Gemeente treedt ook toe tot Regionaal Landschap Schelde-Durme

09/09/2015 om 19:40 door Pierre Van Rossem (Het Nieuwsblad!)

Dirk DeCock Foto: pvr

• 
  

Lebbeke - Blijkt dat Lebbeke als enige gemeente in de regio nog geen lid is van het Regionaal Landschap Schelde-Durme. Dat zei Dirk De Cock (sp.a - De Ploeg) tijdens de jongste gemeenteraad. Milieuschepen François Willems (Open VLD) antwoordde dat eraan gewerkt wordt.

Het Regionaal Landschap Schelde-Durme is een samenwerkingsverband tussen verschillende gemeenten en heeft tot doel het landschap in de regio in ere te houden en het karakter ervan te beschermen en te ontwikkelen.

''Anderhalf jaar geleden', zei De Cock, 'stelde een delegatie van Schelde-Durme het samenwerkingsverband in Lebbeke voor. De respons vanuit Lebbeke was positief. Te begrijpen,want toetreding biedt voordelen aan verenigingen, inwoners en het bestuur.'

'Het dossier liep vertraging op ingevolge het zwangerschapsverlof van onze milieuambtenaar', antwoordde milieuschepen François Willems.'We zijn van plan toe te treden. Dat zou ons zowat 6.000 euro kosten, maar ons meer opbrengen.'

 

Het punt dat ik aan de agenda van 3 september 2015 toevoegde luidde als volgt:

 

Gelet op het artikel 22 van het gemeentedecreet voeg ik volgend punt toe aan de agenda van de gemeenteraad van 3 september 2015:

Regionaal landschap Schelde-Durme. Voorstel om de gemeente Lebbeke deel te laten uitmaken van het regionaal landschap Schelde -Durme.

Toelichting:

Van de gemeenten die deel kunnen uitmaken van het regionaal landschap Schelde-Durme zijn er reeds 17 toegetreden. De gemeente Lebbeke trad tot op heden niet toe. Veruit het grootste deel van de gemeenten die tot deze cluster kunnen behoren hebben de stap reeds gezet. Het feit dat de gemeente Lebbeke daar nog niet is op ingegaan is bijna niet te begrijpen. Nochtans bieden de regionale landschappen, en het regionaal landschap Schelde-Durme in het bijzonder, een aantal mogelijkheden en potenties die zowel voor de bevolking als voor het gemeentebestuur erg interessant zijn.

Het doel van regionale landschappen is het behouden en versterken van natuur, landschap, erfgoed, streekidentiteit en recreatie. Regionale landschappen brengen inwoners, verenigingen en overheden samen rond een wervend streekverhaal dat inspireert en voor verbondenheid zorgt.

Regionale landschappen leggen het accent op cultuurlandschappen waarop zowel de natuur als de mens gedurende eeuwen hun invloed op hebben uitgeoefend. De regionale landschappen overstijgen de natuurreservaten, omdat er overal in het landschap natuur aanwezig is, vandaar dat de klemtoon ligt op natuurbehoud en biodiversiteit, op landschapszorg en streekeigen karakter, op wandelen en natuurrecreatie en op het creëren van een draagvlak voor natuur en landschap!

Er zal gevraagd worden naar de zienswijze van respectief de Schepen van Leefmilieu en de Schepen van Landbouw en bij uitbreiding naar het standpunt hieromtrent van het College van Burgemeester en Schepenen.

Er zal gevraagd worden om dit punt te agenderen op de eerstvolgende vergadering van de MiNa-raad en op de eerstvolgende vergadering van de landbouwraad met de vraag aan beide adviesraden om hierover een advies te formuleren.

Het is de bedoeling om het punt opnieuw te agenderen voor de gemeenteraadszitting van eind september om dan beide adviezen te behandelen met het oog op de toetreding van de gemeente Lebbeke tot het regionaal landschap Schelde-Durme.

Meer info: www.regionalelandschappen.be

Dirk De Cock,

gemeenteraadslid sp.a-De Ploeg

 

 

Vrijdag 26 september 2014 stierf mijn goede vriend Willy Bosman.

Hij werd geboren op 13 febr. 1936 te Wieze.

Als jongeman wordt hij beroepsmilitair in het Belgisch leger. Hij wordt gekaserneerd in Duitsland, daar leert hij zijn echtgenote Maria Böckling kennen. 

In 1970 keert hij samen met zijn gezin (ondertussen zijn er drie kinderen)terug naar België, hij woont aanvankelijk in de Baardegemsestraat, naduien koopt hij een huis in de Kakemansstraat. 

Samen met zijn echtgenote, de betreurde Maria Böckling, houdt hij achtereenvolgens Ons Huis, De Bierboom en café ’t Zonneken open.

In staat hij 1988 voor het eerst op de lijst van de Volksunie en wordt hij onmiddellijk verkozen. Willy ontpopt zich als een heel sterk oppositieraadslid. Hij schrijft heel veel brieven naar de gouverneur en krijgt dikwijls gelijk.

Met de verkiezingen van oktober 2000 slagen we erin om de de toenmalige CVP-VLD-meerderheid te breken.

Willy Bosman wordt schepen van Cultuur. Hij zet een totaal nieuw cultuurbeleid op de rails, zoals het nu nog steeds fungeert.

Hij wordt mee de motor van de nieuwe bibliotheek. Ondertussen moet hij een eerste keer vechten tegen een zware ziekte. 

Zijn partij De Volksunie verkeert in een ontbindingsscenario, waarbij hij niet aarzelt om voor de progressieve vleugel te kiezen (spirit). Zijn hele leven blijft hij trouw aan de baseline van de Volksunie: “Sociaal en federaal!”

Na de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2006 wordt hij opnieuw gemeenteraadslid tot 31 december 2012. Ondertussen heeft hij de ziekte waar hij aan leed voor de tweede maal kunnen overwinnen.

In oktober 2012 neemt hij niet meer deel aan de verkiezingen, maar hij steunt "De Ploeg" (de plaatselijke opvolger van spirit) voluit in haar engagement en bleef geëngageerd bestuurslid van "De Ploeg". Hij was ingeschreven voor een activiteit van de Ploeg op 24 augustus laatstleden, maar ’s morgens belde hij dat hij zich niet al te best voelde. Van toen is de eindfase ingezet. Bij onze laatste vergadering, op 16 september, deed hij vanop zijn ziekbed in het ziekenhuis nog een sms naar het bestuur in vergadering. Zo was Willy nu eenmaal.

Willy Bosman was een visionair plaatselijk politicus die meer dan een steen heeft verlegd in de Lebbeekse politieke rivier. Als Eerste-Schepen (2001-2006) was hij de schepen van elkeen, wat ook de gezindheid was van diegene die voor hem stond, steeds handelde hij tot nut van ’t algemeen. Hij was een van de weinige Lebbeekse politici die buiten Lebbeke heel goed gekend was en heel graag gezien werd.

Bij de viering van 1000 jaar Lebbeke in 2003 liet hij alle muziekmaatschappijen over elke ideologisch-filosofische grens heen, samen optreden in het heel erg gesmaakte evenement: “Graalijk”.

Willy was een volksmens die voor de bevolking van Lebbeke zijn hart op de juiste plaats droeg en een vinger aan de pols van die bevolking had.

Willy, we zullen je blijvend missen.

Dirk De Cock.

Als je voor mij stemt, kies je voor een progressief en positief alternatief.
Ik wil werk maken van betaalbare kinderopvang en kwaliteitsvol onderwijs, waar elk kind een plekje vindt.
Ruimte voor groen, oog voor duurzaamheid en cultuur voor iedereen, daar ga ik voor.

8 jaar politieke ervaring in de provincieraad voor plaats 8 op de Vlaamse lijst.

De Groote Oorlog in mijn dorp

Veertien boeren in The Daily Telegraph

van 23 september 1914

The Daily Telegraph correspondent

in België bevestigt dat fourteen

unarmed peasants

at Lebbeke in East-Flanders

were captured by the Germans

en vastgebonden against a wall

en op brutale wijze bayonetted.

Hun ledematen afterwards

afgehakt en de lichamen

thrown into a pit.

In Flanders fields.

In het Lebbeekse Veldeken.

Een oorlogsmisdaad als diminutief

van IJzer, Marne en Somme.

Kinderen verloren hun vader.

Ouders hun kind, vrouwen hun echtgenoot.

Eén moeder haar gehele baarmoeder:

drie broers.

De onderpastoor met een ei

 - bij nacht en ontij -

liet ontgraven.

Sprak op het kerkhof een gebed

over lidmaten, lichamen en ledematen.

Dirk De Cock, Lebbeke, 30 januari 2014

Gedichtendag.

De onheil kraaiers van N-VA over CD&V tot Vlaams Belang beweerden in hun pamfletten voor de verkiezingen van 12 oktober 2012 dat de financiële situatie van de gemeente Lebbeke uitermate belabberd zou zijn. Niets is minder waar. Met 6 miljoen euro overschot in 2012, een pensioenfonds waar in 2004 anderhalf miljoen euro werd in voorzien (loopt tot 2036) heeft de toenmalige schepen van financiën (ikzelf) immers mee de bakens uitgezet voor een gezond financieel beleid. Immers van de laatste 12 jaar is het schepenambt van Financiën en Begroting 11 jaar in handen geweest van mensen van "De Ploeg": Dirk De Cock en François Willems. Dat deze laatste in augustus 2011 (één jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen) overliep naar de VLD, wil niet zeggen dat het financieel beleid van de gemeente van de laatste twee legislaturen niet door "De Ploeg" werd gedicteerd! Wanneer iets goed is, steken veel mensen (en andere partijen) zomaar pluimen op hun hoed. Op de hoed van "De Ploeg" mogen gerust alle pluimen van financiën gestoken worden.

Dirk De Cock.

Mijnheer de burgemeester, collega’s uit het schepencollege, de gemeenteraad en de OCMW-raad, mevrouw het provincieraadslid, mijnheer de voorzitter en de ondervoorzitter van de GRC, mijnheer de voorzitter en leden van de Cel Beeldende Kunsten, beste kunstminnende mensen, dames en heren,

Hoe moeten we ze nu benoemen? Het atelier De Geus? Het kunstenaarscollectief De Geus of het kunstenaarscollectief tout court? Of moet er nog ergens “curieus” tussen? Ik ben benieuwd wat het wordt, want soms lijkt het duidelijk en dan weer gebruikt hij (= Jos Vanhenden) alle termen door elkaar. Van 1996 zijn ze bezig! Al 16 jaar! Met de nadruk op “collectief bezig” ze schilderen alleen, maar ze doen wel inspiratie op bij elkaar; ze wisselen samen ideeën uit en ze schilderen samen naar model, wat op zich al een band schept. Aanvankelijk was er zelfs ook beeldhouwen! Jos zegt eenvoudigweg: “We delen de passie, zo is de maandag ontstaan!” Dat op zich is al een filosofisch traktaat waard! Hoe ontstond de maandag? Ik heb daar in wezen nog nooit bij stilgestaan, er zal wel veel maandenken bij geweest zijn, maar ook enkele afgestudeerden van de academie, die liever niet in hun eentje thuis in hun atelier zaten, en in de vakantie, want zo begon het allemaal, waren er cursisten die het samenzijn met elkaar, met hun schildersezel en met het model niet konden missen, en dan maar boven het volkshuis hun eigen ding begonnen te doen. Tot Clement Vlassenroot daar een curieus sausje overgoot en daar een beetje structuur trachtte in aan te brengen. Toen sloot het volkshuis zijn deuren en in 2001 verhuisde het atelier naar de huidige locatie op de zolder van de Vrije Basisschool!

Dames en heren, Guy Smet, Dendermonde 1954

De dichter André Du Bouchet (Frankrijk 1924) beweerde dat hij niet de indruk had gedichten te schrijven, maar dat hij eerder aantekeningen maakte tijdens zijn lange wandelingen. De verwantschap met diezelfde gedachtegang is eigen aan  de dichter en hij hanteert ongeveer dezelfde werkwijze om zijn ideeën en indrukken te veruitwendigen bij het aanschouwen van de zogenaamde werkelijkheid. Of nog, gebeurtenissen hebben een beetje tijd nodig om in woorden te veranderen, alsof hun betekenis en zelfs hun vorm, een lange innerlijke weg moeten gaan voor er samenhang ontstaat. Of om het met Van ostayen te zeggen: “Ik wil naakt zijn en opnieuw beginnen”, telkens opnieuw! Iets verderop wordt het vrouwenlichaam tot de essentie herleid. De schilder giet zijn lijnfiguren uit over een getegelde constructie. En in een laatste tafereel schildert Guy Smet een vrouw met opgetrokken knie als enige houvast. 

Timo Almgren, Lokeren

Zwart wit en vele soorten grijs een amalgaam van gesmolten materie alsof het een stad betrof op een ochtend na vele bombardementen of beschietingen, waarvan stukken van voorbije structuren in een totaal onzinnig patroon weer zin trachten te verschaffen en weer een soort eenheid trachten te vormen een soort van orde in een algehele chaos, waarin toch nog een stuk rechtlijnigheid vervat zit. Of nog, een soortement langpotige dieren alsof we te maken krijgen met gemuteerde vormen uit het post Fukoshimo tijdperk. Overwegend grijs, groen, grauw waarin een element zwart dreigend die kleine kosmos tracht te verslaan of onderuit te halen. Rood, wit, bruin, zwart: een geordende chaos, een wanordelijk bed van kleuren die enkel accent krijgen door de aanwezigheid van telkens de andere kleur. Het noodlot van de synergie van het samengaan of, indien dat niet het geval is, van het ontbreken.

Peter Reyns, Dendermonde

Naakte torso, het vrouwenlichaam als getekende muze, de realiteit die er geen is, maar waar een ontzettende kracht vanuit gaat, met name: de scheppende kracht van het geschapene! Twee beelden brons metalen beelden op houten voetstuk. Vrouwenfiguren of hoe de metamorfose zich voltrekt vanuit de beperking van de grondstof. Vrouwenfiguur met lange benen; naar welk model of hoe glijden wij af, of versnellen wij de evolutie in dit bepalen?

De denkende vrouw op de trap die haar naaktheid verbergt met veel te weinig armslag en haar gezicht met al haar haren. Vrouw in omgeving van grijs-geel-groen zichzelf omarmend met al de kracht die haar nog rest, haar gezicht bedekt met haar dekmantel van haar, of is het haar denkmantel?; want als camouflage voor het denken, kan dat tellen.

Rik Schelkens, Lebbeke

“De kunstenaar Rik Schelkens is dan ook niet om het even wie. De uitstraling van zijn werken laat werkelijk niemand ongemoeid, wie in contact komt met zijn werk wordt meteen opgenomen in de hogere sferen van de muze van het kunstenaarschap.” Einde citaat van mijn hand zo’n vier jaar geleden. De kunst van Rik Schelkens is heel moeilijk onder woorden te brengen omdat die kunst afglijdt – in de positieve betekenis van het woord, zo die al bestaat -  afglijdt dus, naar vervaging, ontgrenzing, naar het opgaan in het naburige, naar het flexibele, naar het nirwana.

Of nog dat schilderij met eenaantal mannen en een enkel vrouw, waar ogenschijnlijk elk zijn ding doet, los van elkaar en schijnbaar zonder enig verband. En toch zijn die figuren klaarblijkelijk met elkaar verbonden, al was het maar door het naturalisme in hun blik, ze zouden zo uit de romans “Germinal” of “Nana” van Emile Zola geschopt kunnen zijn.

Dan zijn er de typische taferelen, waarin iedereen of alles deel uitmaakt van een of ander menselijk lichaam, dat in al zijn mogelijke deformaties weergegeven wordt, een omgeving waar lichamen deel uitmaken van hun eigen entourage en waar die omgeving op haar beurt opgaat in die lichamelijkheid; we zien zo iemand naakt in een fles, allegorischer kan niet! Dan is er een huiselijk tafereel waar iemand (Lieve) een koffiemolen tekent en daar niet gelukkig mee is. (sic.)  Dan is er een vooraanzicht en een achteraanzicht van telkens een naakte vrouw, die permeke-achtig een beetje de oervorm van de moedergodin trachten na te bootsen en in hun pose de muze ervan  proberen op het spoor te komen, of in elk geval pogen te benaderen. 

Jos Vanhenden, Lebbeke

De zuivere abstractie ten overstaan van wat vroeger werd verwezenlijkt in figuratieve stijl zal menigeen de wenkbrauwen laten fronsen.

Misschien is dit een logisch gevolg van het feit dat het ene uit het andere voortvloeit. Wat weten we over de diepliggende beweegreden, die inhoudelijke en beeldende veranderingen laten ontstaan ?

De dingen zijn voortdurend in beweging en evolueren van een lager naar een hoger niveau maar niet zomaar spontaan of vanzelfsprekend. Een hefboom is noodzakelijk. In hoever is de kunstenaar participant en  bediener in deze beweeglijkheid van de verandering ?

Schilderen moet in al zijn onderdelen zoveel mogelijk een uitdaging blijven. Hoe anarchistisch is het niet de traditionele orde zowel inhoudelijk als vormelijk op de helling te plaatsen. In deze pijnlijke zelfexploratie, komen beleven en creëren gelijktijdig tot ontwikkeling. Een abstract schilderij stelt vragen, en dringt tijdens het proces van het schilderen antwoorden op. Naarmate het schilderij vordert dringt het zijn eigen wil en wetten op. Het is telkens een beetje sterven en opnieuw geboren worden. In de abstractie wordt de schilderkunst op een ondubbelzinnige manier een kwestie van mentaal overleven, een kwestie van leven of dood. Zo definieert Jos Vanhenden zelf zijn evolutie.

Abstracte werken met de diepgaande boodschap: “Hoe ligt/licht de gelaagdheid?” En is ligt daar met een “g” of met “ch”? De triptiek van rood met blauw en groen en wit en geel en grijs, een mens zou denken dat het verkiezingen zijn! Maar hoe denken de kleuren? En in welk verband? En hoe verhoudt hun denken zich tot de realiteit en hoe oefent het denken invloed uit op de kleur of vice versa. Waarom heeft het middenluik geen wit in de overgang van links naar rechts, of is het een triptiek die je op de Arabische manier moet lezen, van rechts naar links?

Wat we nog meer willen, is alles eens rustig bekijken, wat uitleg kunnen vragen aan de kunstenaars, hier aanwezig en het glas heffen op een geslaagde tentoonstelling, proficiat aan de het kunstenaarscollectief voor dit prachtig evenement.

Dirk De Cock,

Schepen van cultuur

28 september 2012

Mijnheer de Bestendig Afgevaardigde van cultuur, mevrouw de Bestendig Afgevaardigde van sport, mijnheer de burgemeester, mijnheer de volksvertegenwoordiger, geachte provincieraadsleden, Geachte leden van het Rijksarchief Gent, geachte restaurateurs, collega’s uit het college, de gemeenteraad en de O.C.M.W.-raad, beste voorzitter en bestuursleden van de GRC, beste  mensen begaan met erfgoed, beste mensen begaan met fotografie, dames en heren,  beste vrienden,

Mij werd gevraagd om het even te hebben over de zorg voor het erfgoed in Lebbeke.  Vandaag is een heugelijke dag, want op vlak van erfgoed worden twee parels aan het patrimonium van de gemeente, afkomstig van Wieze, in gerestaureerde vorm teruggebracht. We hebben ze nu ook voorzien van een passend frame en ze zijn beschermd door UV- werend glas, vandaar dat het een speciale dag betreft vandaag . De aloude gerestaureerde figuratieve kaarten van Wieze en van Wieze kapittel uit het jaar 1766 van de hand van Jan Baptist Peelman en van 1775 van de hand Jan Baptist Segers, twee cartografen met staat van dienst komen hun plaats binnen het patrimonium terug opeisen. Ze hebben een eerbiedwaardige ouderdom van respectief 256 en 237 jaar. Dames en heren, ik heb dat eens even uitgerekend, de genealogen onder u mogen negen generaties teruggaan om bij die voorouders aan te belanden die deze kaarten in hun nieuwe vorm hebben gezien. Vandaag kunnen wij een sprankel van die frisheid van toen opnieuw ter kennis nemen, dank zij het kundige en kunstige werk van de restaurateurs.

 Voor dit publiek, dames en heren, is het een open deur instampen dat erfgoed de nodige zorg behoeft, er is de geslaagde restauratie van de gebouwen, de twee monumentale kerken van Lebbeke  en Wieze, waar de gemeente alsook de provincie meer dan een duit in het zakje deden,ze stonden samen in voor 40% van de kosten. En u weet het beter dan wij, mijnheer de deputé, een bestuur heeft altijd te maken  met het conflict betreffende het  toekennen van de prioriteit van de te besteden geldmiddelen en omdat we weet hebben van de moeilijkheidsgraad daarvan zijn we als gemeentebestuur het provinciebestuur in hoge mate dankbaar. Mijnheer de deputé, om het met een adhortatieve bepaling te zeggen: laat ons dan al eens overkomen als lastige klanten, wij kunnen en willen onze dankbaarheid nadien met des te meer  bravoure te berde brengen.

Samen met  het Land- en Kaartboek van Lebbeke en samen met de restauratie van de figuratieve kaart van Lebbeke vormen de gerestaureerde kaarten van Wieze een ontzettend mooi geschenk aan onze gemeente, aan de erfgoedverenigingen en aan elke burger afzonderlijk, die begaan is met de geschiedenis van zijn dorp. De uitleg over deze cartografische bronnen zal u zeker, met de bezieling, eigen aan hem, door deputé Dauwe in geuren en kleuren worden gebracht. De bezittingen van de kerk, van de privé-personen werden in kaart gebracht, maar naast het optekenen van de eigendommen waren figuratieve kaarten ook ontzettend belangrijk voor het innen van belastingen, het kadaster, voor de juiste ligging van de grenzen, de wegen en de waterlopen, vandaar dat de militairen er ook al heel gauw interesse voor toonden. En we zitten in de laatste fase van de Oostenrijkse periode, maar toch nog onder Maria Theresia, want die heeft geregeerd van 1740 tot 1780.

Als je de kaarten eens bekijkt is er natuurlijk veel veranderd ten opzichte van vandaag, maar de algemene lijnen zijn nog heel goed herkenbaar, ik ben er zeker van mijnheer de burgemeester dat iedereen wel een of ander herkenningspunt vindt, om van daaruit voor de rest van de kaart de toestand van toen te kunnen vergelijken met de situatie van nu!

Zijn we nu goed bezig met erfgoed in de gemeente? Ja, want we verleggen stenen in het landschap van het erfgoed, soms ook letterlijk, denk maar aan restauratie van de kapel van de H. Anna ten drieën in de Kruisveldbaan. Daar hebben we zelfs een oorkonde voor gekregen. Alles opnoemen, zou ons te ver leiden, maar denk toch ook aan de restauratie van de grenspaal tussen Oost-Vlaanderen en Brabant, die dateert uit de Hollandse periode. Denk maar aan het opschonen van de oorlogsmonumenten, waar we mee bezig zijn. Het lijkenhuisje op het kerkhof van Wieze dat volledig opnieuw ingevoegd zal worden. Tal van kleine ingrepen, zoals het bewaren van de roepsteen van Wieze, dank zij de alarmklok van Rik Vermeir, het vervangen van de Vrijheidsboom in Lebbeke en de kunstwerken uit het oude hout! Onze inspanningen voor De Pastorij van Wieze, het Oud Gemeentehuis van Denderbelle, het buurthuis de Brouwerij in Denderbelle; de vele stappen die we al ondernamen in het dossier van het Oud-Gemeentehuis in Wieze , maar die zijn inderdaad nog niet zichtbaar. Het samenwerken met de cel erfgoed en in die cel de erfgoedverenigingen resulteert in het zetten van steeds nieuwe stappen en stapjes, soms met mondjesmaat soms met grotere stappen, zoals vandaag, maar het gebeurt. Maar ook het immaterieel erfgoed van een dorp als Wieze zullen we magistraal in de kijker zetten met een volksvermaak als kaatsen op zift. In een van de volgende edities van Zone C zal daar een heel artikel aan gewijd worden, samen met het nodige fotomateriaal.

Dames en heren, het in de wacht slepen van een – door de Vlaamse regering goedgekeurde – erfgoedconvenant is voorzeker geen klein bier. Daar is heel wat werk aan voorafgegaan en ons dossier was ijzersterk.  Wij hebben daar vanuit Lebbeke ontzettend hard aan de kar getrokken., want we wisten dat er slechts een per jaar wordt goedgekeurd, op voorwaarde dat het dossier voldoende sterk is. Ook hier hebben we veel aan de input van onze heemkringen te danken. Ook voor de herdenking in 2014 van de Grote Oorlog in het Kader van het Europees jaar voor Vrede en Verzoening is al heel wat voorbereid. Immers de gebeurtenissen van 1914 toen de barbarij als een vloedgolf over ons land en onze dorpen heen rolde hebben zo’n diepgaande indruk nagelaten in het collectief geheugen van onze bevolking, dat een herdenking zeker op zijn plaats is.

Dames en heren, ik wil u niet langer ophouden, ik zou zeggen, zet u schrap voor de volgende sprekers, want zij zijn allen erg  ervaringsdeskundig inzake het brede veld van de heemkunde.

Dirk De Cock,

Schepen van cultuur,

 23 september 2012.

Mijnheer de burgemeester, collega’s uit het schepencollege, de gemeenteraad, beste mensen van de Exxen, beste familieleden, dames en heren, beste Francine,

Vandaag is een heuglijke dag, wat begon door toedoen van de Exxen als een eerder ludiek initiatief om het gemeentebestuur erop te wijzen dat er zoiets als genderdenken bestaat met betrekking tot het aanduiden van lieden die in aanmerking kunnen komen voor de eretitel van ereburger? Dat ludiek initiatief, dames en heren,  is uitgegroeid tot een gedragen manifestatie waarbij tal van deelnemers in een vrije verkiezing konden aanduiden naar wie van de onderscheiden geselecteerde dames hun voorkeur uitging. Niet dat over de verdienste van de overige dames enigszins geringschattend moet gecommuniceerd worden,  toch blijft een winnaar een winnaar. Maar toch is winnaar hier misschien eerder op te vatten als wat men in de Klassieke Oudheid aanduidde als : “eerste onder de gelijken, als primus inter paris”.

Een leven als dat van Francine, en het is waar, de kranten hebben erover bericht, lijkt in eerste instantie op de vele levens van moeders van die generatie, die het offer brachten van hun jeugd op het altaar van de opvoeding van hun kinderen, op het altaar van het behouden van de harmonie binnen hun gezin.

Tal van offers zijn ongemerkt voorbijgegaan, de meeste werden in stilte gebracht voor echtgenoot en kroost en het was zaak dat daar niet over gesproken werd; het was met name toen de vanzelfsprekendheid zelve.

Francine Jacops (83) kwam als winnares uit de bus. Zij is niet alleen de stammoeder van een gezin van vijf jongens, één meisje, achttien kleinkinderen en twaalf achterkleinkinderen, maar ze is/was daarnaast bijzonder actief in het sociale leven van de wijk Minnestraat, onder andere in de schoot van KAV, later bij Ziekenzorg en de gepensioneerdenbond. 'Francine staat symbool voor de vele vrouwen voor wie zowel de emancipatie als de democratisering van het onderwijs te laat kwamen', Maar toch demonstreerde ze tal van talenten - opvoeden, organiseren, relativeren, coachen, managen en multitasken - maar die raakten ondergesneeuwd door al wat ze te doen had voor man, kinderen, familie en parochie.' Zo staat het in een krantenartikel van 12 april laatstleden. We kunnen het niet beter formuleren. De maatschappij van toen was er een van stilzwijgende inzet, van doe wel en zie niet om. Men panikeerde ook niet zo vlug als vandaag, een van de bestsellers was: “Zou men armoe lijden om een mondje meer? “ ik zie en hoor het Frans zaliger nog zingen met de aders van inspanning op zijn gezicht. De volgende regel was zo mogelijk in een nog hogere tonaliteit, maar hij zou zich niet gegeven hebben; de inhoud luidde immers: “Vrouw en kind te schragen op mijn stoere jeugd”; maar het gebeurde veeleer vice versa: de moeder was de spilfiguur in het huisgezin en dus de dragende en schragende persoon.

Er waren tal van genomineerden: Mit De Decker, Francine Jacops en Maria Van Nuffel uit de Minnestrat, Annie Baeten, Orpha De Ridder en Gilberte Veireman uit het centrum, Amelie De Weerdt, Monique Esselens en Delphine Van Gucht uit Heizijde, Julienne Van Hove uit Wieze en Ivonna De Wolf uit Denderbelle',

En de winnaar is: Francine Jacops. En wat zegt Francine:'Ik ben blij met de voordracht, wat ik de voorbije decennia deed, sprak eigenlijk vanzelf. Vrouwen als ik waren er meer.' En in die eenvoud dames en heren wil ik dankend besluiten en in onze dank betrekken, de Exxen en de familie Jacops-Verhulst, en voor deze keer plaatsen we Jacops vooraan. Ik dank u.

Dirk De Cock,

Schepen van Cultuur.

Lebbeke, 11 augustus 2012.

Mijnheer de burgemeester, mijnheer de volksvertegenwoordiger, collega’s uit het schepencollege, de gemeenteraad en de OCMW-raad, mevrouw het provincieraadslid, mijnheer de voorzitter en de ondervoorzitter van de GRC, mijnheer de voorzitter en leden van de Cel Beeldende Kunsten, beste kunstminnende mensen, dames en heren,

In een brochure vond ik het volgende:

Geert De Geyter, gepensioneerd leraar wetenschappelijk tekenen en plastische opvoeding en woonachtig te Denderbelle, is een abstract en modern kunstenaar. In zijn werken gebruikt hij kleine accentverschuivingen in een eigen herkenbare stijl, waarin geometrische figuren uit zijn beroep

als leraar wetenschappelijk tekenen geregeld om de hoek komen kijken. In zijn eigen stijl versmelt hij elementen van de abstracte stijl, van het symbolisme en het surrealisme, om vervolgens met kleuren te gaan experimenteren. Af en toe springt een kleur meedogenloos op de kijker af. Welgevormde rode lippen, foutloze ogen, insecten en vegetatie geven reliëf aan een ijle ruimte van kleurschakeringen en lijnen.

Alles wat de mens intrigeert, boeit en fascineert spreekt ook hem aan als kunstenaar: “Ik vind het belangrijk dat ik kan tonen dat ik ‘métier’ in huis heb”,  zegt de kunstenaar. Geert De Geyter huldigt immers nog steeds het principe dat de kunstenaar een vakman is, wat hem niet belet op een moderne manier te schilderen qua thematiek en iconografie. “Ik schilder op mijn manier en laat kritiek en modetrends aan mij voorbijgaan als lege treinen”  dat is zowat zijn adagio.

Graag voeg ik er ook nog aan toe:

Denderbellebroek: Impressionistische landelijke taferelen, herkauwende koe, in de groene beemden van Bellebroek. De kleurvolumes stormen op je af. Dit is een beeld met bomen, een waterpartij en alle kleuren gras tussen geel en gifgroen, maar ik ben dat vleugje bruin-rood vergeten of is het rood-bruin? Wie zal het zeggen? En de waterspiegeling heeft de kleur van de koe. En het is late lente of vroege zomer, want het groen is erg intens en geeft onrechtstreeks heel veel licht weer! En aan het stukje horizon, daar waar geen bomen staan, raakt de lucht de weide, worden beide in de einder één in hun scheiding! Het betreft een heel vroeg werk, dat de kunstenaar al talloze keren had kunnen verkopen, maar zo’n werk verkoop je niet, dat is de ziel van je jeugd, die hou je bij. Die herinnert je aan wie je was, in de Chiro, op het College en in het regentaat. Dat is als de genetica van de landrassen waarmee je de latere kunstrassen mee tot leven wekt.

Naar een onbekende omhelzing: Wie was het eerst? Het ei of de levensvorm van waaruit het voortkwam? De kunstenaar geeft ons een inkijk in het ei, terwijl men van binnen in het ei een uitkijk heeft op de wereld. Het is alsof de kunstenaar  de filosofische vraag van daarnet weerkaatst op het publiek. Geeft de kunstenaar ons inkijk in het ei, of geeft hij juist uitkijk op de wereld aan wie zich in het ei zich bevinden? Een microwereld of een macrowereld? Zoveel vragen!? Vormen wij een deel van de uitkijk en worden we begluurd?

De eerste lente: Een bloedende traan en een gele bloem in een ruit (trouwens een door de kunstenaar geprefereerde voorstellingsvorm!)

De bloem staat als het ware geschilderd tussen gelijnd muziekpapier, in welk gedicht van Hugo Claus staat ook alweer die versregel? En de bloem die met haar meeldraden die ogenschijnlijke notenbalk schijnt te raken. Klaarblijkelijk wekt dit een macabere vertedering op bij de vrouw, in deze vruchtbare constellatie menstrueert zij via het oog! En de lippen vormen zoveel stamper, dat de meeldraden der bloem op de notenbalk hun vruchtbaarheidslied laten trillen. Wie krijgt van zoveel voorjaarspathos geen veeg uit de pan van het kunstenaarslibido!?

Liefde: Het symbool van de lippen verwerkt in hogere wiskunde; het geruite papier wordt doorvlinderd en een touw verbindt het vlindergevoel met de vrouw via een wiskundige pijl! Waar is Amor? De god die de pijl van het verbinden en van de verbintenis afschoot? Wellicht nam hij ergens de wiskundige gedaante van een onooglijke punt aan. De pijl deelt de vlinder en dus ook het vlindergevoel in twee. Is het niet de beste van alle mogelijkheden om een vlindergevoel te delen om verbondenheid uit te drukken? Het thema van het oog en de vlinder met de bloedrode lippen komt meermaals aan bod in het werk van Geert de Geyter.

De laatste zuurstof: Een oog in visvorm, komt niet alle leven uit het water? En hoe is het oog ontstaan? Uit lichtgevoelige cellen, die door eeuwen evolutie tot een oog zijn geworden waarvan enkel de pulpil van het mensenoog en het vissenoog door de schilder  nog identiek wordt voorgesteld, al de rest is onderhevig aan de genetische wijziging van millennia. Maar het menselijke oog heeft op zich ook die visvorm en zit het niet vervat in de laatste luchtbellen van die vis of zijn het spreekballons als in een stripalbum? En zo ja, wat staat er dan geschreven? Staat er niet geschreven dat het slecht gaat met de aarde en met het milieu, Is het niet de vis van het begin, van de oorsprong die ons doet nadenken over het verdwijnen van de soorten? Is een evolutie niet onomkeerbaar voorbij wanneer van een soort nog slechts één exemplaar overblijft om dan uiteindelijk in eenzaamheid te sterven als “lonsome George”, de laatste schildpad van zijn soort op de Galapagos eilanden.

De eerste warmte: En deze irreële wereld, waar een bergmassief een deel van de zon aan het oog onttrekt. En waar tussen de stralen van de zon een spinnenweb hangt met de spin erin, overweldigd door een veel te grote vangst. De andere helft van het schilderij wordt ingenomen door een ernstig kwart van een gezicht, dat het sneeuwgletsjergrijs van het massief overdraagt op het gezicht en geheel in contrast staat met het geel en het roodgele van de zon. En waar de top van de berg het heelal schijnt te raken daar gebeuren kosmische zaken. Daar glijdt natuur op een onnavolgbare manier over in cultuur. Dat is de handtekening van Geert de Geyter.

De laatste vis: De laatste vangst: Een waarschuwing: het net van de overbevissing hangt als achteloos omheen de laatste vis; is het ons toegestaan om roofbouw te plegen op de oceaan? Tienduizend jaar geleden daagde het bij onze voorouders dat we niet konden blijven leven van jacht alleen en zo ontstond de landbouw. Kunnen we mateloos blijven jagen in de oceanen en zeeën van deze wereld? Moeten we niet stilaan, nee, niet stilaan maar spoorslags gaan voor andere oplossingen. En de ogen die als pars pro toto voor de gehele mens staan en angst doordrongen tot deze conclusie komen. Immers wanneer het ecosysteem van de zee blijvend is verstoord, dan heeft dat repercussie op de algehele kringloop van het aardse leven!

De eerste lente:  het prille groen met de zomer toch al in ’t verschiet door het zich aankondigende geel van een bloeiende bloem en een oog dat zacht afwacht en toch vol vragend verlangen de dingen naar zich toe laat glijden met iets van weemoed voor het voorbije en boordevol hunkering naar wat komen gaat. Hier geen kevers die bedreigen, maar de horizontale vrouwelijke lijnen die de verticale mannelijke lijnen lijken op te slorpen in de harmonie van een wordend koppel.

Het laatste woord: Een o-zo-mooi-gezicht, van waaruit de aders als laatste woorden lijken weggevlucht naar de zijkant van het ruiten paneel. De rode aders die de groene woorden wegduwen naar de uitwaarden die aanvankelijk bevolkt leken met natuurlijke taferelen van grassen en klavers drie en vier. Zit er in de komende stilte toch nog enig geluk verscholen, of zijn de spinnenwebben er om de laatste vluchtige woorden af te vangen en staat de rode kever met gifgroen middenstuk als scheidsrechter tussen de visuele wereld en de wereld van het woord en vormen de intens rode lippen juist geen contrast met die omgeving of zijn zij eerder medeplichtig aan het keverdenken? Of betreft het hier toch een ander rood?!

Dat en de andere werken hier aanwezig dames en heren heeft mij een beetje beziggehouden en ik heb getracht even een voorzet te geven bij het aanschouwen van deze heel geslaagde tentoonstelling. Proficiat Geert De Geyter en echtgenote Marie-Jeanne Van Hove. Dank aan de cel Beeldende Kunsten aan Willy Van Ransbeeck, de voorzitter, aan Frans Lefever en Raymond Heremans en aan secretaris Ann Cami. Ook dank aan de cultuurdienst, aan Wendy Van den Abeele, Elien De Roo en Nathalie Van Belle voor de ontvangst en de bediening.

De andere schilderijen hebben in mijn geest, net als kevers in wording, nog een incubatieperode nodig.

Dirk De Cock, Schepen van Cultuur.

Lebbeke, 10 augustus 2012.

Ik heb fundamenteel iets tegen die term, "De Groote Oorlog", omdat groot meer dan een betekenis heeft, en omdat een oorlog NOOIT groot(s) kan zijn. Een oorlog is altijd smerig, vuil, gaat gepaard met ontmenselijking en gaat steeds ten koste van de gewone mensen.

Maar, van twee zaken één, de herdenking van de “Grote Oorlog” is gepland voor de augustus- en septemberdagen van 2014. De gemeente Lebbeke is onder impuls van de schepen van cultuur en toerisme, Dirk De Cock, ingestapt in een project van “Toerisme Scheldeland” met betrekking tot de herdenking van die oorlog. “Toerisme Scheldeland” doet dat onder de auspiciën van “Toerisme Vlaanderen”, dat op zijn beurt werd uitgenodigd door de Europese Unie om van 2014 een Europees Vredesjaar te maken.

De heemkringen van Lebbeke, Denderbelle en Wieze hebben op uitnodiging van de schepen van cultuur de locaties bepaald waar calamiteiten hebben plaatsgevonden in de septembermaand van 1914. Die inventaris per gemeente is samengebracht bij “Toerisme Scheldeland” alwaar men bezig is met de opmaak van fiets- en wandelroutes die een aantal van deze plaatsen zullen aandoen. Op de geselecteerde plaatsen komt dan overal in hetzelfde straatmeubilair de uitleg te staan, wat er op die plaats gebeurde in september 1914. Waar mogelijk komt er een zitbank en op bepaalde plaatsen zal de gemeente een bijkomende groenvoorziening inrichten.

Ook de locatie van de Veldekens staat opgenomen in de inventaris van de heemkring Lebbeke en is doorgespeeld aan “Toerisme Scheldeland”. Het is dan ook ongepast om voor die plek een andere aanpak te vragen. Het lijkt ons verstandiger om de globale situatie van toen, waarin het voorval in de Veldekens een belangrijk deel zal zijn, onder de aandacht te brengen.

Dit alles en het bedrag dat ervoor nodig is staat genoteerd in de notulen van het College van Burgemeester en Schepenen en wel geruime tijd vóór het voorstel voor een Vredesbos in de Veldekens in de gemeenteraad door de N-VA werd geformuleerd. Het is nogal makkelijk om eerst de notulen te lezen en dan een fragment ervan als punt op de agenda van de gemeenteraad te brengen.

Het komt mij voor dat hier een  dubbele agenda voorligt, met name om het RUP Gurstenveld te doorkruisen. Een RUP waarin nota bene een gedenksite voor bovengenoemd voorval is voorzien.

Dat de vereniging VOS (=Vlaamse Oud-Strijders) hier wil tussenkomen en gewoon een partijpolitiek standpunt inneemt (omdat een zogezegd een goede vriend dat vraagt), en zonder zich eerst te informeren bij het gemeentebestuur van Lebbeke, zegt veel over hoe men vandaag bij VOS ogenschijnlijk de “Godsvrede” van het IJzertestament gewoon aan zijn laars lapt. Het schepencollege zal dan ook de brief van VOS aan haar gericht, in die zin beantwoorden. De schepen van cultuur die zelf jarenlang lid is van die vereniging zal in een brief hierover zijn standpunt te kennen geven.

Dirk De Cock

Schepen van cultuur en toerisme,

26 juli 2012.

Perstekst:

Schenking schilderij aan de gemeente Lebbeke door kunstschilder/ereburger Tuur De Rijbel.

“Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan”, moet iemand wel gedacht hebben toen hij kunstschilder/ereburger Tuur De Rijbel voor zijn electorale kar spande. Onder het mom wat inlichtingen te willen inwinnen omtrent de vreselijke oorlogsgebeurtenissen te Lebbeke op 4 september 1914 aan de “Kazeirekes”, waar 14 jonge mannen door de Duitse aanvaller brutaal werden afgeslacht en waarbij drie ooms van ereburger Tuur De Rijbel om het leven kwamen, haalde men  - 98 jaar na de feiten - de 84-jarige Tuur De Rijbel naar de vermoedelijke plaats van het onheil, zogezegd om zijn versie van de feiten te vernemen en informatie te verzamelen.

Groot was zijn verbazing, toe hij ineens op de foto moest met mensen van wie hij er een aantal zelfs nog nooit had ontmoet. Nog groter zijn ergernis toen hij nadien  krantenartikels zag verschijnen, waarvan de inhoud niet met hem was afgetoetst. Een krant  voerde hem zelfs op “als peter van een nog op te richten monument” en dat alles was georkestreerd door diezelfde partij. 

Tuur De Rijbel: “Ik heb hier nachten van wakker gelegen, en toen heb ik een aantal mensen opgebeld om uit die onverkwikkelijke situatie te geraken. Ik ben een overtuigde Vlaming, daar gaat het niet om, maar ik voel mij misbruikt, want ik heb nooit aan partijpolitiek gedaan. Ik had en ik heb vrienden bij alle politieke geledingen en dat moet zo blijven. Ik ben een kunstenaar en ik wil via die kunst een boodschap van schoonheid brengen, laag gekonkelfoes en misbruik van vertrouwen horen daar niet bij. Ik heb op mijn leeftijd geen nood aan gemanipuleer. Daarom heb ik besloten om een kunstwerk aan de gemeente Lebbeke te schenken als symbolisch gebaar en om uiting te geven aan mijn opvatting dat ik de ereburger wil zijn van elke inwoner van Lebbeke, Wieze en Denderbelle.  

Hiertoe heb ik de Schepen van Cultuur, de heer Dirk De Cock en de voorzitter van de Gemeentelijke Raad voor Cultuurbeleid, de heer Isidoor Colson gevraagd om mij een bezoek te brengen. Tijdens dat bezoek heb ik te kennen gegeven dat ik tegenover het gemeentebestuur van Lebbeke mijn erkentelijkheid wil uitdrukken omwille van het feit dat ik ereburger van de gemeente ben kunnen worden en heb ik tevens beklemtoond dat ik als politiek neutrale Vlaming mijn kunstenaarschap wil beleven in minzaamheid met iedereen, maar zonder dat ik mij schatplichtig hoef te voelen aan een enkele partij.”

Intussen heeft de Gemeentelijke raad voor Cultuurbeleid een unaniem advies gegeven aan het College van Burgemeester en Schepenen en aan de Gemeenteraad om dat schilderij als schenking te aanvaarden. Het aanvaarden van de schenking zal dan ook op de agenda van de gemeenteraad staan.

Dirk De Cock.

Schepen van Cultuur.

Donderdag,  21 juni 2012.

Dames en heren,

De “Werdegang”, het ontstaan van het concept  van deze wegwijzer tot de ultieme verwezenlijking ervan heeft heel wat voeten in de aarde gehad. In de schoot van de Oudheidkundige Kring, HH. Salvator, meer bepaald bij monde van de vorige betreurde voorzitter Gilbert De Wolf ontstond de idee om de belangrijke plaatsen van Wieze via een centrale wegwijzer op een eerder toeristische manier “den volke kond te doen”.

Er werden een aantal denksporen bewandeld en net toen de diensten van de gemeente ongeveer wisten, welke richting de heemkring uit wilde, besloot men om het geweer van schouder te wisselen en het heft in eigen handen te nemen, zoals dat doorgaans heet. Herman De Wolf zou zijn deskundig ambachtsmanschap en vakmanschap als meubelmaker ter beschikking stellen van de oudheidkundige Kring om tot de realisatie van die stilaan met hoge verwachtingen omgeven wegwijzer te komen.

Naar aanleiding van gedichtendag las ik bij het begin van de gemeenteraadszitting van vorige donderdag (26 januari 2012) volgend gedicht van mijn hand voor:

 En 41 mogelijkheden…

Hang de vlaggen nu halfstok,

of beter: breek de vlaggenstok

boven het tracé van de weg als ultiem protest,

en dicht de weg, weg;

weg uit het broek; wat Lucebert wist:

“Alles van waarde is weerloos.”

Wis de strepen en de lijnen,

maak vliegers van de kaarten,

en liederen van je protest;

vorm je eigen Tahrirplein aan de Dender

en wijk niet meer!

Zeg aan, - hen de wacht!

En vecht met meikevers en vuursalamanders,

want enkel kunstenaars en dichters

hebben nu nog het vermogen

om oeverloos het tij te keren.

En stalk per kerende de planners

met uw anarchistisch lied.

Laat het broek vollopen

als ultiem verweer tegen belastend beton,

want water breekt rotsen – op den duur –

en bruggen en wegen en beton.


Dirk De Cock,

Lebbeke, 26 januari 2012.

Stop gewoonweg met het recruteren van ministers uit het bedrijfsleven of uit andere werelden. Duid doorgewinterde politici aan voor de hoogste ambten, zelfs met al hun politieke ervaring is het nog moeilijk genoeg om staande te blijven. Politiek is echt wel een ernstig en zwaar beroep. Schoenmaker blijf bij je leest!

Dirk De Cock.

De besturen van De Ploeg en van sp.a hebben reeds enkele bijeenkomsten achter de rug met het oog op de voorbereiding van de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2012. In het steeds maar rechtser wordend Vlaanderen gaat onze bezorgdheid uit naar de bundeling van progressieve krachten. Er moet immers een krachtige dam opgeworpen worden tegen toenemend egoïsme en asociaal of antisociaal gedrag. De mandatarissen en de besturen van beide politieke families zijn tevreden met de samenwerking zoals die de voorbije vijf jaar op gemeentelijk vlak plaats vond. Er is heel veel gerealiseerd, op cultureel vlak geven de Biekorf en de bibliotheek de nodige uitstraling aan Lebbeke. Alle generaties vinden hun gading in deze symbolen van culturele ontvoogding. In het licht van de komende vergrijzing betreft het hier  beleidsdaden die nog generaties lang op de juiste manier hun vruchten zullen afwerpen. Het is dan ook van onschatbare waarde dat we hierin geïnvesteerd hebben.  Op het vlak van jeugdwerking en met betrekking tot het lokaal  sociaal beleid scoren we de laatste jaren ver boven de middelmaat. Onze inwoners voelen aan den lijve de grotere betrokkenheid met de uitgewerkte projecten. PARTICIPATIE is voor ons geen ijdel woord, wij schrijven het woord met hoofdletters. De gemeente heeft de voorbije jaren een reuzensprong vooruit gemaakt en heel veel van die vooruitgang is aan onze inbreng te danken.  De goede samenwerking met de coalitiepartner is daar niet vreemd aan. Goede afspraken maken goede vrienden. De laatste kwarteeuw van vorige eeuw was onze huidige coalitiepartner gelinkt aan een andere partij en die twee partijen hielden elkaar in een dodelijke wurggreep van immobilisme ten nadele van de Lebbeekse bevolking. De huidige mandatarissen van sp.a en De Ploeg hebben dat neerwaartse mechanisme ontkracht,  omgedraaid en laten evolueren naar een elkaar verrijkende samenwerking, want waar in een bestuursploeg teamspirit heerst, werpt dat zijn vruchten af ten voordele van de bevolking. Dat resulteerde onder meer in de realisatie van het buurthuis Denderbelle, de verfraaiingwerken in de Pastorij van Wieze, de renovatie van de kerken van Lebbeke en Wieze, de aanleg van de dorpskernen van de Minnestraat en Heizijde.

Wie progressief denkt, is niet bang van vernieuwing en verandering. Wie progressief denkt, is begaan met de problemen in de wijk, in de deelgemeente, maar ook begaan met het lot van mensen als gevolg van ongelukken of natuurrampen hier en elders in de wereld.  De wereld is een dorp en wij doen daar vanuit onze visie op ontwikkelingssamenwerking een serieuze duit in het zakje. Solidariteit komt voor ons in de plaats van egoïsme; klimaatverandering, overstromingen, verstikkende mobiliteit, het zijn aspecten die ook op microniveau tot bestuursdaden moeten kunnen leiden, daarom doen wij ook een oproep aan mensen van Groen! of van groene signatuur om toe te treden tot onze lijst met open karakter. Wij laten dus de deur open voor samenwerking met progressieve individuen en groepen met respect voor ieders eigenheid. We doen tevens een oproep voor opmerkingen, ideeën en voorstellen die inspiratie kunnen zijn voor de opmaak van ons programma. Wil a.u.b. problemen aankaarten, we luisteren naar u, zeg het ons. Ook jonge mensen kunnen op onze lijst hun steentje bijdragen en in ons programma hun ideeën spuien. Wanneer wij er op die manier in slagen om ervaring te koppelen aan jeugdig dynamisme, dan zijn we op weg naar de symbiose die nodig is, om wat goed is te behouden en om wat aan verandering toe is, te wijzigen. Daarvoor is daadkracht en visie nodig en het bewaken van de kwaliteit. Met de gemeentelijke fiscaliteit moet nauwgezet worden omgegaan. Elke euro moet zo duurzaam mogelijk besteed worden en de uitgave moet aan zoveel mogelijk inwoners ten goede komen.De sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen.

De huidige mandatarissen en de bestuursleden van sp.a en De Ploeg zijn het erover eens om heel wat activiteiten samen te organiseren en/of om elkaar uit te nodigen op hun wederzijdse evenementen. Ze zullen ook de ruggengraat vormen voor de lijst bij de komende gemeenteraadsverkiezingen. Hun specialistische kennis zal het jeugdige enthousiasme in goede banen  leiden. De kernwoorden van onze werking zijn: kwaliteit, samenwerking, werkkracht, visie, vastberadenheid en daadkracht. Wij zijn klaar voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012, wat in ons programma zal staan zal realistisch en haalbaar zijn. Wij zullen niet beloven wat we niet aankunnen. Wij respecteren de kiezer te veel om loze beloftes te maken.

Met vriendelijke groet,

Dirk De Cock,                                                                                      Ronny Heuvinck,

Eerste schepen                                                                                  schepen.

Gewezen Vlaams volksvertegenwoordiger.

Myriam François,                                                                               Willy Bosman,

O.C.M.W.-raadslid                                                                             gemeenteraadslid

                                                                                                              ereschepen

Fons De Geest                                                                                    Goedele De Cock

Provinciaal secretaris sp.a Oost-Vlaanderen                                                provincieraadslid

Filip Dierickx,                                                                                      Danny Ost,

O.C.M.W.-raadslid,                                                                            secretaris sp.a - Lebbeke

Voorzitter De Ploeg

Johny De Clerck,                                                                                Andrea De Cock,

Secretaris De Ploeg                                                                           Bestuurslid De Ploeg

Yahya Ouafi                                                                                         Alle bestuursleden van sp.a-Lebbeke

De toespraak die ik hield ter gelegenheid van het slotmoment van AquArt in het buurthuis: "De Brouwerij" in Denderbelle:

Mijnheer de burgemeester (ik verontschuldig de burgemeester en de schepen van cultuur  van Dendermonde en Buggenhout vanwege andere verplichtingen), collega’s schepenen,  gemeenteraadsleden en O.C.MW.-raadsleden,  mevrouw het provincieraadslid, beste voorzitters, ondervoorzitters en bestuursleden van de onderscheiden Raden voor Cultuur,  beste voorzitters en leden van de onderscheiden cellen Beeldende Kunsten, beste leden van de cultuurdiensten van de drie gemeenten, beste kunstenaars, beste jonge kunstenaars, leerlingen van de plaatselijke school van Denderbelle, beste deelnemers in het algemeen, dames en heren in al uw hoedanigheden en functies, beste mensen uit Dendermonde, Buggenhout en Lebbeke en daarbuiten, beste minnaars van cultuur, beste genodigden.

Vandaag sluiten we AquArt. We  verlegden we met AquArt alweer een steen in de rivier van de kunst en van het water en we deden dit in het midden van een vakantieperiode en in twee maanden  waar de weergoden ons niet zo gunstig gezind waren, er is overvloedig voor water gezorgd met  Aqua. De Dender kreeg bij de Kelten de naam Tanara of Tanera, wat zoveel betekent als de 'woelige' of 'bruisende'. Het bruisende, het woelige water en het betreft dat water van de Dender, dat in de Schelde uitmondt in Dendermonde en die Schelde die Buggenhout mee bindt en verbindt met Lebbeke en Dendermonde, zo had je een gemeenschappelijkheid om U tegen te zeggen en hoe kan je die gemeenschap beter tot haar recht laten komen dan door kunst. Kunst vestigt de aandacht op het water als belangrijk ontspanningselement, onmisbare schakel in de natuur, maar soms ook bedreigend bij stormweer,  bij ontij of bij overstroming. En de kunstenaars die hier wonen lieten de voorbije maanden hun kunst aan het water, om de vele dagjestoeristen,  wandelaars en fietsers, ja zelfs om de varenden deelgenoot te maken van hun muze. Het past iedereen die heeft meegewerkt van harte te danken.

Er waren de binnententoonstellingen in het oud Gemeentehuis van Denderbelle, de mensen, ik vermeld: Willy Van Ransbeeck, Frans Lefever, Raymond Heremans en anderen; zij dus die daar voor de opstelling van de wisseltentoonstellingen gezorgd hebben, van harte dank je wel. De aquarellen, marines, fotografie, de grafiek en de tekeningen, telkens opgefleurd met het hardere werk, zoals daar zijn: juwelen, constructies, beeldhouwwerk, mixed media en keramiek. Het was een schot in de roos, er waren vele bezoekers. Zij brachten een bezoek aan de talrijke kunstuitingen van de kruim van onze plaatselijke kunstenaars.

Het uiterst omvangrijke gedeelte in open lucht waarvan Frank Steyaert uiteindelijk de veerman werd die de bezoekers overzette naar het land van de kunst heeft ondanks de barslechte zomer heel veel bezoekers gekregen, zoveel dat we op een bepaald ogenblik nog folders moesten laten bijdrukken.; er zijn de totems van de hand van Enric Vermeir, Staf Vinck, Martin Claessens en Kris De Ruysscher,  de gecodeerde, waterflessen van Willy Van Ransbeeck, Emma, de grote zeemeermin nam met tal van verschillende, maar samenhorende werkjes plaats in de,  door de leerlingen van de plaatselijke basisschool, prachtig versierde knotwilgen.

De veerkracht van de verskracht van de gedichten aan het Veerhuis verheffen het Veerhuis blijvend tot Gedichtenhuis en die gedichten vechten met het contrast van hun zwarte letters de witte herbemaagding van het Veerhuis aan. Frank Steyaert bracht gedichten van Christina Guirlande, Claire vanden Abbeele, Kris De Ruysscher,  Jean Heymans, Lut Cami, Rita Roels, Maria Mertens en van mijn hand aan. Alle gedichten werden met de hand geschreven in kunstschrift door Frank Steyaert zelf.  Achter der ramen van het veerhuis staan keramische sculpturen opgesteld van scheepswrakken. Bloemsierkunstenares Marie-Christine Dubois zorgde voor de fleurige toets met bloemstukken om en aan het veerhuis waar de keramiek en tevens de heel mooie vogelnestkastjes van het jeugdatelier “Wij” uit Dendermonde, niet ontbreken. Het volgende vogelbroedseizoen zullen ze hun intrinsieke waarde zeker bewijzen. Ik neem aan dat de site van het veerhuis nog eventjes in al zijn glorie zo blijft voortbestaan.

De waslijn was niet onomstreden, daar werd veel over gepalaverd, dat is een goed teken. Wie er in zijn tuin wil, kan zijn licht opsteken bij het Kinderatelier “De Geus” van Lebbeke en bij het Collectief “Wij” van Dendermonde; Linda Cockuyt, Ria Moens en Piet Van San zullen de uitleg graag verstrekken.

De driekantige pancarte met de reproducties van de kaarten van graaf de Ferraris uit de tijd van ons aller Oostenrijks-Habsburgse Keizerin Maria-Theresia en de foto van het veerhuis van 1922 zullen misschien ook nog even blijven.

Het project “Artstones” kreeg gestalte door de kunstenaars: Ann Cami, Carla Heuvinck, Herwig Teck, en de keramiekclub van Buggenhout onder leiding van Guido Van Keer. De dallen werden door de kunstenaars bewerkt met betrekking tot het thema “water”.

Gedragen schoenen aan in of op het water, Kunstenares Rita Roels vindt water sterk, want het draagt boten. Op het stilstaand water tussen het steiger  en de oever bevond zich dit gedragen kunstwerk. Ik weet niet wat het woelige water ondertussen met dat kunstwerk heeft uitgericht.

De  “Kunstrail”, daar hebben tal van wieler– en andere toeristen zich letterlijk aan vergaapt. Luc Vermeir, Jos Vanhenden, Jo Pien, Guy Smet, Miek Van Hemelrijck, Peter Goossens, Klaus Closse, Lieve Maes, Walter D’Hoogh, Jeugdatelier De Geus, Enric Vermeir, Rik Schelkens, Linda Cockuyt, Julia Verloeelen, Chantal Tramasure, Roger Van den Eede, Frieda Buelens,Anne Van Achter, Josée Van Den Eede, Germaine Vandermeiren, Maria Tierens, Eric Van Riet, Herwig Teck, Carla Heuvinck, Kris de Ruysscher, Claire Vanden Abbeele, Ben Moens, François Cardon, Regina Van Goethem, Tuur De Rijbel en André Callebaut. De kunstwerken van jullie hand hebben de tand des tijds en twee maanden regen, vlekkeloos overleefd. We zijn jullie dankbaar voor de bijdrage in dit project.

Dames en heren, ik wens namens de collega’s een hartelijk woord van dank te richten aan de Technische Diensten van de gemeente Buggenhout, Dendermonde en Lebbeke, want ook die samenwerking heeft banden gesmeed en is vlekkeloos verlopen. En ook het gras werd kort gehouden, dat was zeker geen eenvoudige klus, met al de artefacten.

Wij wensen de drie Raden voor Cultuurbeleid en de respectieve cellen Beeldende Kunsten in onze dank te betrekken. In hun schoot ontstonden mee de ideeën, die achteraf in de werkgroep “AquArt” verfijnd en uitgediept werden om ze nadien klaar te stomen voor realisatie.

Onze dank gaat uit naar alle kunstenaars die hun beste beentje hebben voorgezet en hier vanaf vandaag de vrucht van hun inspiratie toetsen aan de scherpste aller deliberaties, met name de toetssteen van het publiek. Geef hen een hartelijk applaus!

Dames en heren, Yoko Van Praet en vóór haar Wendy Van den Abbeele (nu met ouderschapsverlof), Dimitri Beeckman en Henk Vande Velde, de cultuurbeleidcoördinatoren en of cultuurdeskundigen van de drie gemeenten, samen met de cultuurmedewerkers: Greet Vandemarliere en Natalie De Smet hebben bergen werk verzet. Geef ook hen - en Gunther die zorgt voor de hapjes - een hartelijk applaus!

Dames en heren, kunst is het scheppende laken waarmee mensen zich een tweede huid aanmeten om zich te beschermen tegen de kou van de barre realiteit daarbuiten en in die zin was het escapisme van AquArt hier aan de Dender gerechtvaardigd, want kunst en ontspanning brengen heling, soelaas en houvast in de gekwetste wereld van menselijke verhoudingen. Het zijn ankers voor de ziel.

Dames en heren, in naam van de verschillende besturen  verklaar ik de tentoonstelling voor gesloten en daarmee de receptie voor geopend.

Ik dank u,

Dirk De Cock,

Schepen van cultuur,

Denderbelle, 11 september 2011.

Hieronder vindt u de verwelkoming van de genodigden bij de onthulling van de gerestaureerde figuratieve kaart van Lebbeke.

Mijnheer de Bestendig Afgevaardigde van cultuur, mevrouw de Bestendig Afgevaardigde van sport, mijnheer de burgemeester, tevens voorzitter van de fotoclub “Ontspanner”,  mijnheer de volksvertegenwoordiger, geachte provincieraadsleden, Geachte leden van het Rijksarchief Gent, geachte restaurateurs, collega’s uit het college, de gemeenteraad en de O.C.M.W.-raad, beste voorzitter en bestuursleden van de GRC, beste  mensen begaan met erfgoed, beste mensen begaan met fotografie, dames en heren,  beste vrienden,

Mij werd gevraagd om de verwelkoming te doen, en ik doe dat met graagte. Welkom aan alle genodigden. Vandaag is een heugelijke dag, het is kermis en naar aloude gewoonte worden er in het kader van “Lebbeke beweegt”  een aantal tentoonstellingen geopend, maar vandaag is toch wel heel speciaal, de aloude gerestaureerde figuratieve kaart uit het jaar 1713 van de hand van cartograaf Van Acoleijen is welgeteld 298 jaar oud komt even terug naar een van haar voormalige verblijfplaatsen, met name naar het gemeentehuis van Lebbeke, dat zelf in jaren jonger is, het dateert van 1872. Nadien zal ze opnieuw een vaste stek vinden in het Rijksarchief van Gent. De onthulling van de gerestaureerde kaart vindt hier en nu plaats.

Voor dit publiek, dames en heren, is het een open deur instampen dat erfgoed de nodige zorg behoeft. Er is natuurlijk altijd het conflict betreffende het  toekennen van de prioriteit van de geldmiddelen en omdat we weet hebben van de moeilijkheidsgraad daarvan zijn we als gemeentebestuur het provinciebestuur in hoge mate dankbaar. Mijnheer de deputé, om het met een adhortatieve bepaling te zeggen: laat ons dan al eens overkomen als lastige klanten, wij kunnen onze dankbaarheid nadien met des te meer  bravoure te berde brengen.

Samen met  het Land- en Kaartboek van Lebbeke vormt de restauratie van de figuratieve kaart een ontzettend mooi geschenk aan onze gemeente, aan de erfgoedvereniging en aan elke burger afzonderlijk, die begaan is met de geschiedenis van zijn dorp. De uitleg over deze cartografische bronnen zal u zeker, met de bezieling, eigen aan hem, door deputé Dauwe in geuren en kleuren worden gebracht. De bezittingen van de kerk, van de privé-personen werden in kaart gebracht, maar naast het optekenen van de eigendommen waren figuratieve kaarten ook ontzettend belangrijk voor het innen van belastingen, het kadaster, voor de juiste ligging van de grenzen, de wegen en de waterlopen, vandaar dat de militairen er ook al gauw interesse voor toonden.

Als je de kaart eens bekijkt is er natuurlijk veel veranderd ten opzichte van vandaag, maar de algemene lijnen zijn nog heel goed herkenbaar, ik ben er zeker van mijnheer de burgemeester dat uw collega van destijds veel minder last had met het NIMBY-syndroom, (not in my backyard) al was het maar, omdat toen de “backyard” zich in handen van heel wat minder families bevond.

Dames en heren, een verwelkoming hoeft niet lang te duren, ik zou zeggen, zet u schrap voor de volgende spreker, die naast deputé ook ervaringsdeskundige inzake het brede veld van de heemkunde is.

Dirk De Cock,

Schepen van cultuur,

 10 september 2011.

Toespraak ter gelegenheid van de opening van de tentoonstelling van Heemkring Lebbeke: "De school van vroeger".

Mijnheer de burgemeester, collega’s uit het college, de gemeenteraad en de O.C.M.W.-raad, mijnheer de voorzitter, beste Bestendig Afgevaardigde, mevrouw het provincieraadslid, beste bestuursleden en -leden van de Heemkring van Lebbeke, dames en heren,  beste vrienden,

Eerst en vooral past het even stil te staan bij een van de bezielers van de Heemkring van Lebbeke, ereburger Achilles Vermeiren, die wij vanmorgen ten grave droegen.  Zijn bijdragen op het vlak van de heemkunde werden alom gewaardeerd en in hem verliest de heemkring en de gemeente Lebbeke een groot man en de bezieler van tal van evenementen.

Ik herinner mij zijn schetsje naar aanleiding  van een 11-juliviering in de zaal “Ons Huis”, zeker vijfentwintig jaar geleden, waar hij het had over “ne stijve spoëssom”, dames en heren, zo kunnen we naadloos aanknopen bij het thema van vandaag, want waar had je “ne spoëssom” anders nodig dan in de klas. De Bibliotheek is erop in gegaan en organiseert op 1 september telkenmale een dag of twee om de kinderen en hun ouders te helpen om de schriften te kaften, vroeger gebeurde dat met van dat specifieke blauwe kaftpapier, en geloof het of niet, ik sta terug halftijds in het onderwijs, nadat men de voorbije decennia meest uiteenlopende motieven de revue heeft zien passeren is het nu terug de beurt aan het eenvoudige donkerblauwe kaftpapier, waarmee wij onze geschreven en gedrukte tijd op de banken in de respectieve dorpsscholen van onze gemeente doorbrachten. Misschien, zo dacht ik,  zit daar in deze permanente pre-electorale periode onze burgemeester voor iets tussen. Misschien wordt dat na vanavond aan een of andere toog wel verteld, ze laten in het programma “Koppen” zelfs vertellen dat de twintowers niet door een aanslag aan hun einde kwamen, nu tien jaar geleden, maar dat het allemaal opgezet spel was. Een ander onderwerp was de moderne onderwijsvormen, ik loop er niet al te hoog mee op, maar het brengt ons wel bij het thema van de tentoonstelling van dit jaar, de foto’s die hier liggen zijn evenveel gestolde momenten voor de eeuwigheid. Op zo’n foto blijft iemand zoals hij toen was. Niks verouderingsproces, geen zorgen achteraf, dat ligt allemaal nog in een toekomst die het kind op de foto nog niet kent, maar die wij ondertussen ondergaan en achteraf ondergaan hebben. Wij kunnen niet even zoals die foto’s een beetje roerloos in een of andere lade gaan liggen en de tijd aan ons laten voorbij gaan. Dat is de verleden toekomende tijd van de historische fotografie, een heel belangrijk onderdeel daarvan was de schoolfoto, het siert de Heemkring van Lebbeke dat ze elk jaar opnieuw een boeiend thema  in kaart te brengen. De medewerking van de bevolking is dan ook groot. Welk gezin koestert de schoolfoto’s van de kinderen niet? En, bij oudere foto’s tracht men de gelijkenissen te vinden met de recentere aanwinsten in de familie. Men tracht als het ware het DNA van de oudere foto’ te laten matchen met de kinderen die  vandaag in die familie opgeld maken.

Mijnheer de burgemeester, al deze foto’s vormen evenveel historische documenten en een niet te onderschatten bijdrage met ruime heemkundige waarde. De vele foto’s zijn stille getuigen van zoals de beroemde Duitse historicus Leopold von Ranke het formuleerde: “bloß zeigen wie es eingentlich gewesen” . Gewoon tonen zoals het ooit was. Alles wat je erbij schrijft of zegt, is interpretatie en  dus gecontamineerd door een later wereldbeeld dat ten tijde van de opname nog niet bestond.

Toonkasten vol met foto’s van kinderen die toen school liepen en voor de gelegenheid, “de fotograaf kwam naar school” waren ze wat mooier uitgedost dan gewoonlijk, het haar bij het verlaten van de woning nog gauw met wat water in de juiste vorm gedrukt om de weerbarstige weerborstels te vlug af te zijn. De moeders hun laatste goede raad voor onderweg nog formulerend , stonden nadien nog een half uur of soms wat meer te praten met de buurvrouwen, allemaal nog in peignoir, tot een hunner de ochtendlijke samenscholing verbrak met de boodschap, dat ze nu toch “haar dingen ging aandoen”. “In de tijd mijns vaders toen de dagen trager waren”, dichtte Karel Van de Woestijne,  maar ik ben geneigd te zeggen in de tijd der moeders toen de dagen trager waren.  We zijn de laatste generatie  die de negentiende eeuw nog in de twintigste hebben beleefd. Alles in een dorp had zijn orde. Zo ook in de dorpsschool, zo ook toen de fotograaf naar de school kwam. Een klasfoto van toen was heel stereotiep, de onderwijzer of de zuster keek steevast met streng gelaat  naar de lens, alsof de graad van gestrengheid rechtstreeks afstraalde op de leerlingen en rechtevenredig was met de kwaliteit van het geboden onderwijs.

Voor de kinderen was het kind “an sich” vaak niet voldoende om de foto te sieren, het leek te veel verspilling om al dat zilvernitraat te in te zetten voor slechts een enkele foto met slechts een kind. Dikwijls werden uit besparingsoverwegingen broertjes of zusjes samen op de foto gedwongen, of brachten de fotografen een pony of zelfs een kameel of een dromedaris mee. Veel kinderen zitten dan ook met een van angst vertrokken gezicht op een dergelijk dier, alsof het een eerste repetitie betrof in een circusschool. Eén dier heb ik die fotografen nooit weten meebrengen, dat was een ezel, nochtans kan je van een ezel mooie foto’s maken, maar ik vrees dat een ezel met een te groot deel van de klas vereenzelvigd kon worden en dat de tekenen des onderscheids te gering waren.  Dat wist onze grote meester Breughel de Oude reeds, immers schilderde hij niet in zijn werk de “spreuken” een ezel in de klas bij de meester, daaronder stond in zijn sierlijke handschrift:”al vaert enen esele ter scolen om leeren, is ’t enen esele, hi en sal gheen peerd weder en keren.”

Dames en heren, wat je op die foto’s niet kan zien is, of de leerling in kwestie die maand met een goed, dan wel met een slecht rapport naar huis kwam. Soms moet je de dingen kunnen inkleden en sommige leerlingen waren daar goed in.

Mijnheer de voorzitter, dames en heren de heemkring van Lebbeke heeft ook dit jaar weer  haar tentoonstelling prachtig ingekleed. Proficiat aan de initiatiefnemers en aan de uitvoerders en aan de hele vereniging en op naar een geslaagde kermis met een groot aantal bezoekers van de tentoonstelling.

Dirk De Cock, schepen van cultuur en onderwijs.

Toespraak ter gelegenheid van de opening van de Boekegemroute.

Mijnheer de burgemeester, collega’s uit het college, de gemeenteraad en de O.C.M.W.-raad, beste leden van de sportraad, de GRC en van het Beheersorgaan van de Bib., beste personeelsleden van de sportdienst, de Bib. en de cultuurdienst, mijnheer en mevrouw, De fauw, beste leden van Wandelclub “De Denderklokjes”, dames en heren,  beste vrienden,

“Boekegem” ligt al geruime tijd achter ons, maar we dachten toch dat we de naam en  al het moois en het waardevolle van de uitstraling van die gebeurtenis op een of andere manier moesten bestendigen. We opteerden voor een “Boekegemroute”.  Dat was makkelijker gedacht dan gedaan, te meer omdat we ons tot doel hadden gesteld om elk pand in Lebbeke wat de voorbije eeuw maar enigszins als bibliotheek had dienst gedaan, in kaart te brengen.

Van het een kwam het ander en ook de sportdienst was vragende partij voor een 10.000-stappenroute in Lebbeke, naar analogie met die in Denderbelle en Wieze.  Daarenboven was er ook zowel in het cultuur- als in  het sportbeleidsplan de idee opgenomen om een route met gedichten  uit te werken.  Om geen inflatie aan routes te creëren besloot het schepencollege met de sportdienst,  de cultuurdienst, de milieudienst  en de Bib. om de handen in elkaar te slaan, vandaar het  gecombineerd concept.

Naast het sportieve traject kwam er ook een historisch-literair aspect. De “Boekegemroute” zou de meeste sites aandoen, waar vroeger een bibliotheekactiviteit onder welke noemer of filosofisch/ideologische strekking dan ook had plaatsgevonden. Met vroeger bedoelen we de late 19e en bijna de hele 20e eeuw. Bijna, want tijdens de laatste kwarteeuw van net die 20e eeuw gebeurde er veel, heel veel. De brochure getuigt hiervan op een schitterende wijze. Wij danken de heer Danny De fauw voor het opzoekingwerk en de redactie. De luchtige  tekst en de vele historische documenten vormen een niet te onderschatten bijdrage met ruime historisch/heemkundige waarde. De vele foto’s zijn stille getuigen van zoals de beroemde Duitse historicus Leopold von Ranke het formuleerde: “bloß zeigen wie es eingentlich gewesen” . Deze Duitse historicus was een aanhanger van de historisch-filologische methode, deze brochure volgt in opmaak dit stramien, reden waardoor zowel de bibliothecaris (historica) als de schepen (filoloog) hier hun gading in vinden. De hoop en de verwachting is, dat nog vele mensen  met ons het een gedegen onderzoeksdocument vinden. Het historisch gedeelte getuigt van diepgaand bronnenonderzoek, aan elk huis of gebouw dat vroeger een voormalige bibliotheek huisvestte, komt een gedenkplaat met een kleine historische duiding. Genoeg over de plaatsen waar ooit bibliotheek activiteit plaatsvond en ook niet al deze plaatsen worden door de “Boekegemroute” aangedaan.  Dat kan ook niet, 10.000 stappen, weet je wel,  toch krijgen al deze sites   een gedenkplaatje. Dus later komen er ook infoborden  in Wieze, Denderbelle  en de Minnestraat).

De dimensie van de schone letteren kan op een dergelijke project niet ontbreken, wie bibliotheek zegt, denkt daarbij onder meer aan literatuur en wie literatuur zegt, denkt aan de superlatief van literatuur en die bestaat natuurlijk in en door de poëzie. De gedichten zijn aangebracht aan de rand van het tracé van de 10.000-stappenroute die de “Boekegemroute” eveneens is. Om de link met het sportieve voor honderd percent in te vullen, viel de keuze op gedichten die met “sport” te maken hebben. Er bestaat heel wat scepsis over het in contact brengen van sport en poëzie;  betreft het hier niet echt twee soorten van mensen die daarmee zijn begaan? Toch zijn er heel wat aanzetten gegeven onder meer door Herman De Coninck, Tom Lanoy en zelfs door de meester Hugo Claus in zijn : “Op de fiets naar de eeuwigheid”. De bloemlezing, “Ook wij waren winnaars, 150 sportgedichten uit Nederland en Vlaanderen.” van Pascal Delheye en Willy Verhegghe deed de rest  en veegde elke denkbare tegenstand weg.  Ze maakte de baan vrij voor …. initiatieven als dat van vandaag.

Je merkt het beste lezer, wij zijn niet bang voor vernieuwing, wij verleggen onze bakens op voor ons soms onbekende terreinen, maar we laten ons bijstaan en coachen om veilig de eindstreep te bereiken, veilig, want na 10.000 stappen hebben we bewogen en misschien werden we wel bewogen door de emotie van de sport in een of ander gedicht.

Aan iedereen die meewerkte: gemeend dank je wel!

Dirk De Cock, schepen van de Bib. en van cultuur.

9 september 2011.

Collega’s cultuurschepenen Meremans en Jacobs, mijnheer de volksvertegenwoordiger, collega’s schepenen, gemeenteraadsleden en O.C.MW.-raadsleden,  mevrouw het provincieraadslid, beste voorzitters, ondervoorzitters en bestuursleden van de onderscheiden Raden voor Cultuur,  beste voorzitters en leden van de onderscheiden cellen Beeldende Kunsten, beste leden van de cultuurdiensten van de drie gemeenten, beste kunstenaars, beste jonge kunstenaars, leerlingen van de plaatselijke school van Denderbelle, beste deelnemers in het algemeen, dames en heren in al uw hoedanigheden en functies, beste mensen uit Dendermonde, Buggenhout en Lebbeke en daarbuiten, beste minnaars van cultuur, beste genodigden.

Betreft restauratie van café “Het Oud-Gemeentehuis” te Wieze op het Wiezeplein.

In de pers mochten wij vernemen dat de gemeente Lebbeke omzeggens niets gedaan heeft ter bescherming van dat prachtige gebouw. Wanneer te elfder ure nog andere mensen zich inzetten om dat prachtige gebouw te (helpen) beschermen is dat op zich goed nieuws, alleen is het volgens de deontologie niet fair dat ze alle pluimen op hun eigen hoed steken. Immers de luidste roepers hebben niet altijd het grootste gelijk. Binnen het schepencollege was schepen Dirk De Cock, als schepen verantwoordelijk voor erfgoed en steeds in overleg met de Oudheidkundige Kring van Wieze samen met de burgemeester en schepen Rosseel een van de drijvende krachten achter dit dossier.

Een kort overzicht:

-          Het schepencollege van 21 augustus 2006 beslist om een brief te schrijven naar Brouwerij Palm, de eigenaar van “het Oud-Gemeentehuis”, om “dringend renovatiewerken uit te voeren”. (notulen punt 56);

-          Notulen schepencollege punt 57 van 23 april 2009: de secretaris krijgt opdracht om een schrijven te richten naar Brouwerij Palm, eigenaar van het “Oud-Gemeentehuis” om “… renovatiewerken uit te voeren, rekening houdend met de wetgeving op de beschermde dorpsgezichten”;

-          Het schepencollege van 4 juni 2009 maakt melding van een brief van Diepensteyn (Brouwerij Palm), waarin ze aangeven bezig te zijn met het dossier en waarin ze “… ondanks het investeringsniveau, toch op korte termijn hopen om tot een oplossing te kunnen komen”. (punt 56 van de notulen);

-          Op 23 maart 2010 (punt 115 van de notulen) krijgt de secretaris opdracht om contact op te nemen met de Dendermondse Volkswoningen met de vraag of er interesse is om in het pand een aantal sociale woningen in te richten; (De Dendermondse Volkswoningen konden op die vraag niet ingaan, omwille van tal van factoren.);

-          In punt 53 van de notulen van het schepencollege van 29 april 2010 kan men de vraag lezen van NV Diepensteyn aan de gemeente om het gebouw te kopen. Aangezien de aankoopprijs geschat wordt op € 300.000,- en de renovatiekost op 1 miljoen euro beslist het college om hier – omwille van budgettaire redenen niet op in te gaan;

-          Tijdens het schepencollege van 14 oktober 2010 (punt 74 van de notulen) beslist het schepencollege om een brief te richten naar de Vlaamse overheid, dienst Ruimte en Erfgoed, waarin zal gewezen worden op de erbarmelijke toestand van het Oud-Gemeentehuis te Wieze. Tevens zal het gebouw opgenomen worden in de lijst van leegstaande bedrijfsgebouwen.

-          Op 29 april 2011 (inschrijvingsnummer 1401) ontvangt de gemeente Lebbeke een brief van de heer Philip Van Damme (dd 27 april 2011) , Legal Manager van de NV Diepensteyn, waarin hij meedeelt: “ … In deze context kan ik u bevestigen dat op korte termijn instandhoudingwerken zullen uitgevoerd worden, uiteraard voor zover wij nog eigenaar zouden blijven”.

Al het voorgaande vond plaats (ruim) vóór de datum van 17 mei 2011, waar op het kabinet van minister Bourgeois een samenkomst was belegd met betrekking tot de renovatie van het “Oud-Gemeentehuis”. Uit de brief van NV Diepensteyn van 27 april 2011 blijkt duidelijk dat de kogel toen al door de kerk was en reeds tot restauratie was besloten door de NV Diepensteyn. Het College van Burgemeester en Schepenen heeft gedurende meer dan drie jaar onafgebroken dit dossier op de agenda geplaatst.

De kogel is door de kerk. Diepenstein (brouwerij Palm), de eigenaar, wil het Oud-Gemeentehuis restaureren. Dat zal het dorp van Wieze nog fraaier maken. Immers de pas gerestaureerde San Salvatorkerk is op zich een ook heel geslaagde restauratie. Het heeft lang geduurd, maar wanneer dan beslist wordt om te restaureren, is iedereen daar verheugd over. Het beschermde dorpsgezicht van Wieze verdient dat!

Denk vooral niet dat het gemeentebestuur niets in dit dossier heeft ondernomen! Het komt mij voor alsof sommige mensen deze indruk willen laten ontstaan. Er zijn de laatste twee jaar twee brieven vertrokken naar de eigenaar (Diepenstein) om erop aan te dringen om het pand aan te pakken. Er is vanuit het College van Burgemeester en Schepenen hierover contact geweest met Monumenten en Landschappen, er is zelfs een denkspoor bewandeld met een sociale huisvestingsmaatschappij en er is (informeel) overleg geweest met de député van Cultuur van Oost-Vlaanderen, de heer J. Dauwe. Provincieraadslid Goedele De Cock heeft hierover eveneens informeel van gedachten gewisseld met de député. Over dit alles heb ik steeds nauwgezet en nauwkeurig informatie verstrekt tijdens de respectieve vergaderingen van de cel Erfgoed van de Gemeentelijke Raad voor Cultuurbeleid.

Toen vorige week de uitnodiging kwam van het kabinet van minister Bourgeois, heeft het College van Burgemeester en Schepenen, schepen Rosseel aangeduid om samen met de hoogste ambtenaar van de gemeente, de secretaris, daar de belangen van de gemeente te behartigen. Zelf kon ik op dat moment niet op die vergadering aanwezig zijn, vanwege arbeidsverplichtingen, maar onmiddellijk nadien (nog op de middag) ben ik (nog in Brussel) de betreffende schepen en de secretaris gaan opzoeken om mij uit eerste hand te kunnen vergewissen van de situatie. Het gemeentebestuur is echt wel in zijn nopjes dat het pand gered wordt van de ondergang. De gemeente draagt zelfs 7,5% van de kosten van de restauratie. 

Dat neemt niet weg dat de mensen die zich daar de laatste tijd op een andere wijze hebben voor ingezet, hier geen verdienste zouden hebben, wel integendeel!

Ik wil enkel aanduiden dat andere mensen die evenzeer met dat dossier begaan zijn op een wat meer "diplomatieke" manier te werk gaan.

Het resultaat is er en dat is wat telt.

Proficiat aan iedereen die daaraan heeft meegewerkt.

Dirk De Cock.

Schepen van Cultuur.

Het Vredesinstituut, het Kinderrechtencommissariaat, de Kracht van je Stem,... raak er niet aan! In naam van de democratie, raak er niet aan! Deze para-parlementaire initiatieven, laat ze bestaan! Ooit was er de Volksunie en dat was een in wezen een totaal pacifistische partij. Diegenen die zich nu de opvolgers van de Volksunie durven te noemen, gaan volkomen voorbij aan de integraal-pacifistische visie en opvatting van deze partij. O.m. het Vredesinstituut is daar een rechtstreeks uitvloeisel van! Het Kinderrechtencommissariaat heeft zijn sporen méér dan verdiend! Wie zijn jullie om de zin ervan in vraag te stellen? Welke maatschappij tast de rechten van haar kinderen aan, onder het mom van één of andere financiële "gezondmaking"? "De Kracht van je Stem", nog zo'n opmerkelijk initiatief, heeft een ongelooflijk aantal onderwijsmensen, leerlingen en studenten begeleid en een geweldig didactisch-pedagogisch parcours afgelegd! Het rechtse Vlaanderen rukt op en wil als als ultieme vlaggengroet deze oprechte uitingen van democratie aan de schandpaal brengen. Ik ben Vlaming in hart en nieren, maar tegen dat koude rechtse Vlaanderen-van-maar-één-gelijk moeten we dringend een dam opwerpen, alvorens we met zijn allen door een Voka- of Unizotsunamie overspoeld worden.

Beste bureauleden van het Vlaams parlement, laat vooral uw mercantiele overwegingen en beweegredenen achterwege, we hebben er geen boodschap aan. Voor onze democratie willen we gerust belastingen betalen! Democratie is immers het hoogste goed.

Dirk De Cock

4 mei 2011

Tegen Vic Van Aelst zou ik gewoon willen zeggen: schoenmaker blijf bij je leest. Vlamingen hebben er alle belang bij om veeltalig te zijn, dat worden onze kinderen NIET door hen als eerste vreemde taal het Engels aan te bieden. English is a killer. Wie als eerste vreemde taal het Engels leert, leert er geen meer bij! Deze onzinnige houding, ingegeven door alweer Voka, kan er enkel voor zorgen dat we al onze troeven met betrekking tot meertaligheid uit handen geven. Laten we ons liever focussen op de meertaligheid van onze achttienjarigen die uit ASO-richtingen van de humaniora komen. Vlot vier talen hanteren (Nederlands, Frans, Engels en Duits) lijkt mij daar een haalbare kaart. Waar je achteraf dat Frans spreekt, is ook je eigen verantwoordelijkheid. Zelf spreek ik nooit Frans in Brussel.

Vermits tijdens de vakantiemaanden van 2010 door sluipende besluitvorming  binnen de Vlaamse regering, de poort voor hoger onderwijs in het Engels wagenwijd is opengezet, ligt de grootste bedreiging voor het Nederlands zeker niet bij het Frans, maar bij het verlies aan status van het Nederlands, daar waar het zijn rechtmatige positie in de hoogste echelonen van het taalgebruik niet meer volkomen kan innemen. Daar draagt de N-VA, die deel uitmaakt van de Vlaamse regering, een verpletterende verantwoordelijkheid.

Vergis u dus niet van vijand, mijnheer Van Aelst!

Dirk De Cock.

Keukenpieten in de dop

• Uit "Het Nieuwsblad" van dinsdag 15 maart 2011
• 
  
• Auteur: (PVR)

De Standaard ochtendupdate kopt:

Decaluwé wil baard van Fillet weg

CD&V-parlementslid Carl Decaluwé ergert zich aan de spotjes van Radio 1 over de baardgroei van Koen Fillet. Hij wil dat de omroep daarmee stopt.

Betreft het hier niet de Vlaamse volksvertegenwoordiger die in een interview onlangs sprak over: "La Belgique à la papa"? Wanneer parlementsleden van de cd&v nu ook de vaders al vrouwelijk maken, dan zijn we er pas echt slecht aan toe!

Vandaar, ik neem geen enkel risico, ik laat ook mijn baard staan! Fillet heeft groot gelijk!

Dirk De Cock.

Het vijfentwintigste sonnet uit de bundel: "Weerliicke Liefden tot Roose-mond" is prachtig. Met deze valentijnsdag is het passend om dit op de valreep nog te posten. Het "blind kindt" in de pointe is cupido.

Justus de Harduyn, de zoon van de raadspensionaris van Vlaanderen,  heeft dit gedicht quasi volkomen overgenomen in zijn latere bundel: "Goddelicke Lof-Sanghen", hij heeft enkel "blind kindt" in vers 14 vervangen door "blinde lust" en er op die manier een religieus gedicht van gemaakt. Bij het verschijnen van zijn tweede bundel was hij al priester (van 1606 tot 1636 was hij pastoor van Oudegem/Mespelare). Hij noemde, toen hij al priester was, zijn eerste bundel: "Weerliicke Liefden tot Roose-Mond": "wind-vol en siel-quetsende venus-gejancqsel".

XXV.

Guido Fonteyn analyseert haarscherp. Hij schrijft letterlijk het volgende:

Zelfs de meest onpartijdige waarnemer moet immers zo stilaan tot de vaststelling komen dat de N-VA niet in een regering wil treden, of daar bij gebrek aan voldoende kaderpersoneel – essentieel om de kabinetten te bevolken – niet kan intreden. Plan A is dus veroordeeld om te mislukken.

Het N-VA-programma is eerder op gevoelens dan op dossiers gevestigd, en dan vooral op de grote gedachte dat het straks, in een onafhankelijk en een zo blank mogelijk Vlaanderen, op alle vlakken veel beter zal zijn dan in dat ouderwetse België, dat van de francofonie en van de asielzoekerij. In dat Nieuw-Vaanderen zal orde en tucht heersen, en wie het met deze benadering niet eens is, is een slechte Vlaming.

waarvan akte!

Dirk De Cock. 

Gisteren werd de zo begeerde "Cultuurprijs" van de gemeente Lebbeke uitgereikt aan de "Koninklijke Harmonie Sint-Cecelia van Lebbeke". Zij vierden dit jaar met hun feestprogramma hun 225e jubileumjaar. Van harte proficiat aan de vereniging, haar leden en haar bestuursleden.

Hieronder de toespraak die ik hield net voor de winnaar bekend werd gemaakt:

Gemeenteschool "Het Puzzeltje" en "De Puzzel" krijgen een welverdiende 1 vanwege de doorlichting. Dat is de hoogste score.

Beste mevrouw de directrice,

Namens het College van Burgemeester en Schepenen wensen wij u en het volledige schoolteam van harte te feliciteren met het puike resultaat van de doorlichting.

Het is een opsteker voor de gemeente dat het gemeentelijk onderwijs op een dergelijke kwaliteitsvolle wijze deel uitmaakt van, en een volwaardige plaats inneemt in, de opvoedkundige traditie binnen onze gemeente.

Wij zijn dan ook heel trots op het bereikte resultaat, dat de vrucht is van heel veel werk en vooral van heel veel samenwerken. Ook de kinderen van de school en hun ouders zullen dit bereikte resultaat met vreugde vernemen.

Proficiat en doe zo voort!

Gisteren was er de viering van de verdienstelijke leden van de Lebeekse verenigingen, hieronder vindt u de toespraak die ik naar aanleiding van deze viering hield:

Minister Smet moest vandaag "uitgerekend op de Europese dag van de talen" (ik lees hier toch een meervoud!) een pleidooi houden voor het Engels. Hij doet beter dan zijn voorman August Vermeylen, die zei: "Om iets te zijn, moeten we Vlaming zijn, wij moeten Vlaming zijn om Europeër te worden." Bij minister Smet wordt dat vandaag: "Wij moeten eerst het Engels leren om (een goed) Europeaan te worden."

Méér nog, als het van hem afhangt, en het hangt van hem af (!), dan wordt Engels de eerste vreemde taal in het leerplichtonderwijs in Vlaanderen. Onder het simplistische mom dat Europeanen elkaar toch moeten begrijpen, kan dat vanaf nu enkel nog in het Engels. Iedereen die een andere vreemde taal dan het Engels onderwijst, weet: "English is a killer (of languages)!"

Ik dacht dat de meertaligheid de troef van de Vlamingen was! Weer fout gedacht! Moeten we nu echt afstappen van het succesverhaal dat we als Vlamingen drie vreemde talen konden spreken, dat we hierdoor gegeerde en gewenste partners waren (zijn) in het Europese debat?! Wanneer we als Vlamingen die attitude verliezen, zullen we straks heel vlug niet meer nodig zijn in dat internationale debat. 

Moeten we nu echt alles zetten op de Angelsaksische kaart en voor de Atlantische dominantie via de taal, in de Europese Unie zomaar de deur wagenwijd openzetten? Wie wordt daar beter van? De mercantielen?! Dat is nog zeer de vraag!

Wil je in een internationale onderhandeling niet afgaan, dan moet je één regel strikt toepassen, spreek met je partner NOOIT in zijn of haar moedertaal! Spreek met een Fransman, Engels, met een Duitser, Frans en met een Angelsakser spreek je om het even wat, maar zeker geen Engels!

Europa zal maar een eenheid worden en eenheid uitstralen, wanneer men de verscheidenheid respecteert!

Ik haal ter illustratie even de eerste en de laatste paragraaf aan van de toespraak van de vorige Vlaamse minister van Werk, Onderwijs en Vorming op
17 september 2008 voor het O.-L.-Vrouwcollege in Antwerpen.

§1: U weet het allemaal: de dominantie van het Engels is groot vandaag. De muziek- en filmwereld en internet drijven de hele jongerencultuur naar de Angelsaksische wereld. Op het eerste gezicht opent het Engels de wereld voor jonge mensen. Maar de dominantie van het Engels sluit ook andere interessante culturen voor jonge mensen af. Dat geldt voor het Frans, en voor het Duits, talen van onze grootste buren en toegangspoorten tot interessante cultuurgebieden. Het Duits is ook economisch erg belangrijk: Duitsland is onze grootste handelspartner. Elk jaar krijgen we heel wat Duitstalige toeristen in Vlaanderen op bezoek. Duits is in ons land ook een officiële taal van ons land en het is taal die in Europa het meest wordt gesproken. Redenen genoeg dus om het Duits meer op de voorgrond te brengen.

laatste §: Het O.L.V.-College wens ik verder alle succes bij de ontwikkeling van een talenbeleid dat de lat hoog legt. Aan alle leerkrachten en leerlingen die naar Duitsland gaan wens ik een prettig en leerrijk verblijf. Want Duits is echt van belang, hoezeer sommigen ook poneren dat je enkel met Engels ook je weg vindt in de wereld. Maar Goethe zei het al: ‘ De mensen smaden wat ze niet begrijpen.’

Nadat tijdens de komkommertijd, de Vlaamse regering doodleuk verkondigde dat vanaf dit academiejaar de studie van master aan Vlaamse universiteiten in het Engels kan, lijkt ons dit een logisch gevolg. Het leerplichtonderwijs moet volgen! 

Hopelijk rechten er in dat leerplichtonderwijs genoeg mensen hun rug, om een halt toe te roepen aan verschraling. Het opleiden tot meertaligheid is een uitdaging die, met de promotie van het Engels tot eerste vreemde taal in ons leerplichtonderwijs, een terugval zal krijgen die we nog moeilijk te boven zullen komen.

Dirk De Cock

26 september 2010

Sedert 1 september geef ik weer les en eerlijk gezegd, het bevalt me best. met 12 uur heb ik natuurlijk genoeg, want mijn schepenambt slorpt heel veel tijd op.

Een leerlinge vroeg mij (bij het begin van de eerste les, bij wijze van test waarschijnlijk) wat dat nu toch voor iets was, de "Konjunktiv", ze had daar al van alles over gehoord en kon het niet plaatsen. Ik antwoordde, dat men zich moest voorstellen dat iets wat niet echt is, toch werkelijkheid zou worden en dat men dan in het Duits met een speciale vervoeging van het werkwoord dat kan aangeven.

"Geef eens een voorbeeld, mijnheer," was het gevatte antwoord. Daar stond ik dan, mijn parate voorbeelden zaten elf jaar ver in mijn hoofd, maar zo vlug als wat schreef ik op het bord:

Stellen Sie sich mal vor, man spräche Englisch im Himmel, was für eine Hölle wäre das wohl nicht?!

Voor iemand van de eerste jaargang 55-plussers die aan het werk blijft in het onderwijs, is dat niet slecht, al zeg ik het zelf.

Dirk De Cock.

Volgend jaar vindt "AquArt" plaats aan het veer aan de Dender in Denderbelle. AquArt is een veelzijdig kunstenaarsinitiatief, waarbij kunstenaars (alle disciplines) van Lebbeke, Dendermonde en Buggenhout hun beste beentje zullen voorzetten. Het is de opvolger van Brouw-Art (Buggenhout) en van LOCO-Art (Dendermonde). Het veerhuis in Denderbelle is zo'n mooie locatie (de beeldend kunstenaar Frank Steyaert woont er) en er komt een gedicht op het huis zelf en tevens komen er een paar in de omgeving van dat pand.

Mijn inzending vind je alvast hieronder. 

                  Het Veerhuis

Als eigenste altaar, zo staat het veerhuis                  

sacrale offergave aan de riviergod,                             

getuige van hard labeur in het geruis                         

van een in vergetelheid berustend lot.                        

Langsheen dijkweg en rivier staat wit het huis        

in wig van wind en water alsof het later tot              

stappen bewogen wil worden; ultieme verhuis                     

naar een of andere overkant, of naar een god                      

die anders is en milder omspringt met een rieten   

kraag of die kan lachen als een kind en speelser is.

Maar doorheen tijd en nukken van natuur              

leert zelfs het oude veerhuis dat als buur                  

van wind en water, geen plek zaliger is,                                             

dan waar margrieten wit en buigend nagenieten.   

Dirk De Cock,

Denderbelle, 3 juni 2010

De kogel is blijkbaar door de kerk. Een Engelse master in Vlaanderen, het kan zo maar! De Vlaamse regering geeft blijkbaar groen licht! Hoor ik ergens een kritische stem in het Vlaams parlement?! Toppunt van vervreemding, noem ik dat! Ik hoor de proffen van vandaag dat steenkolenengels al radbraken. Eminente vertegenwoordigers van Cd&V en NVA hebben nochtans andere zaken gezegd tijdens het congres van het ANC hierover in oktober 2008. Waar zit NVA nu? Terecht de Franstalige arrogantie in de Rand aanklagen, maar intern, in Vlaanderen, het hoogste goed, de Nederlandse onderwijstaal zomaar prijsgeven, en doen alsof je neus bloedt?! Het kan er bij mij niet in. Zo creëer je de duale maatschappij binnen één decennium; een intellectuele elite die in een andere taal heeft gestudeerd dan Jan Modaal, kan het nog schrijnender? Om maar te zwijgen over de (neergang van) status van het Nederlands als wetenschappelijke taal in de hoogste intellectuele kringen van de Vlaamse universitaire ruimte! De Voka-invloed heeft binnen NVA wel heel vlug de bovenhand gehaald! De Muytersen naaien hun companen oren aan waar ze bijstaan! De struggle for life kan beginnen, de kinderen van de begoede burgers zullen tijdens vakanties volop Engelse cursussen volgen om hun universitaire loopbaan veilig te stellen. De druk op de secundaire scholen zal imens toenemen met betrekking tot het aantal uren Engels. Een minister die verklaart, dat de studie van de rechten misschien toch maar beter in het Nederlands kan gebeuren, vanwege het contact met de bevolking. Laat de overige universiteitsstudenten maar rustig in hun Angelsaksisch coconnetje, versta ik dan (en ik niet alleen!). Studenten zijn centen, denken onze mercantiele rectoren; ik heb de studenten daar maar een raad te geven. Beste studenten, studeer in het Nederlands! Wie van jullie dan toch in het Engels wenst te studeren, doe dat dan niet aan een Vlaamse universiteit, ga naar een universiteit van een Engelssprekend land, daar heb je tenminste de garantie van een studieaanbod in degelijk Engels.

Dirk De Cock.

Toen het VRT-anker Siegfried Bracke zich enige tijd geleden bij de NVA als lijsttrekker voor Oost-Vlaanderen aandiende, vermeldde hij terloops dat de strategie van Hugo Schiltz in "komende onderhandelingen" door de NVA zou worden gehanteerd. Ik merk dat sedertdien de NVA hoog oploopt met Schiltz en dweept met de methode "Schiltz". Dat fenomeen is nieuw! Het was bij de splitsing van de Volksunie (maar dat is natuurlijk ook al negen jaar geleden en het geheugen van de mensen is kort!) en lang nadien in elk geval niet wederzijds. Daarvan was ik bevoorrechte getuige in de vergadering van het partijbestuur van spirit, ik heb Schiltz daar meer dan eens een heel erg negatief verbaal register weten openen met betrekking tot Bourgeois en de zijnen, die hij onder meer de doodgravers van de VU noemde, aangezien ze een standpunt dat was ingenomen door een meerderheid in de partijraad (versta het parlement van de partij!) naast zich neerlegden en de Lambermontakkoorden en ook de Lambertakkoorden in de Kamer vanuit de meerderheid niet goedkeurden. Die akkoorden waren nochtans onderhandeld volgens de methode "Schiltz" en tegen het licht gehouden volgens de strategie "Baert". Beide coryfeeën kozen na het uiteenvallen van de Volksunie voor spirit, net als achttien van de toen vierentwintig VU-volksvertegenwoordgers. Schiltz en Baert nu opvoeren als historische boegbeelden en te volgen voorbeelden van de NVA is ECHT wel een brug te ver, om niet te zeggen een gigantische historische anomalie. Zoiets heet manipulatie door herschrijving (van de geschiedenis!). Geen enkele historicus, die naam waardig, kan daar mee om!

Dirk De Cock

Beste persmedewerkers,

De plaatselijke Lebbeekse politieke partij “De Ploeg” heeft (nationaal) lang in woelig politiek vaarwater gezeten, de stap naar Groen! van SLP-nationaal in december van 2009 was voor de plaatselijke geleding een brug te ver. Het bestuur van “De Ploeg” besloot toen om als autonome gemeentelijke Lebbeekse partij verder door het leven te gaan. Sedert we in 2007 in kartel met sp.a en als kartel in coalitie met Open VLD voor de tweede legislatuur mee het beleid bepalen, is in Lebbeke het een en ander toch wel heel grondig ten beste veranderd.

Ook met de verkiezingen van 13 juni in het vooruitzicht zijn we niet bang om engagement op te nemen. GOEDELE DE COCK, provincieraadslid sedert december 2006 heeft haar strepen in de Oost-Vlaamse provincieraad al meer dan verdiend. Door haar gedegen dossierkennis en haar gevatte en doordachte tussenkomsten wordt ze als een van de best werkende provincieraadsleden beschouwd en krijgt ze, zowel in kringen binnen de meerderheid als bij de oppositie, heel veel respect. Dat is niet onopgemerkt voorbijgegaan. Ze werd aangezocht om kandidaat te zijn op de Kamerlijst van sp.a in Oost-Vlaanderen.

Als onafhankelijke kandidaat kreeg ze de tiende effectieve plaats op Kamerlijst nummer 10 sp.a.

Ze heeft naar eigen zeggen de uitdaging vooral aanvaard, omdat ze – in tijden van crisis - drie jaar van stilstand en politiek cynisme binnen de federale meerderheid meer dan beu was. Als zelfbewuste jonge Vlaamse vrouw, wars van enig Vlaams inferioriteitsdenken, wil ze voluit gaan voor een sociale, progressieve en groene samenleving met een sterke inbedding in Europa.

Met haar jeugdig dynamisme en met drieënhalf jaar intensieve politieke ervaring kan ze bogen op sterke troeven en heeft ze in elk geval méér politieke ervaring dan menig (B.)V. met al te late politieke roeping die nu nog denkt een politieke (fin-de)carrièresprong te moeten maken.

Haar leuze: Maak je huiswerk goed, haal 10 op 10: stem Goedele De Cock!

Met vriendelijke groet,

 Filip Dierickx,
O.C.M.W.-raadslid en voorzitter van “De Ploeg”

en

Dirk De Cock,
Eerste schepen,
Schepen van Cultuur, Bibliotheek, Basisonderwijs, Land- en Tuinbouw en Toerisme,
Torrestraat 5
9280 Lebbeke
Mobiel: 0478/45.28.15

www.dirkdecock.be

Vorige vrijdag begon WAK (= de Week van de AmateurKunsten). Dit jaar dingen wij in finale mee naar de titel: "WAKkerste gemeente van Vlaanderen" tegen Lommel.

Op 8 mei zullen we weten wie de titel: "WAKkerste gemeente van Vlaanderen" in de wacht sleept.

 Hieronder mijn toespraak ter gelegenheid van de workshopavond in De Biekorf.

Ik keek eergisteren naar de klas van Frieda. Omdat men mij vorige week vroeg wat ik over dat programma dacht, wou ik - alvorens commentaar te geven - een aflevering bekijken. 't Lijkt me wel een leuk programma met een hoge amusementsfactor, so what? Alleen vond ik De Croo junior toch serieus onder de lat blijven. Zijn algemene kennis laat echt wel te wensen over! Nog wel dat hij kon helpen om de cijfers in alfabetische volgorde te leggen.

Trouwens, Frieda, het Duitse woord "Frühstück" schrijf je twee maal met Umlaut, juist is juist, zeker in een quizspel!

Toespraak ter gelegenheid van de opening van de retrospectieve huldetentoonstelling van Kunstschilder Juul Keppens.

Dirk De Cock, schepen van Cultuur.

Geachte heer burgemeester, collega’s uit het schepencollege, de gemeenteraad en de O.C.M.W.-raad, mijnheer de voorzitter en de ondervoorzitter en leden van de GRC, Mijnheer de voorzitter van de Cel beeldende Kunsten, geachte familie Keppens, beste medewerkers van de dienst cultuur, dames en heren,

Gisteren hoorde ik hier op de achtergrond een gedachte aanwezig zijn. Het was de gedachte aan de honderdste geboortedag van Juul Keppens, echtgenoot, vader, onderwijzer, kunstenaar, levensgenieter, sociaal bewogen man en ereburger van onze gemeente. Vandaag gedenken wij hem in een huldetentoonstelling, een retrospectieve zoals dat heet. Dames en heren, Juul Keppens was van alle markten thuis en toen hij dertig jaar geleden van deze gemeente het eerste ereburgerschap kreeg aangeboden was de gemeente zelfs al een beetje laat met haar laudatio, want toen oogstte Juul Keppens reeds geruime tijd daarvoor erkenning voor zijn kunstenaarschap op tal van andere echelons, ik noem er maar enkele: de stad Dendermonde, de prille tv, de radio, de stad Brussel, de gemeente Bornem en de Belgische staat. Nadat hij het ereburgerschap en de daarbij horende gouden medaille van de gemeente Lebbeke ontving, kreeg hij nog blijken van erkenning door de provincie Oost-Vlaanderen, de culturele verenigingen “Open kring” uit Gent en “Hof te Puttens” uit Lede en last but not least door de Senaat!

Dames en heren op Goede Vrijdag beginnen we misschien het best met het stilleven van brood en vis en eieren, wat generaties lang het dieet uitmaakte op zo’n sacrosancte dag, Maar ook de kerkinterieurs kunnen refereren aan een dag als vandaag, talloze malen heeft Juul Keppens die kerkinterieurs op doek gebracht, in zijn vroege periode als realistische weergave, die wij met een litteraire term zelfs een beetje “naturalistisch” zouden noemen, alhoewel dat geen stroming is in de schilderkunst; ik wil maar zeggen: met de lichtinval bereikt de schilder dat we ons als toeschouwer in de kerkganger kunnen verplaatsen en tegelijkertijd de boodschap van het algoede opvangen, alsmede door de schaduwen toch ook een zekere vorm van wat met in het Duits noemt “Ungemeinlichkeit” ervaren. Een soort onbehagen waarbij “Das Ewige an sich” zich toont in het eeuwig goede, maar waarbij toch ook de onderstroom en de bedreiging van het eeuwig kwade daarmee quasi inherent verbonden is. In de latere periode laat hij beide gevoelens botsen in de kleuren, de dualiteit van het mens-zijn, van het geloven, van het ervaren komt tot uiting het botsen, het overlappen en het in elkaar opgaan van kleuren.

De schilder brengt de kleuren aan met het paletmes en de kleuren ondersteunen elkaar, zoals het ritme in de verzen van een gedicht, de regels en de gedachten dragen. Wanneer we zijn marines bekijken, en bijvoorbeeld daarin de haventaferelen, waarbij hij toch nog dikwijls zeilschepen weergeeft, en dan ineens op een ander doek de compactheid brengt van de moderne mastodontboten en het ene staat niet in contrast met het andere, het is complementair in de zin van ondergedompeld in een conglomeraat van kleuren en waarbij je vanuit het licht en tegenlicht, als toeschouwer gewoon weet, dit is valavond en dit is ochtend of nog: dit is het toppunt van de dag! Zo’n lichtvirtuoos is Juul Keppens, dat het als het ware natuurlijk op ons afstraalt.

Of nog: de oogsttaferelen, waarbij de oogstende buitenmensen eigenlijk maar deel uitmaken van het landschap, er als het ware in opgaan en enkel als kleurvlekjes schijnen aan te geven dat ze misschien atypisch zijn in het geheel, of toch juist niet, want tracht maar eens het aantal veldwerkers te tellen; het is schier onmogelijk. Maar ook de dorpstaferelen zijn atypisch, waar je zou verwachten dat het dorp zijn activiteit concentrisch rondom zijn bewoning bepaalt en laat uitdeinen, daar draait Juul Keppens dit automatisme gewoon om, hij laat de akkers akker zijn en geel van oogst en tast het stroo en het hooi zo op de wagen, dat het dorp als het waren midden in die gele zee wegzinkt, alsof het in en latere fase ook geoogst kan worden.

Ook de landelijke taferelen met kerk, kapel of het kerkje van Vlassen broek spreken tot de verbeelding, die gebouwen maken deel uit van hun omgeving. Je kan ze er zomaar niet uit  wegdenken, vermits ze door flarden van kleuren opgaan in de natuur ernaast, en de boom- of struikpartijen belendend aan kerk of kapel groeien in één kleuradem door tot in de structuur van de gebouwen. Het suggestieve, de kracht van het opwekken in de geest, speelt hierbij een niet te onderschatten rol!

Maar ook de vele schilderijen, waar water en strand, water en land samenkomen, elkaar ontmoeten, branding vormen, waar het vrouwelijke element van het water, het flexibele, het plooibare, het rekbare als het ware stoot op het land, op het vaste, het stugge, het mannelijke en waar die twee elkaar ontmoeten en in elkaar op- en overgaan, met name in de branding, daar laat hij dikwijls mensen lopen, onder wolken van hoop, als om te zeggen: zie, hier staan wij, hier gaan wij, vrucht van de evolutie en geboren uit het schuim der golven, van hieruit vormen wij het oerbegin en bevolken wij de aarde.

Maar ook de kermissen fascineren de schilder, omdat ze als contrast anders opgaan met met het coloriet en de kleur van hun statische omgeving; soms buigt het kerkgebouw zich als dominant over het tafereel en legt het de nadruk op de etymologie van het woord kermis, dat ontstond uit kerkmis, het jaarlijkse herdenken van het ritueel van de inauguratie van de kerk door verre voorouders, maar ook daar is er de ontsnappingsroute vanuit de lichte kleur van de woonwagens van de trekkende bevolking die het zich losrukken  verzinnebeelden van de dagelijkse sleur en de gewenning. Maar ook de voorstelling van winterlandschappen in combinatie met woonwagens duidt op een stilstaan van de tijd in het stilstaan van die wagens alsof de wereld wacht op andere kleuren om verder te kunnen gaan en bij de haard wacht het boerenvolk en houdt de wacht bij het vuur op een zodanige manier dat ze allen één worden met de haard  met als enig contrast, het Delfts blauw  van de borden boven de schouwbalk nog fungeert.

De optochten in de regen met de paraplus en met de omhooggetrokken vesten ter bescherming tegen striemende regen en wind en de kleurenpracht waarmee hij de onweders opnieuw laat losbarsten bij elke blik op het schilderij, het is alsof zoveel jaren na het ontstaan, dat onweer zich telkens opnieuw losrukt en zijn natte en bedreigende vracht  loost. De vier elementen, water lucht, aarde en vuur komen nergens zo goed aan bod als in die taferelen.

Dames en heren, ik sluit af  met een gedicht bij het schilderij, waarvan u de abeelding ziet in het midden van het overzicht van de retrospectieve, onderaan links. Het tafereel inspireerde mij tot volgend gedicht:

Machteloos

Machteloos bij dreigend onweer

staan zij in de oogst en weten:

dit moeten wij:

de aren droog bewaren

binnen de hoppers

en voelen toch:

dit lukt ons nooit,

hier is geen ontkomen aan,

maar harken en slaan en vergaren

als gek,

tegen tijd en donkere luchten

en vloeken binnensmonds

terwijl ze bidden:

- maak de luchten helder, -

maken ze hun hopen hoger

met de kracht  van wanhoop

en de gelatenheid

van hen die ondergaan.

Dirk De Cock,

Schepen van Cultuur,

Vrijdag, 2 april 2010

Het deed zo'n deugd om mijn vroegere en oude medestander Karel Van Reeth te zien bij de persconferentie van de Koerden na de raid van de federale politie op hun accommodatie in Denderleeuw.

Dat Turkije gewoon de rechten van de Koerden erkent en respecteert en het volledige onderwijs van laag tot hoog in de Koerdische taal toelaat, in plaats van het Koerdische volk in Turkije te degraderen tot "Bergturken". Ik wil ook mijn taal en mijn cultuur niet kwijt, wie beter dan de Vlamingen verstaan de pijn, woede en frustratie van de Koerden in Turkije.

Beste Turken, het is dezelfde frustratie als die van de Oeigoeren (een Turks volk!) in China!

Heb daar toch begrip voor!

Met vriendelijke groet,

Dirk De Cock.

Het secretariaatspersoneel van het Deeltijds KunstOnderwijs vergaderde vrijdag 29 januari 2010 in "De Biekorf"

Als schepen van cultuur werd ik uitgenodigd om het slotwoord te spreken.

Geachte mijnheer Meert, directeur van Agodi, mevrouw de schepen, dames en heren medewerkers van het DKO van overal te lande,

Als schepen van cultuur met in mijn bevoegdheidspakket basisonderwijs, cultuur, bibliotheek, toerisme en land- en tuinbouw ben ik uitermate verheugd om tot u het woord te mogen richten. Ik zal kort zijn, dat heeft de organiserende instantie mij opgedragen. Ik ben gepokt en gemazeld als onderwijsmens, maar ik stond ook altijd al met een been in de politiek. De laatste tien jaar kon ik mij volledig aan de politiek wijden, maar het onderwijs liet mij niet  los. Twee legislaturen heb ik in het Vlaams parlement mijn beste beentje voorgezet in de onderwijscommissie, deels als secretaris en deels als ondervoorzitter van die commissie. Samen met collega’s heb ik er heel wat bakens verlegd.  Vergis u niet, die onderwijscommissie was en is  de minst politieke commissie binnen dat parlement, omdat al die politici in de eerste plaats onderwijsmensen zijn. De goede onderwijscommissarissen hadden omwille van bepaalde onderwijsdossiers soms meer conflicten binnen hun eigen partij, dan met de collega’s van andere partijen in de schoot van de commissie. Kortom, onderwijs drijft boven! Daarom wil  ik graag een boompje opzetten over het snijpunt tussen onderwijs, en dus opvoeding met cultuur en dus met kunst. Precies op dat snijpunt is het kunstonderwijs actief. Precies in dat snijpunt zitten de grote uitdagingen. Gaan we voor de kunst en dus voor het ontwikkelen van talent, of gaan we voor een zo breed als mogelijke vorming voor zoveel als mogelijk (jonge) mensen, zodanig dat de muzische vorming in onze samenleving globaal genomen een hoger echelon bereikt! Met andere  woorden vormen we de cursisten in de diepte of in de breedte?

Het doet heel raar aan, maar vanuit misschien onverwachte hoek kampt men met hetzelfde parallellisme, met name in de sport stelt zich een gelijkaardig probleem; de onderscheiden sportclubs hebben dikwijls de moeilijke keuze om zoveel leden als mogelijk te laten participeren (ook, en wellicht niet in het minst, omwille van de lidgelden), maar daartegenover staat de dwang van de competitie die wil dat de besten de plaats krijgen in de teams, wil men als team of als club kans maken om te winnen. De teams en de clubs met de beste prestaties trekken immers ook de meeste potentiële nieuwe leden aan.

Toch wil ik een lans breken om beide componenten, de breedte zowel als de diepte, met mekaar te verzoenen. Als onderwijsmens is het mijn hoogste overtuiging dat iedereen het recht heeft om opgeleid te worden tot op het niveau dat hij of zij aankan. Als cultuurmens weet ik dat sommigen uitmunten in één of meer of zelfs slechts in één bepaalde  discipline en dat zij op de tocht naar de eenzame hoogte van hun talent en/of creativiteit, professionele begeleiding meer dan broodnodig hebben.  

Daar, in de combinatie van beide aspiraties  ligt de uitgebalanceerde taak en opdracht van de lesgever in de kunstacademie. En dat is slechts mogelijk, omdat je in de kunstacademies die wonderbaarlijke mix van mensen hebt, een mix van leerkrachten, die volkomen anders is dan in andere onderwijsbranches. Daar ontmoet je een mix waarbij eenieder volgens een allerindividueelste legering de onderwijsmens in zich combineert met de kunstenaar, en elk van die legeringen is apart en met een andere samenstelling in het percentage van de interactie tussen de onderscheiden componenten, en al die allerindiviudeelste legeringen samen vormen een groepsdynamiek, die zo sterk en telkenmale uniek is en die de klankkleur bepaalt van de desbetreffende muziekacademie.

Waarom heb ik die mix zo graag, en waarom heb ik het kunstonderwijs zo graag, omdat het de onderwijsvorm is, die het verst afstaat van het Angelsaksische model, waarbij onderwijs en opleiding onlosmakelijk gelinkt worden aan tewerkstelling. Tewerkstelling is belangrijk, zeker in deze tijden van crisis, maar onderwijs moet ook kunnen bestaan omwille van het onderwijs zelf. “Der Unterricht an sich” is vanwege het  vormende en het zelfrealiserende karakter van zo’n opleiding in die mate belangrijk dat het gevoel van welzijn hier primeert op het gevoel van welvaart. Ik weet wel, het ene gaat niet zonder het andere, maar waar men binnen de Angelsaksische invloedssfeer het ‘levenslang leren’ promoot, promoot men niet meer nog  minder dan het zich vervolmaken binnen de skills  en de challenges, dus binnen de competenties en de uitdagingen, van de eigen werksfeer.

De meer Europese visie heeft het over het levensbreed leren, dat opleiding voor ogen heeft binnen de interessesfeer van elk individu, ongeacht of die interesse zich binnen de werksfeer bevindt. ‘Levensbreed leren’ sluit je als mens niet op binnen de soms te enge beleving van de werkomgeving, maar zorgt ervoor dat individuen zich ook kunnen toeleggen op interesses daarbuiten, waardoor ze als persoon op een meer evenwichtige wijze deel kunnen uitmaken van de complexe sociale en maatschappelijke interactie tussen alle omgevingsfactoren die de leefwereld van de moderne mens omvatten.

Ik dank u.

Dirk De Cock,

Schepen van cultuur

Mevrouw de minister, Joke Schauvlieghe, heeft het in een interview over het schrappen van de socio-culturele toelage aan het IJzerbedevaartcomité. Los van de inhoudelijke discussie, die wat mij betreft kant noch wal raakt, ergert het mij mateloos dat ze het niet heeft over een sociaal-culturele toelage. Wanneer spreken onze eigen Vlaamse ministers nu toch eens Nederlands!

Dirk De Cock,

9 december 2010.

Zondag 22 november 2009 was er een plechtige academische zitting ter gelegenheid van 25 jaar Oudheidkundige Kring "Allerheiligste San Salvator" te Wieze. Bij die gelegenheid werd de licentiaatsverhandeling: "Inventaris van het Dialect van Wieze", van wijlen de heer Paul De Wolf, de latere professor in de linguïstiek, prachtig uitgegeven.

De inenting tegen het H1N1-virus gemeentelijk organiseren voor de risicogroepen is een heel goede zaak. Proficiat aan de organisatoren en de gemeentelijke personeelsleden die daarbij betrokken zijn. Dat de gevaccineerde patienten het bedrag volledig terugkrijgen, lijkt me niet meer dan normaal in een welvaartstaat. De risicogroepen zijn immers al diegenen die sowieso meer kosten hebben voor geneeskundige vezorging. Dat de huisartsen die de inenting verrichten hiervoor een vergoeding krijgen, is nationaal vastgelegd en zeker geen materie voor een plaatselijk schepencollege. Integendeel, elke burger van dit land (en dus ook elke huisarts van dit land) heeft recht op eenzelfde behandeling. De plaatselijke organisatie van de inenting gebeurde nauw in samenspraak met de diensten van de provincie en door de vergadering van de huisartsen van Lebbeke.

Dat een plaatselijke N-VA-afdeling ineens de spreekbuis wordt om de belangen van de ziekenfondsen te verdedigen, lijkt mij wat betreft zeggenschap over lokale gemeentelijke materie meer dan een brug te ver. Hier geldt het aloude spreekwoord: schoenmaker blijf bij je leest. Trouwens dat de ziekenfondsen nog reserve hebben, bewijst hun mededeling van eind september aan de federale regering dat ze gerust een paar percenten wilden besparen (lees: inleveren) om de federale begroting mee in evenwicht te brengen en de minister van begroting een helpende hand te reiken.

Volksgezondheid is vooralsnog een federale materie, geen gewestelijke en al zeker geen gemeentelijke. De inentingscampagne voor de risicogroepen wordt in kaart gebracht door griepcommissaris Van Ranst, de gemeente Lebbeke is hier enkel uitvoerder volgens het door het griepcommissariaat ter hand gestelde draaiboek.

Wanneer elk bestuurlijk niveau zijn taak nauwgezet en naar behoren vervult, komt goed bestuur stapsgewijs dichterbij.

Dirk De Cock.

Donderdag was er, voor de jeugd, in de Bib. een dag om kennis te maken met China. Twaalf kinderen van 10 tot 12 schreven in om via de weg van een menu meer van China te weten te komen. De gedreven manier waarop Günther Van Lierop didactisch de kinderen wist te boeien, toen hij met heel veel hulp een tableau maakte van van een idyllisch Chinees landschap, compleet met vulkaan en vulkaankratermeer, waarin hij een soort currysaus deponeerde, imponeerde mij meteen. Als geoefend didacticus wist ik onmiddellijk dat hij alle snaren juist had geraakt. De blije gezichten, de ontdekkingsreis in de keuken van de Biekorf en het enthousiasme van de jonge cursisten sprak boekdelen. Een prachtig initiatief van de Bib. in deze Europalia/China-tijden. Dank aan de jeugddienst, de academie en het Biekorfteam om personeel af te staan voor deze mooie culturele en educatieve samenwerking. Dank je Ruth, Leen, Sarah en Günther.

Dirk De Cock,

een gelukkige schepen van Bib., Cultuur en Onderwijs.

Vandaag werd door de Oostenrijkse ambassade een receptie met toespraken gegeven naar aanleiding van de Oostenrijkse nationale feestdag. Als "befreundeter Belgier" krijg ik al een aantal jaar hiervoor een uitnodiging. Het gastland was Burgenland, dat als meest oostelijke Oostenrijkse deelstaat ook de lange grens met Hongarije deelt, waar tot 1989 het ijzeren gordijn, tevens de grens tot het toenmalige oostblok was. Het was Hongarije dat twintig jaar geleden, in augustus van het jaar 1989, voor het eerst de grens opende, waardoor talrijke Oost-Duitse "toeristen" de vlucht naar het Westen ondernamen. (Tegelijkertijd zat de ambassade van West-Duitsland in Praag boordevol Oost-Duitsers, die naar het Westen wilden.) Het was een spannende tijd, de slinger kon alle kanten uit, de meest weerbarstige regimes waren het Oost-Duitse van Walter Ulbricht en het Roemeense van Nicolae Ceausescu. Wanneer we terugdenken aan Tien An Mien (iets later in de tijd), dan weten we dat de omwenteling (die Wende!) ook met heel veel bloedvergieten had gekund. Gelukkig bleef ons dat in Europa bespaard.

We leefden toen op de mespunt van de geschiedenis. Als leraar Duits heb ik gewoon een heel jaar hierover les gegeven en mijn handboek gelaten voor wat het was. Ik bracht gewoon al mijn Duitse kranten en tijdschriften mee naar de klas of we keken naar het nieuws op ARD of ZDF. 

Zoals gezegd, alle drie de Oostenrijkse sprekers van vanavond refereerden in de "cercle gaulois" in Brussel waar de "Empfang" plaatsvond, aan die woelige maar o-zo-boeiende periode. Vooral de Landeshauptmann van het Burgenland Hans Niessl sprak met een mengeling van zichtbaar genoegen en ontroering over de eerste hulp die toen geboden werd aan de armlastige vluchtelingen, door de inwoners van het Burgenland. Hij dankte hen daarvoor en wist dat nog heel vele van die vroegere vluchtelingen het warme Oostenrijkse onthaal niet zijn vergeten. Het geheel werd opgeluisterd door een kwartet dat muziek vanJoseph Haydn speelde, de Oostenrijkse componist die 200 jaar geleden overleed.

Dirk De Cock.

Ja, de aanleg van een geboortebos was in het VRT nieuws op zondag. In Gent waren jonge ouders met het aanplanten van een geboortebos gestart. Flink voor Gent en schepen Balthasar.

In Lebbeke zijn wij ermee gestart in 2005 - ik was toen schepen van leefmilieu -, in Denderbellebroek. Dat perceel was vorig jaar, na drie jaar, vol. Nu werd een nieuw perceel aangesneden in de Duivekeetstraat. Streekeigen bomen voor 105 kindjes werden door de gelukkige ouders, grootouders, broers en zussen aangeplant. Het was feest, omdat de mensen zo gelukkig waren. Met het "Speelbos" in de Baasrodestraat erbij zijn we nu al het vijfde jaar heel veel bomen aan het aanplanten. Een groene long zijn we misschien nog lang niet, maar een stukje van onze longen wordt toch al beter voorzien van groene kwaliteitslucht. We zeggen "neen" aan het fijn stof en we planten bomen aan. Nu nog onze ecologische voetafdruk kleiner maken.

Proficiat voor de milieudienst, de MiNaraad en de milieuschepen van Lebbeke.

Ja, we hebben het gehaald, de drie uitdagingen, die ons werden opgelegd, zijn tot een (heel) goed einde gebracht. Normaal vind ik (vanop afstand bekenen) zo'n Fata Morgana gedoe maar niets hebben. Het is zo déjà vu.

Maar eerst gingen we voor Boekegem. An Heirbaut en ik we hadden er een paar gesprekken over, of we dat wel zouden doen. Ik zei haar dat we met het gemeentebestuur honderd procent zouden steunen, maar zij moest er met haar team moest voor gaan, en dat het vooral veel extra inzet, werk en inspanning zou kosten. Ze hebben ervoor gekozen en ze zijn ervoor gegaan. De bibliothecaris met haar team, met haar volledige team. Toen we de trofee binnen hadden zijn we voor de uitdagingen nog veel verder gegaan. Heel veel personeelsleden van de gemeente kwamen spontaan meehelpen. Heel veel mensen boden hun hulp aan. Zelf heb ik me volledig ondergedompeld in de roman-schrijf-opdracht. Mijn echtgenote dacht dat ik zelfs in de Bib sliep, maar dat was niet waar . Die opdracht was niet eenvoudig. We hebbben er met een aantal mensen toch wel hard aan gezwoegd en door het crashen van de server, zijn we met vier en dan nog met drie en dan nog met twee mensen de nacht moeten ingaan. (Op een PC werk je niet in groep!) Rond 02.00u. vrijdagmorgen was de opdracht die we anders wellicht om 21.30u. van de avond ervoor hadden geklaard, eindelijk tot een goed einde gebracht. 's Anderendaags vond de deurwaarder dat ook, al had hij toch een opmerking dat de leeftijd van één van de auteurs onder diens tekst op 54 jaar stond en in de begeleidende lijst op 55 jaar. Bij nazicht bleek dat die persoon tijdens de Boekegem week jarig was. Hij schreef het stukje voor zijn verjaardag en bij controle van de lijst was hij al een jaar ouder. Om maar te zeggen dat de deurwaarder wel echt heel goed zijn werk deed.

Doel

De zoldering is nog intact,

de rest is plunderend gestolen

het huis werd met geweld genomen

door huurlingen met man en macht verkracht.

De Maatschappij Linkerscheldeoever

zag, - kan een naam nog droever,-

geen heil in tijdelijk wonen.

Wat had je dan gedacht?

Een wolf in schapenvacht

die Vlaams beleid weglacht.

Zo ligt een dorp te sterven

in al zijn huizen,

het kwijnt in al zijn nerven

weg, - het is een pijnlijk sterven.

Laat de havenkapitein

toch gelukkig tussen zijn containers zijn.

En, ... Vlaanderen geef misschien

Doel aan Nederland,

dan houdt het zeker stand.

Dirk De Cock,

31 augustus 2009

Karel Van Miert was een staatsman, een van de weinige staatslieden die Vlaanderen had. Hugo Schiltz was er ook een.

Echt wel oprechte waardering voor zo'n politicus.

Dirk De Cock

Morgen, donderdag 28 mei 2009, staat het gemeentelijk reglement m.b.t. het plaatsen van "schotelantennes" op de agenda van de gemeenteraadsvergadering van Lebbeke.
Zo'n vier maanden geleden vroeg ik tijdens de vergadering van het College van Burgemeester en Schepenen aandacht voor dit probleem. Er dreigt immers een wildgroei aan schotelantennes op de voorgevels van de huizen.
Wij herinneren ons nog levendig de schreeuwlelijke antennes in de jaren zestig en zeventig van vorige eeuw, daar kwam pas een einde aan met de opkomst vam de kabeltv. De liberalisering van de markt zou tot ongewenst neveneffect kunnen hebben dat de voorgevels van tal van huizen ontsiert worden door een dergelijke schotelantenne.
De collega's van het schepencollege hadden oor naar mijn bezorgdheid en onze administratie kreeg tot taak om een goed gemeentelijk reglement op te stellen. Het reglement komt er grosso modo op neer dat de schotelantennes niet zichtbaar mogen zijn vanop de openbare weg.

Het reglement is een goed evenwicht tussen het recht van de burger m.b.t. de vrijheid van meningsgaring en de bezorgdheid om het esthetisch uitzicht van de straatkanten te vrijwaren. Voor meergezinswoningen is er een apart artikel: aan de achterzijde van appartementsgebouwen kan een groepering van drie schotelantennes geplaatst worden.

Onze dienst stedenbouw heeft rekening gehouden met de opmerkingen gemaakt tijdens de vergadering van de gecoro. Alle adviezen waren positief.

De tussenkomst in het politieke actualiteitsdebat tijdens de plenaire vergadering van het Vlaams parlement op 1 april 2009.

De heer Dirk De Cock:

Sonnet: Doel 

Als dichter lukt het mij misschien,

als dichter wel. Wie als politicus

nog roept in de woestijn; hij spant de lus

naar kunstenaars en dichters, die nog zien 

en trekt dat touw dan aan als nooit gezien

protest. En legt zo rond het dorp een lus

waar niet vernietigd wordt en huurlingen dus

geen huizen kunnen slechten om nadien 

terug te komen en opnieuw de hand te slaan

aan huizen, straten, pleinen en om braakland

achter te laten in bijna vergeten straten. 

Hoe kleeft protest toch aan hun staan

sindsdien, als woei de wind het laatste zand

als dam op tegen wie niet valt mee te praten. 

Dirk De Cock, Brussel, Vp, Rubenszaal,

31 maart 2009, 15.52u.-16.24u.

Soms schrijf ik nog wel eens een gedicht!

Narcose 

Nog een keer waag ik het

je frêle schoonheid uit het

voorgeborchte van je zijn te lichten,

want de zwaluw die ik ben,

wordt ouder,

zit op de draad en wacht,

verwacht de grote trek.

Uitbloeiend aan mijn lichaam

is dit wachten

uitputting die ooit zal volgen.

En ik wou,

wanneer het even kon, in weidse vlakten

aan het leven sneven

als aan de maan;

en met je schoonheid in mijn ogen

als volwassen narcose. 

Dirk De Cock, Brussel, H. Consciencegebouw,

7e verdieping, 23 maart 2009, 13.09u.-13.25u.

Die Legende von der Entstehung des Buches Taoteking auf dem Weg des Laotse in die Emigration entstand 1938 in Dänemark während Brechts Emigration.

Als er siebzig war und war gebrechlich

Drängte es den Lehrer doch nach Ruh

Denn die Güte war im Lande wieder einmal schwächlich

Und die Bosheit nahm an Kräften wieder einmal zu.

Und er gürtete den Schuh.

Dit fenonomenale begin van afscheid beschreven door Bertholt Brecht, toen hij zelf in Denemarken in exil leefde, is nog steeds onovertroffen. Het blijft nazinderen wanneer je dit leest. En wat doet de maatschappij linkerscheldeoever? Het breekt Doel af. Een heel klein beetje meer Oosterse wijsheid zou Schalk en de zijnen wel kunnen gebruiken. Misschien kunnen ze Brecht eens lezen en hoe hij over onrecht schrijft!

DOEL.

De kerkklok klept verweesd

en trekt het schip

van Schelde naar dorp en terug.

Hoe stil is het in dit verdreven dorp

als in een kerk,

en wezenloos dat je de wind

kan horen in de straten

en hoort klagen in de gaten

van de straatwand

werk van malafide mannen.

Dit dorp wordt enkel nog gered

door vrouwen en door kunstenaars,

alleen zij baren nog hoop

tegen de aangebrachte kankers

van machinale mechanismen.

Geklemd tussen koeltorens

en haven heeft de habitat

toch nog het intacte van intens contact.

Een veilige haven

van jewelste,

het dorp dat leeft en zindert

in zijn diepste binnenste,

maar met zijn lach nog even wacht,

omdat het kraakt in al zijn voegen.

 Dirk De Cock,

Lebbeke, 20 maart 2009, 11.48u. – 12.11u.  

Rainer Maria Rilke

O eerste roep horizontaal in het jaar -,

de vogelstemmen staan.

Jij echter schuift reeds in de tijd jouw baar,

o koekoek, in ’t vergaan –

Daar: zoals je roept en roept en roept,

als iemand die in ’t spel zich vond,

en helemaal niet bouwt en ook niet kloekt,

mijn vriend, naar het lied, dat ons aanstond.

Wij wachten eerst en hopen … Zeldzaam dwars

doordringt ons deze schreeuw;

als was ’t in deze reeds nog wars,

een vroeg voorbije geeuw –

Vertaling: Dirk De Cock, woensdag, 18 maart 2009.

Een van de conclusies van de leefbaarheidsstudie (2000) van het polderdorp Doel was, dat het dorp leefbaar was, op voorwaarde dat het Saeftinghe-dok niet zou worden aangelegd. In het Vlaams parlement is al jaren geleden aangekondigd dat er een studie komt om na te gaan of er een Saeftinghedok moet komen. Vlaams volksvertegenwoordiger Dirk De Cock (SLP) is verbolgen dat ondanks het uitblijven van deze studie er toch continu huizen worden afgebroken in Doel.

"Ik vermoed dat het een kwestie van prioriteiten is, want de studie over de Lange Wapper was er heel erg vlug. Ondanks die hele korte tijdsspanne was ze bovendien erg degelijk", stelt Dirk De Cock. Het valt SLP op hoe weinig er nog wordt gesproken over het Saeftinghedok. De crisis is heeft de al de optimistische groeiprognoses van het Havenbedrijf alvast serieus ondergraven. "Laten we niet opnieuw de fouten uit het verleden maken. Het Doeldok bijvoorbeeld is nooit gebruikt, de bouw ervan heeft gigantisch veel geld gekost en het dok wordt nu letterlijk gedumpt met de grond van het Deurgangdok?! Meer Kafka hoeft toch niet!", aldus De Cock.

De Cock legt de schuld vooral bij de intercommunale "Land van Waas" die instaat voor het beheer van de onteigende woningen. "De intercommunale handelde nooit als een goede huisvader. Ze heeft nooit werk gemaakt van de opdracht om alles in het werk te stellen om de kwaliteit van het wonen te garanderen. Integendeel heel wat woningen gingen tegen de vlakte, zelfs vele huizen die nog perfect leefbaar waren, volgens de normen van de Vlaamse wooncode", aldus De Cock.

De intercommunale "Land van Waas" en de stad Beveren gaan ook excessief verder met het afbreken van woningen. SLP besluit hieruit dat er een onderliggende agenda bestaat, een totaal andere agenda bovendien dan die van het Antwerps havenbedrijf. De intercommunale wil industrieterreinen op de plaats waar Doel nu staat. Dirk De Cock vindt dat veel meer dan een brug te ver, hij noemt het zelfs enkele "Lange Wappers" te ver. "Dat men een aantal krotten opruimt in Doel, daar zal geen haan naar kraaien. Op dit moment wil men toonaangevende waardevolle gebouwen tegen de vlakte smijten. Dat is gewoon misdadig, dat is het uitwissen van erfgoed en van geschiedenis, dat is een soort van negationisme, men wil de herinnering aan het dorp uitwissen en de laatste eigenaars en bewoners intimideren. Dat minister-president Peeters ondertussen goedkeurend toekijkt en dit alles toedekt met halve waarheden is schandalig", besluit De Cock.

Dirk De Cock lanceerde vandaag vanaf het spreekgestoelte in het Vlaams parlement een oproep aan alle erfgoedverenigingen en heemkringen in heel Vlaanderen om het dorp Doel te bezoeken en het waardevolle erfgoed ervan in ogenschouw te nemen en om van elk gebouw een peterschap op zich te nemen. Hij doet een oproep aan alle kunstenaars om op de blinde gevels die door de willekeurige afbraak zijn veroorzaakt, kunstwerken aan te brengen. Hij roept het Antwerps Havenbedrijf op om Doel te omarmen en om het dorp uit de klauwen van de Intercommunale Land van Waas, een Wase wolf in schapenvacht, te houden.

Johann Christoph Friedrich von Schiller (1759 - 1805)

"Der Mohr hat seine Pflicht getan, der Mohr kann gehen."

 Das Zitat stammt aus Schillers Trauerspiel "Die Verschwörung des Fiesko zu Genua", seinem zweiten dramatischen Werk aus dem Jahr 1783. Der "Mohr von Tunis", Zuträger für Fiesko bei der Verschwörung gegen den Dogen Andrea Doria, tritt im 3. Aufzug (4. Szene) mit diesen Worten von der Bühne ab: "Der Mohr hat seine Arbeit getan, der Mohr kann gehen." - Man verwendet das Zitat in der abgewandelten Form ("... hat seine Schuldigkeit getan"), um seiner Enttäuschung in einer Situation Ausdruck zu geben, in der man für etwas Bestimmtes Dank erwarten konnte, der einem nicht zuteil wurde.

Patricia De Martelaere is overleden. Zij was een uitmuntend dichter, schrijver, prof. en vooral filosoof. Zij laat geen leegte na, maar ruimte in de meest uitgebreide zin van het woord.

SLP vraagt dat er vlug initiatieven worden genomen om een eind te maken aan het schoolpoortkamperen. Vlaams volksvertegenwoordiger Dirk De Cock wil dat hierbij alle mogelijke denksporen worden onderzocht. Hij pleit ervoor om een systeem van individuele verantwoordelijkheid van de school  grondig te bekijken. 

De voorbije dagen stonden aan verschillenden schoolpoorten opnieuw vele ouders, maar ook vele plaatsvervangers van die ouders gekampeerd. Ook SLP vindt deze praktijken ongehoord. Het principe van gelijke kansen wordt vooral door het systeem van betaalde plaatsvervangers volledig ondergraven.

“Ik heb mee het GOK-decreet vorig jaar gewijzigd om experimenten toe te laten in het inschrijvingsbeleid. In Gent en Leuven heeft men gebruikgemaakt van die mogelijkheid. In Antwerpen en Brussel kwam men niet tot een consensus in het daarvoor bestemde orgaan, het LOP (Lokaal Overlegplatform), met kampeerders in die steden tot gevolg”, aldus Dirk De Cock.

Volgens De Cock is het tijd om de voorbije experimentele fase grondig te evalueren. Maar is sceptisch over de veelgehoorde mogelijke oplossingen. De focus bij de verschillende politieke partijen ligt nu in deze eerste plaats op het idee om vanuit de Vlaamse overheid een inschrijvingssysteem te verplichten. SLP heeft hier steeds kritisch tegenover gestaan. De achterliggende problematiek van de wachtrijen is immers niet in elke stad gelijk. 

Dirk De Cock:”Vanuit Vlaanderen een inschrijvingssysteem opleggen aan alle scholen is geen evidentie. Zo een poging dreigt te verzanden in technische en juridische problemen.”

SLP pleit om te onderzoeken of de verantwoordelijkheid van het inschrijvingsbeleid niet bij de scholen zelf kan worden gelegd. Het systeem kan er in bestaan dat wanneer er binnen het LOP geen meerderheid wordt gevonden om een bepaald systeem te gebruiken, de schoolbesturen de vrijheid krijgen om zelf een systeem te kiezen binnen de Vlaams opgestelde restricties. In Antwerpen zouden de scholen vandaag binnen zo een regelgeving alvast zelf initiatieven kunnen nemen om de wachtrijen tegen te gaan, wat men vandaag niet kan.

“Er zijn pro’s en contra’s met betrekking tot een systeem van individuele verantwoordelijkheid van de schoolbesturen. Eén grote pro is dat vandaag een wachtrij een kwaliteitslabel bezorgt aan een school. Individuele verantwoordelijkheid labelt daarentegen de school als een onwillende school, als een school die de wantoestanden van het kamperen niet wil aanpakken”, stelt Dirk De Cock.

SLP is steeds een voorstander geweest van de gemeenschapsdialoog. De partij – toen nog spirit – stelde als eerste voor onder de noemer “gemeenschap is leuker met twee” om de gemeenschappen te responsabiliseren. Dat de gemeenschapsdialoog opgestart door Vlaams minister-president vandaag is vastgelopen, is voor SLP echter geen verrassing.

Blijkbaar waren er bij de opstart te weinig garanties waren  in tegenstelling tot wat minister-president Kris Peeters altijd heeft beweerd. Bovendien heeft een gemeenschapsdialoog maar kans op slagen wanneer ook op federaal niveau er eenzelfde druk op de ketel wordt gehouden door de betrokken partijen. De federale ministers van CD&V en open VLD geven niet de indruk nog interesse te hebben in communautaire vooruitgang. De dialoog was dan ook gedoemd om te mislukken.

Voor SLP moet nu de bal opnieuw in het federale kamp worden gelegd.  Daar heeft men nog enkele weken om tot concrete voorstellen te komen. Indien blijkt dat er geen vooruitgang geboekt wordt, wil SLP nieuwe federale verkiezingen. Dirk De Cock: “CD&V en open VLD gebruiken de crisis als excuus gebruiken om de federale regering in stand te houden. Dit gaat echt niet op. De houding van de federale regering ten aanzien van Opel en KBC, de afhandeling van het fortis-dossier, ontspoorde begroting… zijn slechts enkele voorbeelden die aantonen dat deze regering geen garanties biedt voor een kordaat aanpakken van de crisis. Dat niemand van CD&V en open VLD deze argumentatie bestreed in het parlement is veelzeggend.” SLP is er ook van overtuigd dat de economische crisis in beide gewesten pas echt efficiënt kan worden aangepakt na het overhevelen van belangrijke bevoegdheden.

of over het wedervaren en de tegenslagen van een kamperende elite.

De inschrijving in het Jan Van Ruusbroeccollege, het jezuïetencollege te Laken had blijkbaar nogal wat voeten in de aarde. Het sijpelt stilaan door dat ogenschijnlijk "goed ingelichte" mensen een aantal dagen voor de poorten van de school gekampeerd hebben. Volgens de weekendkrant van De Standaard waren er een aantal mensen met een zekere renommee bij. Een mens wil toch maar de beste school voor zijn kind, voor zijn tweeling, nietwaar?! De juridisering van de maatschappij was zelfs al tot vóór de schoolpoort doorgedrongen, want men overwoog om een deurwaarder te vorderen om de nodige vaststellingen met betrekking tot de volgorde der aangekomenen te laten verrichten.

De échte Jan Van Ruusbroec (1293 - 1381) had het in zijn mystiek werk onder andere over "Van seven trappen" om de zaligiheid te bereiken. Gelukkig voor hem bestonden de jezuïeten nog niet, toen hij op dit ondermaanse verbleef. Anders hadden ze met zekerheid aan hem een tegenstander met inhoud gehad. Hij beschouwde en noemde zichzelf: een "ghemeyne mensch" (= een doorsnee mens). Inderdaad, Ruusbroec schreef in het Diets, in de volkstaal dus en niet in het Latijn, zoals we dat van priesters door de eeuwen heen gewend zijn. Hij identificeert zich dus volkomen met het volk en NIET met de elite (die schreef toen in het Latijn).

Staan verkleumen voor een schoolpoort was in elk geval NIET bij zijn zeven treden om zalig te worden. Maar misschien willen deze mensen ook helemaal niet zalig worden en willen zij hun kind gewoon naar het jezuïetencollege sturen. Wat me daarbij zo stoort is, dat de upperclass blijkbaar heel goed was ingelicht, of ze nu twee of drie dagen kou hebben geleden, laat me siberisch, ...zij waren ingelicht en een hele boel mensen waren dat niet, dat is het waar het om gaat.

Volgens dezelfde zaterdagse krant is het resultaat dat er welgeteld één kind van allochtone herkomst zou zijn ingeschreven. De elite wéét wel hoe ze scholen blank houdt. Een gemengde schoolbevolking is aan haar niet besteed. Je leidt in zo'n school de elitie op en dan begin je het best vroeg genoeg met de selectie, het liefst nog vóór de schoolpoort. Diversiteit kan al eens een thema zijn voor een klasgesprek, maar je hebt daarvoor toch geen praktijkervaring nodig.

Stelopdracht: Schrijf een (fictieve) Dialoog (tweespraak) van een gedupeerde ouder met een personeelslid van het college:

-"Sorry, u hebt een te hoog nummer, uw kind komt niet in aanmerking om ingeschreven te worden in onze school!"

- "Maar de directeur heeft toch gezegd dat de inschrijvingen op maandag waren en het is nú maandag!"

-"Ja, maar vanuit onze jezuïetendidactiek kunnen wij een maandag ook vervroegen, dat is nu gebeurd! Probeert u uw geluk maar elders." 

- "Is wat wij nú meemaken dan een voorbeeld van wat men doorgaans jezuïetenstreken noemt?"

Over experten en onderzoekscommissies.

Gek worden de mensen van het gekrakeel van de hooggeleerde heren, die stellen, dat een parlementaire onderzoekscommissie geen leden van het gerecht zou kunnen ondervragen. Het kan nochtans zo eenvoudig worden uitgelegd. De wetgevende macht (het parlement) is de hoogste macht, want de leden van het parlement worden door de kiezers verkozen.

De wetgevende macht (het parlement) maakt en stemt de wetten. De gerechterlijke macht (het gerecht, justitie) zorgt ervoor dat die wetten worden toegepast.

De uitvoerende macht (de regering) krijgt het vertrouwen van het parlement, of valt door middel van een motie van wantrouwen door datzelfde parlement.

En ja dus, het parlement heeft het recht de uitvoerende en de gerechterlijke macht te bevragen en te ondervragen. Zo eenvoudig is dat!

Verkiezingen doen sommige politici flippen!

Bart Caron is naar eigen zeggen thuis gekomen bij Groen! Op dezelfde manier als Bert Aciaux warm werd onthaald bij Sp.a, werd ook Caron in mineur ontvangen door de groene achteban, met name door die West-Vlamingen die in hem eerder een bedreiging zien dan iemand die ze als verloren zoon wensen binnen te halen. Beide heren verlieten een warm, Vlaams, democratisch, sociaal-liberaal project om in ander vaarwater politieke Lebensraum te gaan opeisen. De geschiedenis leert ons dat wie "Lebensraum" opeist, dat altijd ten koste van anderen doet.

De waarheid is, dat ze  gewoon niet de kracht van hun overtuiging hebben om van daaruit met overtuigingskracht naar de kiezer te gaan. Je moet waarschijnlijk écht wel diep doordrongen en doordesemd zijn van je (politieke) idealen, wanneer je als vermeend progressief slechts enkele dagen bedenktijd nodig hebt om je helemaal in te schrijven in de conservatieve en inefficiënte maatschappijbenadering van Groen! Zo van: "stop nu maar elke groei, want er is nog te weinig crisis!".

't Moest me even van het hart!

Even verderop

Er heerst onrust in de wijken,
mensen tonen hun verdriet,
ze kunnen van de plaats niet wijken.
Ieder zwijgt zijn eigen lied.

“Hoe kan dit nu”, zeg jij
en ik zie een feest van geel licht,
een vuurwerk van fosforbommen,
engeltjes maken.
“Hoe is iemand in godsnaam tot zoiets in staat?”
En ik zie
medische teams
in ziekenhuizen
slachtoffertjes redden;
en ik zie
mondiaal even verderop
blote handen verhakkelde lichaampjes
uit kapotgeschoten ziekenhuizen halen.
Hoge omes komen condoleren;
en ik zie
mensen met hun kinderen aan de hand
en met hun tranen naar binnen gekeerd
zich met knuffels wapenen
tegen hun verdriet.

Wij dansen met de wolven
om ons heen en slapen
onschuldiger als geen een:
de wereld, mijn dorp;
mijn dorp in de wereld.

Hoe leven wij in shock sindsdien,
op onze eigen heuvel van schaamte,
alsof ingehouden adem
en serene stilte nadien
een krijtwitte dood kan laten wijken.

Lebbeke, 26 januari 2009 15.52u – 16.14u.

Wanneer mensen ons ontvallen
wordt de wereld smaller.
Het tij schijnt de branding
minder te raken,
maar de herinnering stolt in amber,
dat ooit als barnsteen ergens aanspoelt.

Dirk De Cock

Sint-Gillis Dendermonde is een vredig dorp dat met de fusies in 1976 bij Dendermonde kwam. Er is ooit nog sprake van geweest om Lebbeke en Sint-Gillis te fusioneren. De mentaliteit is echt wel gelijklopend. Mijn grootmoeder was van Sint-Gillis, ik heb er mijn oudtante nog bezocht. Ik heb er familie wonen en dan gebeurt zoiets! Je kan het met geen woorden omschrjven. Ik was er vrijdag de hele dag niet goed van. Het houdt mij nu nog elke minuut bezig. Dat zijn zo van die ogenblikken waar je jaren nadien nog precies van weet: ik was dáár, op die plek, toen ik dat vreselijke nieuws vernam. Zelf vernam ik het nieuws in het secretariaat van de school, de Puzzel, bij mijn wekelijks bezoek als schepen. De politie belde net alle scholen op om de poorten en deuren hermetisch af te sluiten, want de dader was toen nog op de vlucht. Zo'n later zou hij gevat worden in de Kleine Snijdersstraat door onze wijkagent van Heizijde. Proficiat voor diens koelbloedigheid en professionalisme.

Maar hoe moeten ouders en kinderverzorgsters en grootouders en zusjes en broetjes en neefjes en nichtjes en ooms en tantes en buren en dorpelingen en stedelingen hiermee omgaan. Hoe leg je zoiets aan jonge kinderen uit. Amerika ja, en zelfs Finland of Noorwegen, vanuit de afzondering in de lange poolnacht of iets dergelijks, maar hier in Vlaanderen? De globalisering slaat wel heel hard toe: de wereld mijn dorp! Ons buurdorp ligt opeens in het oog van de storm en in het wereldnieuws. We mochten met z'n allen willen dat het nog even onbekend was, als twee dagen geleden. Maar niemand kan de tijd terugdraaien, wij zullen met de wonden moeten leven en ouders zullen de littekens moeten leren liefhebben, en de littekens van het gemis, ze zullen nooit helen. Hoe kan een maatschappij een kinderverzorgster danken die haar eigen lichaam als buffer opwierp tegen de zinloze haat van een kindermoordenaar.

Zaterdag kreeg ik er van Iris, onze secretaris, van langs omdat ik elke dag een gedicht op mijn webstek moet plaatsen. Dat heb ik namelijk beloofd. Ik pruttelde tegen met wat argumentatie, dat ik er de vorige keer twee gedichten had opgezet, maar dat vond ze helemaal niet kunnen. Ik ben dan maar gezwicht. Het gedicht in kwestie heet "in februari" ik schreef het zo'n jaar geleden, toen de wereld nog iets fraaier was en de kindermoord in Sint-Gillis Dendermonde nog niet had plaatsgevonden. Hoe kan dat nu toch?!

In februari

Waar ben je nu zo nog,
zo met je ongezouten mening
in de weer.
De galmgaten van mijn spreken
raken versleten
en weer verstomt
de klank in de benchmarking
van je valenties,
het zoveelste zwanenmeer
van mijn telkenmale zinnen.
Je bent zo stil als de stilte
van een kerkhof in februari,
waar iemand moe denkt:
“Komen er nog nieuwe blaren?”
Of… staan takken gewoon zichzelf te zijn
met hier en daar een eksternest als decoratie.

Hoe word ik grijs sindsdien
als negatie van je woorden
en hoe intens beleef ik
het einde van voorheen
op de drempel
van het zich steeds weer
aandienende nadien,
tot de ochtend volkomen verneveld.

Dirk De Cock.
Brussel, 29 januari 2008 13.51u.-14.27u.

De voorbije maanden was er al geen sprake van een vooruitziende, doordachte en gecoördineerde aanpak van de kredietcrisis en de economische crisis die ermee gepaard gaat. Dat het gerommel in de marge ook onder van Rompuy I blijft aanhouden is jammerlijk. Het lijkt zelfs te verslechten. Minister van financiën Didier Reynders zaait eerst paniek over de toestand van de banken. Vervolgens beslist hij niets te doen.


De houding van minister Reynders en de zware druk van de familiale aandeelhouders van KBC dwong de Vlaamse regering tot ingrijpen. SLP begrijpt de krachtdadige beslissing van de Vlaamse regering. "Toch mag dit niet beletten de parlementaire democratie te respecteren. Er moet zo spoedig mogelijk duidelijkheid komen over alle beslissingen. Een debat in het Vlaams Parlement is onontbeerlijk. Dat Vlaanderen krachtdadig heeft gereageerd juichen we toe, maar dat mag ons niet tegenhouden te analyseren of men gekozen heeft voor de juiste oplossing", aldus Vlaams volksvertegenwoordiger Dirk De Cock.

SLP wenst daarom niet voor haar beurt te spreken in dit dossier. "Pas nadat het dossier volledig op tafel ligt, kan men concluderen of het niet beter was geweest dat de Vlaamse regering aandeelhouder was geworden van KBC.  Dit nu al roepen van aan de zijlijn levert weinig voordelen op voor KBC of de Vlaams belastingsbetaler. De alternatieven moeten besproken worden in het parlement", aldus nog Dirk De Cock.


De clausule dat KBC kredieten moet blijven leveren aan particulieren en bedrijven is alvast een goede zaak volgens de Sociaal-Liberale Partij. Maar dat de federale overheid niet dezelfde inspanningen leverden voor KBC als voor Dexia en Fortis, is voor SLP-senator Geert Lambert onbegrijpelijk. "Is het misschien omdat KBC een uitgesproken Vlaamse bank is? De federale regering moet toch weten dat ook KBC overal in Europa actief is. Zijn ze dan echt zo weinig bekommerd om de personeelsleden van KBC?"

Het Geraardsbergs Koninklijk Atheneum organiseert vandaag een politiek debat. Thema is de realisatie van een aantal eindtermen voor het vak geschiedenis. Nagenoeg alle Vlaamse politieke partijen nemen aan het debat deel.

Voor de Open Vld komt minister van Binnenlandse Zaken Guido De Padt langs. Schepen van Onderwijs Erwin Franceur vertegenwoordigt de sp.a. Arthur Cambier neemt deel namens de CD&V. Volksvertegenwoordiger Sarah Smeyers (NV-A), volksvertegenwoordiger Martine De Maght (Lijst Dedecker), Johan De Weerdt (Groen!), Stephan Borlau (Vlaams Belang) en volksvertegenwoordiger Dirk De Cock (SLP) nemen eveneens deel aan het debat. Dit start om 13.45 uur in de school langs de Papiermolenstraat.

Toch ook nog een vertaling van Rainer Maria Rilke, mijn favoriete dichter.

Nog steeds verbindt koffie mij met de gedachte aan mijn grootmoeder. Ze stierf op 88-jarige leeftijd in 1988.

Koffie
Niets lees ik nog in koffiedik!
De drab is mooi verpakt in individuele maatjes,
waar koffie bij mijn grootmoe nog gemeenschapsdenken was
en geurend vers slechts twee maal
op een dag de tijd aangaf,
is nu de individuele gang naar de machine in eenzaamheid gedrenkt;
niet eens een vriendelijke hand die wuift en wenkt.
Niet eens de geur vult nog de ruimte
als weleer,
denkt enkel liberaal en geeft alleen
verbinding tussen kop en kopje
en voorts geeft hij geen enkele binding weer.

Ver in mijn geest hoor ik nog
klamme koffiedrab kissen op een hete kachelplaat,
proces waardoor de lucht gezuiverd leek.

Dirk De Cock,
Vlaams parlement
januari 2009.

Onlangs was ik ergens op bezoek. Ik was erg onder de indruk.

Voor M.

Mijn vriend, laat hem niet toe, die dood,
hij is geen vriend,
hij gaat bij ouderen langs,
en vraagt zelfs kinderen ten dans;
hij is niet lief, want hij verslindt.

Mijn vriend, ik zeg het je,
laat mij nog een tijd gaan met je,
je temt de wolken in mijn geest
en in mijn geest vieren die wolken feest,
omdat je hen vrijwaart van het tempeest.

Ga dan mijn vriend,
maar langs bekende paden,
ga zachtjes op je trage maat,
zo slof je voor zijn vlugge voeten uit
en laat geen zeis je weg toch wieden.

Schiet hij zijn doel voorbij,
je vrienden zullen hem hun grimas bieden.

Dirk De Cock

Vandaag in De Morgen:

"Spreekt u nu eigenlijk namens de meerderheid of namens de oppositie?" Het was Eric Van Rompuy (CD&V) die in het Vlaams Parlement SLP'er Dirk De Cock die toch wel prangende vraag voor de voeten wierp, nu er van de voormalige kartelpartner van sp.a alleen maar splinters overblijven. Voor zijn broer premier werd, was Van Rompuy vaak de meest kritische uit de meerderheid, maar tijdens het begrotingsdebat gisteren was De Cock nogal scherp uit de hoek gekomen. "Ik was Spiritist, daarna Vlaams Progressief en nu SLP'er. Dat is één en dezelfde partij", antwoordde De Cock. "Ik ben altijd loyaal gebleven aan de meerderheid. En bovendien", zo kaatste hij de bal terug, "vond ik dat u sinds 1 januari wel een vervanger kunt gebruiken."

Klik op lees verder voor de integrale tekst uit de plenaire vergadering.

Het tweede gedicht is een gedicht van mijn hand:


Bezoek aan grootmoeder

Ze schuifelde naar de deur
als antwoord op de droge vensterklop
en opende, de gang,
de vier seizoenen;
de winter achter de voordeur,
een plaasteren gat in de sneeuw
– je merkt het alleen
wanneer de deurkruk erin verdwijnt –
jaren oefening!
Kom binnen,
ze schenkt late koffie
en tilt de beurs half uit de kan,
een zwarte mond gaapt kwijlend, sopt -
de koffie vloeit en stopt
wanneer de beurs de teut afsluit
en opnieuw giet ze uit de kan.
Ze schuift een schotel met
kandijsuiker dichter
en pareert mijn afwijzend gebaar
met een:
“Wat kwaad kan dat nu!”
dat ik nu nog hoor.

Dirk De Cock


Haiku

De kleur van de maan;
de geur zomerend in licht:
vergeten genot.

Op gedichtendag (29 januari) hebben de gemeentelijke academie, de cultuurdienst en de bibliotheek een handvol poëzie in petto. Op de agenda staan ondermeer het uitdelen van speciale gadgets met gedichten en een jeugdactiviteit rond de “gruwelijke rijmen” van Roald Dahl. De afsluiter van gedichtendag is de theatervoorstelling “Een fijne avond met meneer en mevrouw Olman” in C.C. De Biekorf waarvoor we u 2x gratis kaarten aanbieden om aan uw lezers of kijkers te verloten.

GADGETS: IJSKRABBERS EN POTLOODDOOSJES MET GEDICHTEN
Speciaal voor gedichtendag zochten de drie gemeentelijke diensten dit jaar naar originele gadgets: poëtische ijskrabbers voor de volwassenen en potlooddozen met gedichtjes voor de schoolgaande jeugd in Lebbeke. Een ludieke keuze volgens Dirk De Cock, schepen van cultuur en bibliotheek: “De vorige drie jaar deelden we zowel voor de volwassenen als voor de kinderen aangepaste bladwijzers met gedichten uit. Dit jaar inspireerden de koude temperaturen van de voorbije weken ons tot een ander voorwerp met gedichten. Iedereen die van poëzie houdt, kan een ijskrabber komen afhalen in de academie, bib of cultuurdienst. Ook de handelaars krijgen enkele exemplaren om uit te delen aan hun klanten. De gedichten zijn een selectie uit de ingezonden poëtische sprokkels van Lebbekenaren. Natuurlijk vergeten we ook de jongeren niet. Alle klassen uit Lebbeke krijgen potlooddoosjes met daarop korte rijmpjes die op naam staan van de leerlingen uit het vierde leerjaar van de Vrije Basisschool Lebbeke”.

JEUGDVOORSTELLING: “ GRUWELIJKE RIJMEN VAN ROALD DAHL”
Speciaal voor de 3e leerjaren van alle Lebbeekse scholen brengt actrice Katelijne Billet een voorstelling gebaseerd op het boek ‘De gruwelijke rijmen’ van Roald Dahl. Alle voorstellingen zijn al volzet (10.30u en 13.40u). Gruwelijke rijmen is een bundel van gedichten, geschreven door Roald Dahl. De auteur zet hierin bestaande sprookjes zoals 'de drie biggetjes' geheel naar zijn eigen hand door elementen in de sprookjes toe te voegen, met een verrassend en soms hilarisch effect. Gruwelijke rijmen is een vertaling van de Engelse bundel 'Revolting Rhymes en in de Nederlandse vertaling is het rijmschema gehandhaafd. Onderaan dit persbericht geven we u alvast een voorsmaakje uit dit speciale boek.

AVONDTHEATER: “EEN FIJNE AVOND MET DE HEER EN MEVROUW OLMAN”
Om gedichtendag theatraal af te sluiten, hebben we de “Heer en Mevrouw Olman” uitgenodigd. Zij doen een greep uit de liederenschat van de Nederlandse dichter en cabaretier Speenhoff (1869-1945). Liederen uit de tijd dat ‘De purperen heide’ en ‘Daar bij die molen’ nog oprecht ontroerden. We hadden voor sex kunnen kiezen want dat verkoopt altijd maar dat sluit niet direct aan bij het thema van dit jaar (“op zoek naar de nieuwe dichter des vaderlands”). Bovendien zijn de Olmans niet de eersten de besten. De heer Olman kent u beter als Frank Cools van ondermeer Radio 1 en Theater Malpertuis. Hij liet met “Een klein beetje Annie” op gedichtendag in 2007 Lebbeke al proeven van een gesmaakte voorstelling rond Annie MG Schmidt. Ineke Nijssen (van ondermeer Ketnet en Canvas) is de perfecte mevrouw Olman. Met doorleefde weemoed bezingen ze de meest ellendige, lamentabele, deerniswekkende en smartelijke geschiedenissen. Het rijt een gemiddelde ziel zo aan flarden. Alléz, in 1908 in elk geval toch nog. Het is cabaret uit vervlogen tijden maar wel in het HUMORISTISCHE en IRONISCHE LICHT van het jaar onzes Heren 2009. En dat in een regie van Raf Walschaerts, de helft van Kommil Foo. Niet te missen!
Waar en wanneer: Donderdag 29 januari om 20.00 in CultuurCentrum ‘De Biekorf’ Stationsstraat 23 in Lebbeke. Toegangsprijs: 6 euro.

GRATIS TICKETS: Als u graag 2x twee gratis tickets ontvangt voor deze voorstelling voor uw lezers of kijkers, kan u een seintje geven aan cultuurbeleidscoördinator Wendy Van den Abbeele op Dit e-mailadres wordt beschermd tegen spam bots, u heeft Javascript nodig om het te bekijken

MEER INFO:
Academie Lebbeke, Christine De Greef, Dit e-mailadres wordt beschermd tegen spam bots, u heeft Javascript nodig om het te bekijken , 052/41.11.21
Cultuurdienst Lebbeke en CC De Biekorf, Dit e-mailadres wordt beschermd tegen spam bots, u heeft Javascript nodig om het te bekijken , 052/25.08.13
Bibliotheek Lebbeke, An Heirbaut, Dit e-mailadres wordt beschermd tegen spam bots, u heeft Javascript nodig om het te bekijken , 052/41.34.41

Met de visie van een knielende mier.

De voorzitter van de commissie voor Leefmilieu en Ruimtelijke Ordening oordeelt volgens art. 80.3 van het Reglement van het Vlaams parlement dat de problematiek van de afbraak van de historisch waardevolle Kieldrechtse hoeves een lokale aangelegenheid zou zijn. De vraagstelling hierover moet met andere woorden schriftelijk gebeuren en de minister heeft dertig dagen tijd om te antwoorden.

Een lokale aangelegenheid waar de Vlaamse ministers morgen een beslissing willen over nemen?!
Het havenbeleid dat als een lokale aangelegenheid beschouwd wordt, het wordt met de dag hallucinanter. Weet die commissievoorzitter dan niet dat de ontpoldering te maken heeft met door Europa opgelegde natuurcompensaties, vanwege de inname van waardevolle natuurgebieden door de Antwerpse haven. Sedert wanneer is de haven, het hele havenbeleid en de Europese regelgeving met betrekking tot natuurcompensaties enkel maar van lokale betekenis?Waarom moet zo nodig tabula rasa gemaakt worden van die oude waardevolle gebouwen, die typisch zijn voor de eeuwenoude landbouwactiviteit in de Wase polders. De vraag dringt zich op wie er baat bij heeft om de geschiedenis van deze plek geografisch, landschappelijk, landbouwkundig en qua menselijke activiteit volkomen uit te vlakken?Waarom kunnen de oude historisch waardevolle hoeves geen herbestemming krijgen, met bijvoorbeeld een  museale functie, een verblijfsaccommodatie voor natuurbezoekers, ecotoerisme, hoevetoerisme, vogelspotters en dergelijke meer? Waarom kan het historisch erfgoed niet op die manier in stand gehouden worden, terwijl men tegelijkertijd historisch waardevol erfgoed bewaart? Is men hier dan werkelijk niet in staat om enkele creativiteit te ontwikkelen met betrekking tot vrijwaren van deze hoeves voor de afbraak?

Voor de visie van de commissievoorzitter van de commissie voor Leefmilieu en Ruimtelijke Ordening bestaat in het Duits een uitdrukking: “Er hat den politischen Horzont, einer knienden Ameise.” Ik durf die uitdrukking niet vertalen.

Een slachtoffer is een slachtoffer. De vergoeding voor de nabestaanden van een slachtoffer is een objectief gegeven. Het hebben van recht op zo’n vergoeding door nabestaanden van een slachtoffer is een universeel recht en staat volledig buiten de discussie of iemand op het ogenblik dat hij of zij slachtoffer werd, al dan niet over papieren beschikte.
Oulematou Nyangadou was zo’n slachtoffer. De familie van Oulematou heeft zonder meer recht op een schadevergoeding. Door het proces Van Temsche is overvloedig bewezen dat Oulematou een slachtoffer was. Ze is slachtoffer geworden op Belgisch grondgebied en de dader, die schuldig bevonden werd,  had de Belgische nationaliteit.
Wanneer iemand slachtoffer wordt van een misdaad in het buitenland, dan betekent zulks, bij het doortrekken van deze redenering, dat deze persoon of zijn nabestaanden geen recht zou hebben op enige schadevergoeding.

Haiku

Zon uit Afrika,

speelt moeder in Europa,

geraakt in het hart!

Federaal Minister Van Quickenborne pleit voor een afschaffing van de provincies en een vervanging door 25 stedelijke kernen. SLP is alvast verheugd over deze opening. Zij pleit immers reeds jaren voor de afschaffing van de provincies. Dit politiek tussenniveau is geldverslindend en onvoldoende efficiënt. De burger heeft er geen voeling mee en de bestuurlijke indeling is nog steeds gebaseerd op de visie van Napoleon en niet op de realiteit op het terrein.
 

Als integraal-democraten wenst SLP de beslissingsmacht zo dicht mogelijk bij de burger te brengen. Dat betekent een grotere rol en macht voor de steden en gemeenten. Maar er blijft vaak nood aan samenwerking, aan een bovenlokale, streekgerichte aanpak. Daarvoor zijn administratieve streekplatforms en rastersteden noodzakelijk. Dit moet leiden tot een gezamenlijk overleg, gericht op het maken van afspraken over bvb. de stadsregionale mobiliteit, een gemeenschappelijke aanpak van recreatieve infrastructuur en toerisme, of vastgoedacties en taakstellingen inzake wonen en werken.

Vlaams parlementslid Dirk De Cock (SLP): "De provinciale indeling is gesteund op tradities, niet op efficiëntie. De echte uitdaging is: hoe kunnen we zo goed mogelijk besturen, zo dicht mogelijk bij de mensen? In dat plaatje is de rol van de provincies uitgespeeld en dringen nieuwe, kleinschaliger samenwerkingsverbanden zich op."

 Dirk De Cock zal alvast de Minister van Binnenlandse Aangelegenheden, Marino Keulen, over dit standpunt van zijn partijgenoot ondervragen.

Als compensatie voor het verlies aan flora en fauna door de bouw van het Deurganckdok heeft de Vlaamse regering zich ertoe verbonden een nieuw natuurgebied te creëren. Voor de aanleg van dit gebied wordt in de Kieldrechtse polders op dit moment overgegaan tot de sloop van een achttiende- en negentiende-eeuwse hoeve. Een belangrijke reden hiervoor is het feit dat de hoeves nog werkzaam waren als landbouwbedrijf: het waren bedrijfsgebouwen in een te voorziene natuurzone. 

De schuren waren tot voor kort nog in gebruik en zijn in goede staat. Wie er binnen komt, wordt verrast door de authentieke gebinten. Daarenboven zijn de schuren beeldbepalend in het omliggende landschap en hun afbraak zou een onherstelbaar litteken veroorzaken. 

In aanloop van de afbraak werd geen onderzoek gevoerd naar de waarde van het onroerend erfgoed. Het vakgebied betreurt dat het pas onlangs op de hoogte werd gesteld en verzoekt dringend om nader onderzoek.

De twee historische hoeves te Kieldrecht zijn bedreigd met sloop.

De hoeve Oud Arenberg nr. 73 werd op 13 januari overrompeld door drie combi’s met agenten. Ondanks het feit dat actievoerders de toestemming hadden van de bewoner werd de schuur én het erf (dat nog steeds bewoond is) manu militari ontruimd. Onder politiebescherming werd vervolgens een weg vrijgemaakt voor een bulldozer die de poorten van de 17e eeuwse schuur ramde en een deel van de beplanking achteraan aan flarden reed. Als toetje werd het meubilair van de bewoner dat de bezetters van de schuur mochten gebruiken buiten opgesteld waarna het door de bulldozer werd platgereden. Zo werken blijkbaar de overheidsdiensten in ons land. Dergelijke beelden zie normaal enkel in oorlogsgebieden. Dat alles vond plaats terwijl er nog volop onderhandeld werd over de toekomst van de schuur.

Waarom moet zo nodig tabula rasa gemaakt worden van die oude waardevolle gebouwen, die typisch zijn voor de eeuwenoude landbouwactiviteit in de Wase polders. De vraag dringt zich op wie er baat bij heeft om de geschiedenis van deze plek geografisch, landschappelijk, landbouwkundig en qua menselijke activiteit volkomen uit te vlakken?

Vandaar dat ik, mijnheer de minister-president volgende vragen wil stellen:
- Is het waar dat de diensten die zich bezig houden met erfgoed, niet op de hoogte zijn (waren) van de mogelijk op handen zijnde afbraak van deze twee waardevolle hoeves?
- Is de opdrachtgever voor deze sloopvergunning de Vlaamse Overheid? Zo ja, wanneer werd die sloopvergunning afgeleverd en door wie?
- Is het niet mogelijk om deze sloopvergunning te herbekijken? Waarom wordt er niet creatief omgegaan met dit waardevol historisch erfgoed, zelfs al moet het gebied overgeheveld worden naar compensatiegebied voor natuur?
- Waarom kunnen de oude hoeves geen herbestemming krijgen, met museale functie, verblijf voor natuurbezoekers, ecotoerisme, hoevetoerisme, vogelspotters en dergelijke meer?
- Waarom wil men zo stringent aan uitvlakking van de landschappelijke geschiedenis doen? Welke drijfveren spelen hier? Is de historische betekenis van een waardevolle landschappelijke cultuuruiting selectief te benaderen?
- Welke mogelijke meerwaarde(n) kan een dergelijke sloop opleveren?

Meer info:
- http://www.doel2020.org/
- onderteken petitie tegen de afbraak hier

Het Vlaams ministerie van Onderwijs presenteerde enkel maanden geleden een prognose die een lerarentekort voorspelde in 2010. Vlaams volksvertegenwoordiger Dirk De Cock (VlaamsProgressieven) becijferde toen dat de problematiek nog serieus werd onderschat. Een controle van de gegevens bij de start van het nieuwe schooljaar bevestigt dat er dit jaar al serieuze tekorten kunnen worden verwacht.

De vraag naar leerkrachten varieert sterk in een schooljaar. In de maand september is er normaal een overvloed aan leerkrachten en de vraag naar extra personeel stijgt gedurende het hele jaar met als toppunt de maanden maart en april. Dirk De Cock: “De voorbije maand september is het aantal openstaande vacatures echter al heel hoog en de leerkrachtenreserve op de arbeidsmarkt staat op het laagste peil ooit. Scholen zullen dus dit jaar veel problemen kennen om voor elk vak altijd een leerkracht in de klas te krijgen.”

De Cock haalt zijn cijfers uit twee databanken van de vdab.   Het aantal openstaande vacatures in de leerkrachtendatabank geeft informatie over het tekort aan leerkrachten. In september waren er al 745 openstaande vacatures in het basis- en secundair onderwijs. Dat is ongekend hoog voor het begin van het schooljaar. Vorig jaar waren er in de maand maart – het jaarlijkse hoogtepunt van de vacatures - iets meer dan 800 openstaande betrekkingen. Verschillende directies luidden toen al de alarmklok.

Ook de gegevens van het aantal werkzoekende leerkrachten bevestigt de ernst van de situatie. Het aantal werkzoekende leerkrachten ligt altijd hoger dan het aantal openstaande vacatures. Dit komt doordat de vacatures niet altijd afgestemd zijn op het diploma of de regio van de werkzoekenden.  Dirk De Cock heeft de cijfers opgezocht van de laatste negen schooljaren.  
Dirk De Cock: “Wanneer we kijken naar het gemiddelde van de voorbije negen schooljaren dan blijken er ongeveer 4000 werkzoekenden minder in maart te zijn dan in september. In september dit jaar waren er echter nog maar 3733 leerkrachten beschikbaar. Een prognose voor dit jaar op basis van de voorbije negen schooljaren leert ons dan ook dat de reserves totaal uitgeput zullen zijn in maart..”

De oorzaken voor het tekort zijn gekend. Vooral een aantal positieve maatregelen genomen tijdens deze legislatuur liggen aan de basis. Die maatregelen zullen onder druk komen te staan bij een tekort aan  leerkrachten. “Er zal op mijn vraag een gedachtewisseling in de commissie Onderwijs plaatsvinden. Hoewel we het probleem dit jaar zeker niet kunnen oplossen, hoop ik toch dat een paar flankerende maatregelen de pil kunnen verzachten. We kunnen bezwaarlijk hopen dat een eventuele economische recessie, voor gevolg zou hebben dat meer mensen een job zoeken binnen het onderwijs, een recessie is niet het soort van soelaas waar wij aan denken”, besluit De Cock.

Bijlage 3: Grafiek van tabel 2                 

(Klik op de grafiek om te vergroten.)

BRON bijlagen: http://arvastat.vdab.be/nwwz/index.htm