra helpende hand uitgestoken: Ivonna De Wolf, waardin van 't Vat in Denderbelle en lid van de cel cultureel erfgoed van de cultuurraad, stelt voor het dak van de kapel gratis authentieke Boomse pannen ter beschikking. 'Mijn roots liggen in Wieze', zegt ze. 'Als je de mensen kan helpen, moet je niet aarzelen.' 

BRON: Pierre Van Rossem, Het Nieuwsblad, 7 juli 2008, p. 20

Het regionaal economisch en sociaal overlegcomité (Resoc) heeft in zijn jongste vergadering goedkeuring verleend aan de gemeente Lebbeke om via de praktijkklas van het opleidingscentrum van de V.D.A.B. de in de vernieling gereden Sint-Annakapel te Wieze opnieuw op te bouwen.

Schepen Dirk De Cock: “Het heeft zijn tijd geduurd alvorens de verzekeringen tot een vergelijk kwamen, in het schepencollege werd afgesproken dat de kapel opnieuw kon gebouwd worden voor het bedrag dat de verzekering zou uitkeren.” Door het opvragen van ramingen kwam het gemeentebestuur al vlug tot de conclusie dat het opbouwen van de kapel door een aannemer al gauw het dubbele van het verzekeringsbedrag zou kosten. Schepen Dirk De Cock gooide het over een andere boeg en vroeg de heer Decolvenaer van V.D.A.B. of het opleidingscentrum de klus niet kon klaren. De heer Decolvenaer verklaarde zich namens V.D.A.B. akkoord, op voorwaarde dat er een dossier ter goedkeuring werd klaargemaakt voor het Resoc.

“Nu de laatste obstakels zijn weggenomen, hebben we er een goed oog in dat de kapel in het najaar (begin volgend schooljaar) kan gebouwd worden volgens het oorspronkelijke concept. De gemeente zorgt voor al het materiaal en de V.D.A.B. zorgt voor de opbouw. Een drievoudige win/win-situatie voor de buurtbewoners die hun geliefde kapel terugkrijgen, voor de mensen in opleiding bij V.D.A.B., die hun vaardigheden aan een echte praktijkoefening kunnen toetsen en voor de gemeente, die voor het geld van de verzekering een hagelnieuwe kapel kan garanderen,” aldus nog schepen Dirk De Cock.  

Waardin Yvonna van de herberg “Het Vat” liet aan de schepen alvast weten dat zij voor het dak van de Sint-Annakapel authentieke Boomse pannen ter beschikking wil stellen.

Bron: TV Oost, 27-03-08

De vernielde Sint-Annakapel in Wieze kan heropgebouwd worden. Dat is nu helemaal zeker nadat het regionaal economisch en sociaal overlegcomité (Resoc) goedkeurde dat de praktijkklas van de VDAB de kapel mag herstellen.

De kapel, op de hoek van de Wolvenstraat met de Kruisveldbaan, werd bij een ongeval in 2006 in de vernieling gereden. Een grote puinhoop was het enige wat overbleef. De brokstukken zijn intussen opgeruimd, alleen een deeltje van de achterkant is blijven staan.

Het schepencollege van Lebbeke besliste dat de kapel opnieuw gebouwd kon worden voor het bedrag dat de verzekering zou uitkeren. Maar prijzen van aannemers maakten al gauw duidelijk dat de bouwwerken het dubbele zouden kosten. «Daarom gooiden we het over een andere boeg en doen we beroep op het opleidingscentrum van de VDAB om de klus te klaren», zegt schepen Dirk De Cock (VlaamsProgressieven).

Boomse pannen

De kapel zal in het najaar heropgebouwd worden. «De gemeente zorgt voor het materiaal en de VDAB voor de opbouw», zegt De Cock. «Omwonenden krijgen zo hun geliefde kapel terug.» Waardin Yvonna Van Keer van 'Het Vat' wil voor het dak van de kapel authentieke Boomse pannen ter beschikking stellen.

Zaterdag 7 juni streek geheel onverwacts een troep neo-nazi's neer in onze gemeente. Zij zijn hier niet welkom. Zij huurden "Ons Huis" met een smoes. Dat is gewoon contractbreuk. Er is wel degelijk overlast geweest in de buurt, de mensen van de friettent in de Leo Duboisstraat kunnen er van meespreken en de inkom van de KBC-bank lag er ook heel besmeurd bij, daar hebben er een paar de nacht doorgebracht met zichtbare urinevervuiling als gevolg.

Die troep komt onze gemeente al voor de tweede maal bevuilen. We hebben allemaal op tv kunnen zien welk een register ze opentrekken, gaande van de Hitlergroet tot de verheerlijking van de shoah. Onze gemeente voelt zich bezoedeld, de vraag blijft hoe we in de toekomst dergelijk gespuis de deur kunnen wijzen. In de grondwet staat de vrijheid van vergaderen. Er loopt een initiatief in de Kamer om dergelijke bijeenkomsten toch te kunnen verbieden. In Nederland en in Duitsland is dat al mogelijk. Daarom zakken ze graag af naar België. Hier kan de arm der wet voorlopig enkel ingrijpen wanneer er op heterdaad betrapt wordt (de wet op het racisme). Het probleem is dat ze zich gedeisd houden met de politie in de buurt, maar eens die wat verder zijn, geven ze zich gewoon over aan hun macabere en racistische ideologie.

Meer info:
- Anti-fascistisch Front/Verzet
- Reportage TV Oost

Dames en heren,

Vandaag zijn we getuige van een tentoonstelling waarvan diversiteit een thema is en het andere kunst. Door de taal van de kunst spreken veertien kunstenaars tot ons, de creativiteit van de kunstenaar houdt niet op aan de grenzen van een land, een taal of een cultuur. De creativiteit van de kunstenaar is grensoverschrijdend. De kunst bindt en geeft verbinding metde thema’s van het leven. Dat is wat men het “universelle Kunstempfinden” noemt. Vijf autochtonen en negen allochtone kunstenaars preken tot ons. Ik waag een bescheiden poging om wat de beelden eventueel kunnen opwekken in de geest te verbaliseren, onder woorden te brengen.

BRON: TV Oost, 16-03-08

Noodzaak voor de ene, prestigeproject voor de andere

Met De Biekorf beschikt de gemeente vanaf dit weekend over een polyvalent gemeenschapscentrum. Het prijskaartje ligt tussen de vijf en de negen miljoen euro.

Geef me drie goeie redenen waarom Lebbeke een cultureel centrum nodig heeft?
Schepen van Cultuur Dirk De Cock (Spirit): 'De Biekorf is eigenlijk een gemeenschapscentrum: een polyvalente ontmoetingsplaats, waar een zanger optreedt, de KVLV kookles geeft, een toneelverenging repeteert en een bank haar beleggingsavond organiseert. We kozen echter bewust voor de naam cultureel centrum, omdat de zoekmachines die naam tien keer vaker als opdracht krijgen.' 'De tijd van de verzuilde accommodatie is voorbij: Zaal Casino was de zaal van de liberalen, de Vooruit was voor de socialisten en Ons Huis voor de katholieken. Toen we in 2001 te horen kregen dat de bisschop Ons Huis als enig overgebleven centrum wilde sluiten, vroegen we vijf jaar uitstel. Kwestie van ons toe te laten de Lebbeekse verenigingen een onderdak te bieden.' 'Omdat we pal in het midden van de driehoek Brussel-Antwerpen-Gent wonen, kan De Biekorf ook als congrescentrum fungeren voor bedrijven, of voor studiedagen van belangengroepen en andere samenkomsten.'

Welke zijn de specifieke troeven van De Biekorf?
De Cock: 'De accommodatie. We hebben bewust gekozen voor een heel grote ruimte die we kunnen opsplitsen, zodat tegelijk vier activiteiten kunnen plaatsvinden. Daarnaast zijn de oude graanopslagplaatsen omgetoverd tot akoestisch afgeschermde repetitieruimtes voor bands.' 'Over het concept is veel nagedacht. Het heeft geen zin met een zoveelste kloon op de proppen te komen. Wij gaan ruimer, zetten Lebbeke op de culturele kaart.'

De buurgemeenten kregen al jaren de kans zich wat de programmering betreft, te profileren. Zien jullie nog gaten in de markt?
De Cock: 'Er bestaat een afspraak tussen de culturele diensten om in onderling overleg te programmeren. Omdat we optimale kwaliteit nastreven, doen we niets overhaast. Daarom draaien we proef tot september en gaat het eerste werkjaar pas dan van start. Met de technische ploeg van Incar in huis, zullen we de onvermijdelijke kinderziekten vlug opsporen.' 'Sinds vorig jaar komen we aan bod in De Zevensprong, de publicatie waarin het regionale culturele aanbod overzichtelijk gepresenteerd wordt.'

Tot vandaag overweegt geen enkele lokale toneelvereniging haar producties in De Biekorf te spelen? Ontgoocheld?
Cultuurdeskundige Yoko Van Praet: 'Een centrum als dit en zijn reputatie moeten groeien. Bedoeling is tegelijk laagdrempelig te werken en de kwaliteit hoog te houden. De praktijk toont aan dat behoorlijke accommodatie ingevuld wordt. Logisch dat de toneelverenigingen een afwachtende houding aannemen, maar zodra ze kennismaken met de mogelijkheden van De Biekorf, zal hun koudwatervrees stilaan wegebben.'

Hoe concreet is de belangstelling eigenlijk?
Cultuurbeleidscoördinator Wendy Van den Abbeele: 'Incar bijt in april de spits af, in mei is de vzw Mogen Doen te gast met een musical, eind mei vindt het Belgisch kampioenschap gewichtheffen hier onderdak. Kommil Foo doet hier opnames voor een dvd en er liggen al optredens vast van Els De Schepper, Axl Peleman en Stash. Ook de interesse van de lokale verenigingen en raden is groot. Plaatselijke verenigingen krijgen trouwens altijd voorrang op geïnteresseerden van buiten.'

De poëzieavond die doorgaat op zaterdag 16 februari 2008 in de O.-L.-Vrouwkerk in Lebbeke is één van de zestien activiteiten die plaats vinden in het kader van 900 jaar O.-L.-Vrouwkerk te Lebbeke. Ik heb deze poëzieavond zelf op het getouw gezet en breng die samen met mevrouw Connie Tielemans en juffrouw Karlien Lowie. De Gemeentelijke Academie voor Muziek, Woord en Dans verleent haar medewerking en de Cultuurdienst van Lebbeke zorgt voor de logistiek.

Ingang: € 3.

Vlaams volksvertegenwoordiger Dirk De Cock (spirit) ontving verschillende klachten van Lebbeekse treinreizigers over de recent aangepaste dienstregeling. De klachten handelen over de trein (CR1565) Geraardsbergen-Dendermonde die vertrekt om 15u50 in Geraardsbergen. Deze trein rijdt over Brussel en stopt ook in Lebbeke en wordt door een groot deel van de Lebbeekse pendelaars terugkerend uit Brussel genomen.

Vóór de recent aangepaste regeling reden er rond diezelfde periode (tussen 16u30 en 17u in Brussel) twee treinen met een verschil van ongeveer tien minuten tussen beide treinen. Sinds de nieuws dienstregeling is dit maar één trein meer. De klachten handelen dan ook allen over een té overvolle trein waarbij men - met inbegrip van 1^ste klasse - opeengepakt rechtstaat.

Naar aanleiding van Wereldgedichten kroop de Lebbeekse schepen Dirk De Cock (Spirit) in de huid van een trucker. Hij fleurde hiermee de allereerste Gedichtenfakkeltocht van de bibliotheek op. Hoewel een route door het dorpscentrum uitgestippeld was, moest de tocht als gevolg van het stormweer in de bib zelf plaatsvinden. De Cock zat in een vrachtwagen op het binnenplein van de bib. Als trucker bracht hij het gedicht 'Een bed te Brugge' van Hugo Claus. Ook woordleerkracht Mieke Scheldeman en de leerlingen van de academie droegen gedichten voor.

Enkele recent geopende trage wegen in Lebbeke krijgen een naam. De namen komen er op advies van schepen van Cultuur Dirk De Cock (spirit), die na opzoekingswerk enkele voorstellen indiende.

Buurtweg 18, tussen de Damstraat, Vondelstraat en Bellestraat, heet voortaan 'Kwade Steekbaan', verwijzend naar de harde grond van de weg waar boeren moeilijk met een spade konden in steken. De buurtweg in Denderbelle Broek wordt 'Vossenwegel' genoemd. Vos verwijst naar Vorst, Middelnederlands voor woud of bos. De buurtwegen die de Lindekensstraat, Fabriekstraat, P.F. De Naeyerstraat en Klein Antwerpenstraat verbinden, vormen samen de 'Patmoeswegel'. Moes zou verwijzen naar de familienaam Moens en Pat (Poiët) naar vader.

Het gemeentebestuur van Lebbeke geeft als een van de eerste gemeentebesturen het boekje Help! Ik organiseer uit in samenwerking met Cultuur Lokaal en uitgeverij Politeia. Hiermee wil Lebbeke zijn inwoners die een evenement willen organiseren een handige leidraad aanbieden.

"Toen we de kans kregen om in dit initiatief van Cultuur Lokaal te stappen met een plaatselijke editie van het boekje, vonden we dit een goed idee", vertelt schepen van Cultuur Dirk De Cock (Spirit). "Iedereen die iets wil organiseren vindt in dit boekje antwoorden op alle mogelijke 'w-vragen'. Het is een vademecum voor de verenigingen waarin ze alles terugvinden over bijvoorbeeld de nodige vergunningen, geluidsoverlast en verzekeringen. Er staan ook gouden tips in over communicatie, want vaak zorgt onwetendheid bij buurtbewoners voor wrevel. Hiermee willen we ook de leefbaarheid in de gemeente verbeteren."

Heel wat gemeenten en steden, zoals Dendermonde en Sint-Niklaas, hebben al langer een fuifdraaiboek of -handleiding, maar deze publicatie richt zich tot een veel bredere doelgroep. Ook straatfeesten of optredens bijvoorbeeld komen aan bod.

De cultuurdienst van Lebbeke heeft een boekje gemaakt met daarin alle antwoorden op vragen van verenigingen over de organisatie van een evenement. Alle verenigingen krijgen gratis het boek 'Help! Ik organiseer'. «Er was duidelijk nood aan een handleiding», zegt cultuurbeleidscoördinator Wendy Van den Abbeele. «Als verenigingen iets willen organiseren, moeten ze vaak verscheidene diensten aflopen om op al hun vragen een antwoord te krijgen. Daarom hebben we nu alle info gebundeld.»

Voor de opmaak werkte de cultuurdienst samen met Cultuur Lokaal, het steunpunt van de Vlaamse overheid voor lokale cultuurdiensten. «Dat betekent dat ook alle Vlaamse regels rond de organisatie van evenementen in het boekje zijn opgenomen», zegt cultuurschepen Dirk De Cock (Spirit). «Bovendien staan er verwijzingen in naar contactpersonen of telefoonnummers als er nog meer info nodig is.»

'Help! Ik organiseer' is gedrukt in 200 exemplaren. Verenigingen kunnen het boekje ophalen op de Cultuurdienst, Leo Duboisstraat 40 in Lebbeke. Info: 052/40.90.12.

Naar aanleiding van het project ‘Sport, de bib in topvorm’ vond er een gesprek plaats tussen Filip Meirhaeghe  en sportjournalist Tom Coninx in de bibliotheek van Lebbeke. Dit bracht heel wat volk op de been.

Schepen van Toerisme Dirk De Cock (spirit) is het eens met de voorkeur van Toerisme Oost-Vlaanderen om de Brouwersroute-wandelweg, in zijn aangepaste vorm, vanaf de lente Vliegenetersroute te noemen. Gemeenteraadslid Marcel Vermeir (N-VA) sprak zich daartegen uit omdat de spotnaam Vliegeneters niet leeft onder de bevolking. 'Wij vroegen advies aan een lid van de Oudheidkundige kring Salvator, ook lid van de cel erfgoed van de gemeente', reageert De Cock. 'De verantwoordelijke van Toerisme Oost-Vlaanderen vond het een in het oog springende en interessante naam.' De schepen beschouwt 'Vliegeneters' als een eretitel voor Wiezenaars. Hij kondigt tegelijk aan dat de benamingen die verwijzen naar verdwenen brouwersactiviteiten, gebruikt zullen worden om de straten te benoemen in de geplande verkaveling op de site Van Roy.

Fanfare De Jonge Denderlingen, Belside en de Bellecantorij namen zondag samen de Cultuurprijs 2007 van Lebbeke in ontvangst uit handen van schepen Dirk De Cock (spirit) en cultuurraadvoorzitter Isidoor Colson.

Gemeenteschool De Puzzel krijgt binnenkort een volledig nieuwe verwarmingsinstallatie. Vorige week ontstonden tijdens een avondactiviteit enkele problemen met de installatie. "De infrastructuur is inderdaad verouderd", geeft onderwijsschepen Dirk De Cock (Spirit) toe. "Bij het begin van deze legislatuur heb ik meteen drie dossiers opgestart. Het eerste, dat van de elektriciteit, is sinds kort afgerond. Op dat vlak is het hele schoolgebouw vernieuwd. Het verwarmingsdossier is nu aanbesteedt zodat een aannemer op vrij korte termijn aan de slag kan. Voor de nieuwe installatie krijgen we subsidies omdat ze energiebesparend zal zijn."

Tot slot zal het schooltje ook nieuw sanitair krijgen. De gemeentediensten bereiden dit dossier momenteel volop voor.

Er komen subsidies vrij voor de inrichting van de Vliegeneters-route, een wandeltocht door Wieze. Eigenlijk gaat het  om een aanpassing van de bestaande Brouwersroute. Die was voor veel wandelaars te lang en passeerde een aantal gevaarlijke verkeerspunten.

Omdat in Sint-Lievens Essen reeds een Brouwerijroute bestaat en om verwarring te vermijden, krijgt de wandelroute in Wieze een andere naam. Aangezien de brouwerij van het bier Pater Lieven nog actief is, heeft Toerisme Oost-Vlaanderen de voorkeur aan Sint-Lievens-Esse  gegeven.

Het gemeenschapscentrum De Biekorf, in aanbouw in de Stationsstraat, krijgt een eigen website: www.gcdebiekorf.be. 'Een zaal die over 650 zitjes beschikt regelmatig laten vollopen, vergt een degelijke publicitaire aanpak', zegt cultuurschepen Dirk De Cock (spirit). 'De website zal alle info over de eigen programmatie bevatten, maar staat ook open voor communicatie met de verenigingen. Bedoeling is ook dat het publiek op de site terecht kan voor tickets.'

BRON: Pierre Van Rossem, Het Nieuwsblad, 10 november 2007, p. 70

“Die steun kunnen ze wel gebruiken. Het is een echt huzarenstukje iedereen te zoeken,” zegt schepen Dirk De Cock die enkele jaren geleden zelf als  50-jarige in het comité zat. “Er worden immers drie categorieën aangeschreven. Zij die nu in Lebbeke wonen zijn nogal eenvoudig terug te vinden. Maar ook de 50-jarigen die geboren zijn in Lebbeke of school hebben gelopen in Lebbeke en hier nu niet meer wonen, worden opgezocht. Wat al een veel moeilijkere opdracht is. Hiervoor werken de comités met de klaslijsten van het eerste leerjaar van de verschillende basisscholen. De schooldirecties werken hier graag aan mee”

De gemeentelijke cultuurdienst van Lebbeke doet een oproep naar alle inwoners van de gemeente om van Lebbeke een verlicht kerstdorp te maken. Het unieke initiatief komt er naar aanleiding van de openlucht ijspiste die jaarlijks tijdens de eindejaarsperiode op de Grote Plaats in hartje Lebbeke ligt.

«Bedoeling is om in die periode Lebbeke in vuur en vlam te zetten», zegt Elien De Roo van de cultuurdienst. «De inwoners van Lebbeke, Denderbelle en Wieze kunnen daarbij helpen door Lebbeke om te toveren in een feeëriek verlicht kerstdorp. Wie er het beste in slaagt om zijn huis te versieren, maakt kans op een waardebon.»

WJC Denderklokjes organiseert samen met het gemeentebestuur van Lebbeke een actieweekend rond de trage wegen. Tijdens hun vijftiende Tongenslijperstocht krijgen in Denderbelle een drietal oude buurtwegen een naam.

Het gemeentebestuur van Lebbeke startte in de vorige legislatuur al een beleid rond trage wegen op. "De komende jaren willen we het netwerk trage wegen nog sterk uitbouwen", zegt schepen van Cultuur Dirk De Cock (spirit). "Omdat zij meer status en aanzien krijgen met een officiële naam, hebben we nu drie wegen een nieuwe naam gegeven."

Het gemeentebestuur heeft een buurtweg die de verbinding maakt tussen de Vondelstraat in Lebbeke en de Dries in Denderbelle, hersteld voor openbaar gebruik. De weg kreeg meteen ook, op voorstel van schepen Dirk De Cock, een naam: de Kwade Streekbaan. Decennia geleden was hij voor Lebbekenaars die op beeweg naar Bellesinksen trokken, een gekend parcours. Op zaterdag 27 oktober wordt deze weg in gebruik genomen tijdens een wandeling georganiseerd door de wandelvereniging De Denderklokjes. Start: vanaf 9 uur in de Brouwerij in de Visstraat in Denderbelle. Ook de Patmoeswegel, een weg die de verbinding maakt tussen de Lindekens-, Fabrieks, P.F. De Naeyer- en Klein-Antwerpenstraat, gaat opnieuw open. De nieuwe wegels krijgen voor het eerst een officiële benaming en tegelijk naambordjes. Dat is ook het geval in Denderbellebroek, waar voortaan de Vossenwegel loopt. Komend weekend staan de trage wegen in de kijker. 'Een bedreigd patrimonium, die buurtwegen', weet milieuambtenaar Nathalie Willems. 'Ze vormen nochtans verkeersveilige routes, zijn van groot belang voor het natuurbehoud en zijn uitermate geschikt voor diverse vormen van duurzame recreatie.'

Het gemeentebestuur wil een fraai verlicht kerstdorp en looft daarom prijzen uit voor de mooist versierde huizen. In andere gemeenten wordt de kerstverlichting afgeschaft omdat die te energieverspillend is.

'We willen Lebbeke in de kerstperiode in vuur en vlam zetten', zegt schepen van Cultuur Dirk De Cock (SP.A-Spirit). 'De inwoners van de kerngemeente, Wieze en Denderbelle kunnen daarbij helpen door de hele gemeente in een feeëriek kerstdorp om te toveren.' Er worden prijzen uitgeloofd aan de mensen die hun huis het mooist versieren. Die waardebons zijn inwisselbaar bij de plaatselijke handelaars. Schepen De Cock en leden van de cultuurdienst gaan tussen 15 en 25 december op pad om de versierde huizen te beoordelen. De prijsuitreiking is gepland op 6 januari. En de energieverspilling dan? 'We moeten constateren dat heel veel mensen in onze gemeente van sfeerverlichting houden', zegt schepen De Cock. 'De mensen zijn gevoelig voor die kerstsfeer en wij loven prijzen uit, naar analogie met onze bebloemingsactie. Maar wij kunnen het verbruik natuurlijk proberen te beperken en de mensen vragen hun verlichting maar op bepaalde uren aan te steken. Anderzijds, als de kerstverlichting de mensen dichter bij elkaar kan brengen, heeft dat ook zijn goede kanten.'

De GRC (Gemeentelijke Raad voor Cultuur) van Lebbeke bezocht de stad Brussel in het kader van een studie uitstap op donderdag 11 oktober 2007. In de voormiddag kregen ze van Vlaams parlementslid en schepen van cultuur Dirk De Cock een rondleiding in het Vlaams parlement. ’s Middags was er een maaltijd in het restaurant Casa Reale en ’s namiddags was er een rondleiding in de Marollen door de alom geprezen gids Sonja.

Bekijk hier een aantal foto’s genomen door Frans Willems.

Schepen van Onderwijs Dirk De Cock (Spirit) verdedigt met klem de beslissing van het schepencollege om islamitische lessen toe te staan in de gemeentelijke basisschool van Lebbeke. Dat gebeurt omdat bij ouders onrust was ontstaan over de beslissing. «Die onrust is onterecht», stelt De Cock. «Om de heisa tegen te gaan zullen we alle inwoners goed informeren over het initiatief.»

Het schepencollege besliste tijdens de zomermaanden om in de gemeenteschool van Lebbeke ook islamitische godsdienstlessen toe te laten. Die beslissing kwam er op vraag van enkele ouders. Gevolg is dat vanaf de start van dit schooljaar een klein aantal kinderen twee lestijden islam volgen. Hiervoor worden de klassen gesplitst. «Eigenlijk is het simpel», zegt De Cock. «In onze gemeenteschool konden leerlingen al altijd kiezen of ze godsdienst of zedenleer zouden volgen. Maar die godsdienst hoeft niet perse de katholieke godsdienst te zijn. Elke erkende godsdienst, dus ook islam, kan gegeven worden. Als ouders erom vragen is de school zelfs verplicht om hierop in te gaan. Concreet komt het er dus op neer dat een aantal kinderen nu niet voor zedenleer of katholieke godsdienst kiezen, maar voor islam.»

«De lessen islam worden, net als de andere lessen, in het Nederlands gegeven door leerkrachten die hiervoor het nodige diploma behaalden», benadrukt de schepen nog. «En ook hier komt inspectie van het ministerie van de Vlaamse Gemeenschap.»

Onderwijsschepen Dirk De Cock (Spirit) vindt de onrust bij sommigen over het geven van lessen islamitische godsdienst in gemeenteschool De Puzzel onterecht. Elke officiële school is trouwens verplicht wanneer er vraag naar is, lessen in een door de overheid erkende godsdienst in te richten. De Cock: 'Eigenlijk doet die verplichting er mij niet toe. Ik vind het goed dat het mogelijk is om islamitische godsdienst te volgen in de gemeenteschool. Ik zou het minder appreciëren mocht er een aparte islamitische school ontstaan, zoals in Brussel gebeurde Vaak ook horen we kritische geluiden over wat zich zoals afspeelt achter de gesloten muren van de moskee. Het beangstigt sommigen dat er geen controle is, er Arabisch wordt gesproken. Niets van dat met de islamitische lessen in de gemeenteschool. Integendeel, hiermee creëren we openheid, wat iedereen zou moeten toejuichen.'

Sinds het begin van dit schooljaar zijn er lessen islamitische godsdienst in de gemeenteschool van Lebbeke. Dat zou bij een aantal inwoners onrust kunnen opwekken en dat is onterecht, vindt schepen van Onderwijs Dirk De Cock (Spirit). 

"Onze gemeenteschool is een officiële school. Bij het begin van het schooljaar kiezen de leerlingen of ze godsdienst of zedenleer volgen", legt de schepen uit.

"Veel mensen denken bij het vak godsdienst uitsluitend aan de rooms-katholieke godsdienst. Ze vergeten dat er in ons land nog vijf andere erkende godsdiensten zijn: de protestantse, orthodoxe, anglicaanse en de joodse godsdienst en de islam." 

Lebbeke kreeg van enkele ouders de vraag om lessen islam te organiseren en moest aan deze vraag voldoen. Tijdens de uren godsdienst of zedenleer worden de kinderen opgesplitst in groepen, volgens hun keuze. 

"Eigenlijk doet die verplichting er niet toe", zegt De Cock. "Ik vind het een goede zaak dat het mogelijk is om islamlessen te volgen in de gemeenteschool. Het lijkt me veel slechter dat er aparte islamitische scholen worden opgericht zoals we bijvoorbeeld in Brussel zien gebeuren. Of wat we al een tijd kennen in Antwerpen met de joodse scholen. Dat zou pas een stap achteruit zijn voor de integratie", aldus nog schepen Dirk De Cock. 

BRON: Raf Moortgat,  Gazet van Antwerpen, 18 september 2007, p.  17

Er heerst bij veel Lebbekenaars op dit moment onrust over het feit dat er binnenkort islamitische lessen worden gegeven op onze gemeenteschool. Schepen van onderwijs Dirk De Cock (spirit) vindt deze onrust onterecht. Hij wil de inwoners daarom goed informeren over deze beslissing.   

De kinderen van de lagere scholen van Lebbeke konden gisteren na schooltijd in de gemeentelijke bibliotheek van Lebbeke, in de Stationsstraat, binnen springen om er hun boeken te laten kaften. Het initiatief ging uit van 'De Guitige Gedonskes'. «Wij zijn een groepje vriendinnen dat elk maandagavond gaat fietsen», klinkt het daar. «Boeken kaften voor kinderen bij de start van het schooljaar leek ons wel een leuk initiatief en we vroegen de gemeente of we dit in de bieb konden doen, omdat dit ons een